Όταν γνώρισα τη μουσική του Nick Drake, εκείνος ήταν ήδη περισσότερο από μια δεκαετία νεκρός. Το γεγονός αυτό σε διαλύει ψυχολογικά όταν καταλήγεις να αγαπάς τη μουσική μου όσο λίγα πράγματα στον κόσμο. Ξέρεις ότι ποτέ δεν πρόκειται να ακούσεις καινούργια τραγούδια από τη φωνή και την κιθάρα του, κι αυτό σε κάνει να πέφτεις ακόμη βαθύτερα στη δίνη της Τέχνης του. Και ο Nick Drake είναι πραγματικά απ’ τους ελάχιστους καλλιτέχνες που δικαιούνται να βλέπουν το έργο τους να χαρακτηρίζεται σαν Τέχνη με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο…
Ξεκίνησα με τη συλλογή “Heaven In A Wild Flower”, από περιέργεια να ακούσω περί τίνος πρόκειται, επειδή διάβαζα για το πόσο κλασικά είναι τα όσα (λίγα) έχει κάνει. Μια εβδομάδα αργότερα, πούλησα το άλμπουμ για να πάρω κατ’ ευθείαν το σύνολο της δουλειάς του, έτσι όπως υπάρχει στην τετραπλή κασετίνα “Fruit Tree”, που είχε κυκλοφορήσει η εταιρία του παραγωγού του Joe Boyd Hannibal.
Από τότε δεν έχω επιστρέψει από το ταξίδι που μου είχε χαρίσει και συνεχίζει να μου χαρίζει κάθε φορά που τον ακούω. Να πω απλά ότι ποτέ δεν μπόρεσα να σταματήσω την ανάγκη μου να εξερευνήσω περισσότερο αυτά που έχει κάνει, αγοράζοντας bootleg που περιείχε επιπλέον κομμάτια απ’ τα όσα είχαν επίσημα κυκλοφορήσει στα τρία άλμπουμ που ηχογράφησε κανονικά συν το ένα που βγήκε μετά θάνατον και περιείχε οτιδήποτε δεν είχε προλάβει να συμπεριληφθεί σ’ αυτά και διαβάζοντας τη βιογραφία της τραγικής του ιστορίας, γραμμένη από τον Patrick Humphries. Τέλος, σαν μάννα εξ ουρανού είχε πέσει και το φιλμ που είχε προβληθεί πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα στα πλαίσια του φεστιβάλ του περιοδικού Σινεμά με τίτλο “A Skin Too Few: The Days Of Nick Drake” και σε σκηνοθεσία Jeroen Bervens που αποτελεί τη μοναδική σοβαρή οπτική καταγραφή της πορείας του. Ούτε στα όνειρά μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι έστω κι έτσι, θα κατάφερνα να μπω στο δωμάτιό του, να ρίξω μια ματιά στα πράγματά του, να δω τους δρόμους που περπάτησε και να ακούσω τι είχαν να πουν οι άνθρωποι που τον συνάντησαν, έζησαν και δούλεψαν μαζί του.
Ακούγεται ελαφρά υστερικό, μα πως αλλιώς θα μπορούσα να περιγράψω αυτά που αισθάνομαι για αυτά τα τραγούδια; Είναι δύσκολο να περιγράψω τα συναισθήματα που μου γεννάει η μουσική του, τα οποία συνήθως έρχονται από τα πιο σκοτεινά μέρη της καρδιάς μου. Να πω μόνο ότι με αφήνουν με ένα σφίξιμο στο στομάχι, και γι’ αυτό επιτρέψτε μου να σας συμβουλεύσω να μην τα πάρετε ποτέ μαζί σας στις διακοπές – και ο υποφαινόμενος μια φορά μονάχα έκανε το λάθος…
Αυτό το νέο άλμπουμ είναι η ευχάριστη διάψευση ότι όλα όσα είχε κάνει ποτέ ο Nick Drake είχαν κυκλοφορήσει. Έτσι εδώ υπάρχει νέες, διαφορετικές εκτελέσεις σε παλιότερα κομμάτια του, συν ένα καινούργιο που δεν έχει ακουστεί ποτέ, το “Tow The Line”. Οι εκτελέσεις αυτές έχουν να κάνουν με πρώιμες εκτελέσεις, διαφορετικές ενορχηστρώσεις ή ακόμη και με νέες εκτελέσεις στα μέρη των εγχόρδων, πάντα κάτω απ’ την επίβλεψη των αυθεντικών συνεργατών του Drake, του μηχανικού ήχου John Wood και του ενορχηστρωτή Richard Kirby, αφορούν δε κυρίως σε τραγούδια που μπορείτε να βρείτε στο άλμπουμ “Time Of No Reply” – το δίσκο με τα συμπληρωματικά κομμάτια από τα κανονικά του άλμπουμ.
Επιτρέψτε μου να μην μπω στη διαδικασία του να περιγράψω ένα – ένα τα μέρη που απαρτίζουν τούτο το άλμπουμ, απλά να διευκρινίσουμε ότι δεν περιέχει πολλά απ’ τα γνωστότερα τραγούδια του και σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα best of… - για κάτι τέτοιο απευθυνθείτε στο cd με τίτλο “Way To Blue”, μια εισαγωγή στο έργο του. Αν πάλι θέλετε, ξεκινήστε από εδώ τη σχέση σας μαζί του, δεν θα είναι και άσχημη μια ανάποδη διαδρομή από το πρώιμο ή εναλλακτικό υλικό του στο αθάνατο και αξεπέραστο των τριών δίσκων του. Ακούστε εδώ το “River Man”, το “Thoughts Of Mary Jane”, το “Black Eyed Dog”, και βάζουμε στοίχημα ότι θα θελήσετε ακόμη περισσότερο απ’ αυτό που παίζει ο Drake. Φολκ - ροκ μπαλάντες με εκπληκτικό παίξιμο στην ακουστική κιθάρα, διαφορετικά κουρδίσματα και πολύ συγκεκριμένη άποψη για το πώς οφείλει να ακούγεται η μουσική του, ρομαντισμός και απαισιοδοξία, συνέθεταν ένα στυλ πολύ προσωπικό μα και πολύ αντιεμπορικό, το οποίο ήταν και ο λόγος που κλείστηκε ακόμη περισσότερο στον εαυτό του (ήταν ήδη ιδιαίτερα κλειστός χαρακτήρας). Δεν μπορούσε να το χωρέσει ο νους του ότι ο κόσμος δεν γοητευόταν απ’ όσα έκανε, ενώ στην ουσία ο ίδιος δεν έκανε καμία κίνηση να προσεγγίσει το ευρύτερο κοινό, από θέμα συνεντεύξεων ή εκτενών σε έκταση συναυλιών. Το τέλος γράφτηκε στις 25 Νοεμβρίου του 1974, με μια αυτοκτονία που μπορεί να υπήρξε και ατύχημα, αν και όλες οι γνώμες συνηγορούν στο αντίθετο.
Ο Nick Drake ήταν ένας απ’ τους μεγάλους – αν και αφανείς – ήρωες της ροκ μουσικής, κι όσο κι αν δεν άλλαξε το χάρτη της μουσικής που υπηρέτησε, άλλαξε τη ζωή όλων όσων είχαν έστω και την παραμικρή επαφή με το έργο του. Κάντε ένα μεγάλο βήμα και στη δική σας ζωή και ακούστε αυτά τα τραγούδια. Αφήστε την ανείπωτη ομορφιά να σας διαπεράσει και να επηρεάσει τον τρόπο που ακούτε μουσική αλλά και βλέπετε τη ζωή…
