Θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι τις περισσότερες φορές που κάνει κάποιος το ντεμπούτο του στην ηλεκτρονική σκηνή, αυτό γίνεται με τρόπο πανομοιότυπο. Επιλέγει ένα περίεργο όνομα (πχ Ο9), έναν έξυπνο τίτλο (πχ Church of the Ghetto P.C.), έχει ως βασική επιρροή τον Aphex Twin, διαλέγει ένα μοντέρνο εξώφυλλο και συγκεντρώνει όλα τα κομμάτια που δούλευε από καιρό σε ένα cd που συχνά ξεπερνά το 60λεπτο.
Έχουν προηγηθεί σίγουρα κάποιες κυκλοφορίες του σε singles και συλλογές (βλέπε διάφορες συλλογές της Schematic) που όμως στο ντεμπούτο δένονται κάτω από ένα ενιαίο -και κατα προτίμηση φουτουριστικό- concept (βλέπε τη σειρά των terminals στο tracklist).
Με αυτόν τον τρόπο ακολούθησε την πεπατημένη και Jesse Legg ή Ο9. Ισορροπώντας μεταξύ ψυχρών computerized ήχων, μεταλλικών συχνοτήτων και πιο συμβατικών μελωδιών, προσπαθεί να διακριθεί παίζοντας σε γνώριμο τεραίν. Κινούμενος στα πολύχρωμα του terminals (κάθε track τιτλοφορείται με ένα "σταθμό" διαφορετικού χρώματος), άλλοτε ανεβάζει το reverb, άλλοτε τονίζει το μπάσο, άλλοτε τα beats και άλλοτε τις μελωδίες.
Όσοι αρέσκονται στις κατηγοριοποιήσεις μπορούν να το καταχωρήσουν στο φάκελο ambient techno και μάλιστα στην πιο αιχμηρή πλευρά του. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο Legg δεν ρίχνει κλεφτές ματιές στους σκοτεινούς τεχνολάγνους ήχους του Detroit, τους ξέφρενους ρυθμούς της Planet Mu και τους παραμορφωμένους ήχους της Warp.
Όσοι ανήκουν στην κατηγορία των ελαφρώς μυημένων που όλα τα παραπάνω στυλ βρίσκονται στο καθημερινό τους πιάτο, θα βρουν και στο Church of the Ghetto P.C. άφθονο υλικό. Τώρα αν στις επιδιώξεις του Jesse Legg ήταν να χτυπήσει jackpot με τον πρώτο κιόλας δίσκο, αυτό μπορεί να μη συμβαίνει, αλλά και κανείς δεν κρίνεται από την πρώτη μόνο προσπάθεια. Τις περισσότερες φορές, η διάρκεια είναι αυτή που μετράει και σπανίζει.
