Πόσο πολύ διαφορετικός μπορείς να γίνεις όταν παίζεις πανκ μουσική; Ακόμη χειρότερα, πόσο καλύτερος μπορείς να γίνεις όταν η τέχνη σου εμπίπτει των αρμοδιοτήτων του ακροατηρίου της ποπ πανκ συνομοταξίας;
Οι New Found Glory είναι παλιές καραβάνες στο χώρο τους, κι ως εκ τούτου έχουν τελειοποιήσει όσο λίγοι τη φόρμουλα. Πράγμα που σημαίνει οτι γνωρίζουν πλέον πως να γράφουν καλά τραγούδια - γιατί ας μην ξεχνάμε, η σύνθεση ενός καλού ποπ τραγουδιού, εκτός από έμπνευση, απαιτεί και ειδίκευση... - και παραθέτουν εδώ μια χούφτα από δαύτα. Βέβαια, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ότι ακούγοντας το άλμπουμ τους αυτό, πέμπτο κατά σειρά, δεν υπάρχει πουθενά, φανερό ή κρυμένο, το στοιχείο της έκπληξης, κι αυτό κάθε άλλο παρά έκπληξη με τη σειρά του μας προκαλεί...
Οι New Found Glory οπτικά μοιάζουν με τους Linkin Park και μουσικά με τους Blink 182 ή τους Sum 41, με τους τελευταίους μάλιστα μοιράζονται τον παραγωγό Neal Avron. Ο συνδυασμός δηλαδή που σκοτώνει, ή καλύτερα πουλάει δίσκους, και το κουιντέτο από τη Φλόριντα δεν δείχνει να διαφέρει από μια προκατασκευασμένη μπάντα που φτιάχτηκε για να απευθυνθεί στις πλατιές μάζες, τηρουμένων των αναλογιών. Δεν αμφισβητούμε όμως το γεγονός ότι παίζουν μόνοι τους τα όργανά τους, ούτε ότι γράφουν οι ίδιοι τα αξιόλογα κάποτε τραγούδια τους, απλά κι εκείνοι μοιάζουν σαν μια μπάντα που θαρρείς ότι υπάρχει και ηχογραφεί για να ξεμυαλίζει με τις μελωδίες του τους scate boarders και τους πιτσιρικάδες που θέλουν να ακούν κάτι σπιντάτο τη στιγμή που χτυπούν το νιοστό τατουάζ στα χέρια τους.
Στο εξώφυλλο του "Catalyst" ένα διευθυντικό στέλεχος δισκογραφικής εταιρίας δείχνει σε κάποιους νεαρούς μουσικούς το δρόμο της τυποποίησης, ο οποίος καταλήγει στο καλλιτεχνικό και ψυχικό ξεζούμισμά τους. Θα θεωρούσαμε ότι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται αυτές τις παγίδες και τις αποφεύγουν έντεχνα, αν η μουσική τους μας το επέτρεπε, όντας μελωδική μεν μα απαλλαγμένη από κάθε λογής κλισέ. Ο δίσκος τους όμως είναι γεμάτος από δαύτα, κι όσο κι αν βγάζεις το καπέλο σε ορισμένα τραγούδια, ποτέ δεν φεύγει απ' το μυαλό σου η υποψία ότι το μεγαλύτερο μέρος του υλικού εδώ γράφτηκε περίπου κατά παραγγελία ενός ακροατηρίου που περιμένει ακριβώς αυτό που του δίνεται. Αν ανήκετε σ' αυτό, ο δίσκος σας κάνει τρελά, αν όχι, δύσκολα θα αποφύγετε το χασμουρητό...
