Στην τρίτη του σόλο δουλειά, ο πάλαι ποτέ frontman των Βοστονέζων House of Pain δίνει τη δική του εκδοχή στην κατά-Θεοφάνους καψούρα, έχοντας όμως πανομοιότυπες συνταγές σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ.
Μετά και το άδειασμα από την προηγούμενη δισκογραφική και τα αμφιλεγόμενα σχόλια, τσίτωσε περισσότερο μαζεύοντας όλα τα δικά του -και όχι μόνο- κλισέ, τελειοποιώντας την φόρμουλα ακουστική κιθάρα - drum machine - rapping. Kαι σχεδόν τα πάντα εδώ βγαίνουν αβίαστα, χαλαρά, αλλά εκνευριστικά επαλαμβανόμενα: Μικρές, μελαγχολικές και μοναχικές στη θεματολογία τους και στη μουσική τους ακουστικές country/folk/blues/rap φωτοβολίδες (ίσως περισσότερο ακουστικές από ποτέ) που δεν σου μένουν στο μυαλό, αλλά και που δεν τοποθετούν και το έσχατο καρφί στο καλλιτεχνικό φερετρό του. Τώρα, μη με ρωτάτε αν είναι για καλό...
Ας όψεται το ομώνυμο, αλλά κι ένα δεύτερο "What it's like" με πανέμορφα γκόσπελ φωνητικά και τίτλο "Blinded by the Sun", όπως επίσης και το μαγευτικό, ragga-ίζον "Soul Music", πιο κοντά στις true-school hip-hop ρίζες του (του οποίου όμως η ιδέα με τις σαμπλαρισμένες φωνές σε πειραγμένο pitch ανακυκλώνεται αρκετά).
Προς το τέλος όμως του άλμπουμ δεν αρκεί ούτε η ιδιαίτερη -βαρύτονη- φωνή του, ούτε και η καλή -αλλά απ'τον τσελεμεντέ του- παραγωγή να σε σώσουν από τα χασμουρητά.
