Με την πρώτη ματιά στο ομώνυμο cd των Slowblow νομίζεις ότι πρόκειται για τους συνεχιστές των Mum. Είναι και αυτοί από την Ισλανδία, διαθέτουν παρόμοια lo-fi αισθητική και στα μισά σχεδόν κομμάτια τους συμμετέχει στα φωνητικά η Kristin Anna Valtysdottir των Mum. Έλα όμως που τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Οι Slowblow υφίστανται εδώ και μια δεκαετία, έχουν ήδη κυκλοφορήσει δυο δίσκους οι οποίοι όμως δεν πέρασαν τα Ισλανδικά σύνορα και οι Mum δηλώνουν θαυμαστές τους από την εποχή που πήγαιναν ακόμα σχολείο. Απλά το ντουέτο (γιατί για τέτοιο πρόκειται) των Orri Jonsson και Dagur Kari είχε πέσει τα τελευταία χρόνια σε απραξία.
Αιτία οι διαφορετικοί δρόμοι που είχαν πάρει οι δυο τους. Ο Orri κατέληξε στη Νέα Υόρκη για σπουδές ενώ ο Dagur απορροφήθηκε από τις κινηματογραφικές του ασχολίες των οποίων το αποκορύφωμα ήταν το φιλμ Noi Albinoi το οποίο γύρισε πέρσι και για όσους θυμούνται προβλήθηκε και στην Ελλάδα. Οι μουσικοί τους δρόμοι όμως ξανάσμιξαν, με αρχή το soundtrack του Noi Albinoi και συνέχεια το εν λόγο cd που αποτελεί και την πρώτη τους κανονική διεθνή κυκλοφορία.
Τα σαράντα λεπτά του cd με μια φράση είναι η αποθέωση του lo-fi. Ψιθυριστά φωνητικά, ακουστικές κιθάρες, κύμβαλα, ξυλόφωνα, παλιά αρμόνια, εύθραυστες μελωδίες και χαμηλόφωνες συνθέσεις … συστατικά όλα μιας απλής DIY αισθητικής. Ακόμα και ήχοι που κανονικά θα φιλτράρονταν στην παραγωγή, όπως τριξίματα του δαπέδου, φυσήματα και σφυρίγματα, γλίστρημα χορδών και άλλα διάφορα τέτοια, καταλαμβάνουν πρωταρχικό ρόλο στη μουσική τους.
Δεν ξέρω αν φταίει η αγάπη μου στους Mum αλλά τα τέσσερα τραγούδια στα οποία συμμετέχει η Kristin μου φαίνονται ξεχωριστά. Η φωνή της με τον παιδικό χαρακτήρα και τη λεπτή και εύθραυστη χροιά είναι ιδανική για να συνοδεύει τέτοιου είδους μουσική. Στο i know you can smile συνδυάζεται με ξυλόφωνα και διακόπτεται από μια από τις σπάνιες παρουσίες ηλεκτρικής κιθάρας (η άλλη είναι στο happiness in your face). Στο cardboard box τραγουδάει και πίσω ακούγονται ήχοι βεγγαλικών, δίνοντας σου την αίσθηση ότι την έχεις αγκαλιά και τραγουδάει μόνο για σένα. Στο within tolerance αρκούν μόνο μερικές στροφές για να ομορφύνει την ατμόσφαιρα, ενώ στο phantom of my organ που κλείνει το δίσκο εκτελεί ένα ρομαντικό ντουέτο που μοιάζει βγαλμένο από τα 50s. Μαζί σε αυτά που ξεχωρίζουν και το εναρκτήριο very slow bossanova το οποίο αποτελεί μια κανονικότατη μπαλάντα με συνοδεία κιθάρας και πιάνου, αλλά και το instrumental second hand smoke στο οποίο ακούμε και κάποιους ηλεκτρονικούς ήχους.
Ο δίσκος αυτός των Slowblow είναι από τις κυκλοφορίες εκείνες που κυριολεκτικά τις αφουγκράζεσαι και συνεπώς δύσκολα ακούς σε μια πολύβουη μεγαλούπολη. Επειδή όμως οι διακοπές πλησιάζουν και οι περισσότεροι θα βρούμε κάποιες ήσυχες γωνιές να χαλαρώσουμε, οι Slowblow σαφώς και ενδείκνυνται για παρέα.
