Ο αμερικάνος ροκ κριτικός Greg Shaw – και αφεντικό της Bomp! Records – περιέγραψε τη μουσική των Brian Jonestown Massacre, όταν τους πρωτάκουσε γύρω στο ’93, σαν τα οπιούχα όνειρα του άγγλου λογοτέχνη De Quincey («Οι εξομολογήσεις ενός οπιομανή»)
. Μια δεκαετία μετά (το “…And this is our music” πρωτο-κυκλοφόρησε το 2002) δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά στον ψυχεδελικό ήχο αυτού του συγκροτήματος που ξεκίνησε από τη rock underground σκηνή του San Fransisco. Σε αυτό το άλμπουμ, οι B.J.M θυμίζουν έντονα τόσο τους Spacemen 3 - εξάλλου στο παρελθόν είχαν συνεργασθεί με τον Sonic Boom από τους Spacemen 3 – στα ναρκοληπτικά τους (δηλαδή δίχως κιθαριστικές εκρήξεις ή ηχητικούς βόμβους) - όσο και τους Spiritualized στα συμφωνικά τους (δίχως να μπορούν να συλλάβουν κάτι από την ηχητική έκσταση και ευφροσύνη αυτών).
Κιθαριστικά, και κυρίως φωνητικά, η μπάντα των B.J.M εμφανώς αδυνατεί, περιορίζοντας το εύρος της σε μία ανώδυνη εκδοχή των Spacemen 3 και των Galaxie 500. Το ίδιο ισχύει και όταν αναζητούν την έμπνευση στη δεκατία του ’80 και από 2 πολύ συγκεκριμένες πηγές: αφ’ ενός από την αμερικάνικη ψυχεδελική Paisley σκηνή του πρώτου μισού των 80’ (βλέπε Rain Parade) αφ’ετέρου από την ψυχεδελο – γκαράζ σκηνή της Αυστραλίας (βλέπε Died Pretty Moffs, κ.α). Μόνο που σε αυτή την περίπτωση ο προσανατολισμός προς τη φόρμα του τραγουδιού, βοηθάει τους B.J.M να αποφύγουν την αρνητική γι’αυτούς χαλαρότητα. Μια τελευταία επιρροή στον ήχο τους είναι σαφώς αυτή των Stones. Εξού και ο φόρος τιμής που αποδίδουν με το όνομά τους στο χρυσό παιδί των Rolling Stones, τον κιθαρίστα Brian Jones.
Δεν αρκούν, όμως, όλα αυτά, για να ανυψώσουν τους B.J.M απο ΄κει που βρίσκονται: το underground!
