Γεννημένη στις 14 Απριλίου του 1935 στο Butcher Hollow του Kentucky, η Loretta Lynn (ή Loretta Webb όπως είναι το πραγματικό της όνομα, το Lynn της έμεινε από το επώνυμο του πρώτου της συζύγου) αποτελεί μια από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες της country μουσικής και μια από τις περισσότερο αναγνωρίσιμες φωνές της. Ηχογράφησε δεκάδες επιτυχίες που την έκαναν την πρώτη εκατομμυριούχο γυναίκα στο χώρο της country, και την πρώτη που κόσμησε το εξώφυλλο του περιοδικού Newsweek το 1973. Η ζωή της μάλιστα διέγραψε μια τόσο εντυπωσιακή πορεία – παντρεύτηκε στα 14 της χρόνια, έκανε έξι παιδιά, και στα 32 της είχε κιόλας το πρώτο της εγγόνι, το 1985 όμως έχασε σε ατύχημα το μεγαλύτερο γιό της – ώστε το 1976 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο “Coalminer’s Daughter”, αυτό που ήταν δηλαδή, το οποίο έγινε best seller και γυρίστηκε τέσσερα χρόνια αργότερα σε ταινία με την Sissy Spacek να την υποδύεται και να κερδίζει με το ρόλο της αυτό το βραβείο Oscar.
Αυτά τα ολίγα βιογραφικά για να γνωρίσουμε ποιά είναι αυτή την οποία αναλαμβάνει να ανασύρει ξανά στην επικαιρότητα ο Jack White και να συστήσει σε ένα καινούργιο, σίγουρα νεαρότερο ακροατήριο. Ο White δεν παύει να τη μνημονεύει σαν μια απ’ τις πιο αγαπημένες του τραγουδίστριες – της είχε αφιερώσει μάλιστα και το άλμπουμ “White Blood Cells” – οπότε θα υπήρξε το όνειρό του να συνεργαστεί μαζί της. Εδώ της κάνει την παραγωγή του δίσκου, παίζει κιθάρες και κάνει κάποια φωνητικά, ενώ το πιθανότερο είναι να έχει συναρμολογήσει και την υπόλοιπη μπάντα που συνοδεύει τη Lynn, και οι οποίοι για την περίσταση ονομάζονται The Do Whaters επειδή τους έλεγαν τι να κάνουν!
Το μεγάλο ατού του δίσκου είναι ότι απευθύνεται και σε ανθρώπους που δεν είναι αποκλειστικά φανς της country, αν και βοηθάει πολύ να έχετε προηγούμενα πάρει μια γεύση από το συγκεκριμένο μουσικό είδος και να το εκτιμάτε γενικά. Το “Van Lear Rose” βέβαια δεν κινείται στατικά σ’ αυτά τα χωράφια, φλερτάρει πολύ έντονα με το ροκ εν ρολ σε κάποια κομμάτια, όπως για παράδειγμα στο “Portland Oregon”, όπου κάνει και το μοναδικό της ντουέτο με τον White. Πρόκειται για ένα θαυμάσιο κομμάτι (σύνθεση της ίδιας της Loretta Lynn, όπως και όλα τα κομμάτια του άλμπουμ), που θυμίζει το “In The Ghetto” του Elvis, αλλά εντυπωσιάζει με τον τσαμπουκά του και τη γνώριμη φωνή του White που βάζει πια τη στάμπα έγκρισης για κάτι σίγουρα καλό.
Από εκεί και πέρα, αυτό που θα σας μείνει είναι μια φωνή που παρά τα χρονάκια της, ερμηνεύει με σιγουριά και σταθερότητα ένα υλικό που ξεχειλίζει από τους ήχους της αμερικανικής ηπείρου, μα και από τις ιστορίες της, μιας και η country ντίβα ξέρει τον τρόπο να διηγείται συμβάντα από την καθημερινότητα της απέναντι πλευράς του πλανήτη, που μάλιστα άλλοι συνάδελφοί της δεν τολμούν να αγγίξουν (μια μεγάλη της επιτυχία είχε τίτλο “The Pill”, και δεν χρειάζεται να απορεί κανείς γιατί απαγορεύτηκε από τους σταθμούς που παίζουν αυτού του είδους τη μουσική...).
Κάποτε γίνεται ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσα, όπως στο “Little Red Shoes”, όπου αφηγείται μια ιστορία έχοντας σαν συνοδεία τους Calexico θά ‘λεγες, ενώ με το “Women’s Prison” μπαίνει σε πιο σκοτεινά μονοπάτια που εμπλέκουν το φόνο και την καταδίκη σε θάνατο.
Προσεγγίστε λοιπόν άφοβα έναν πέρα για πέρα απολαυστικό δίσκο, αρκεί, να το ξαναπούμε, να έχετε έρθει ξανά σε επαφή με τη μουσική των καουμπόυδων...
