Short briefing (ή πάρτε μία ιδέα, για να πάμε πιο κάτω): Η «γεννημένη στη φύση» Helena, φλερτάρει με τις παρυφές τις ελαφράς jazz και bossa nova τραγουδοποιίας και κυκλοφορεί ένα ακόμα (είναι ο τρίτος της κανονικός) δίσκο, που αποτελεί ίσως και το διαβατήριό της για μία ευρωπαϊκή καριέρα.
Τα διανθισμένα με μεγάλες δόσεις αισθαντικότητας φωνητικά, η χαμηλών τόνων οργανοπαιξία, η διάθεση για crossover αποτέλεσμα και η φιλοσοφία του «πιάνουμε λίγο από όλα, για να προσεγγίσουμε το μέσο ακροατή», αποτελεί ένα σοβαρό λόγο για να προβλέψουμε πως δεν θα τα πάει άσχημα.
Διαθέτει όλα τα βασικά εχέγγυα για μία επαγγελματική δισκογραφική καριέρα, άλλωστε. Καλή φωνή, πολύ ωραίο μουτράκι και ακόμη πιο ωραίο σώμα (δηλώνω θαυμαστής μεγάλος – τι καλά που δεν διαβάζει avopolis η «καλή» μου), παιχνιδιάρικη διάθεση, αλά Αλική στα 60’s (μουσίστα κανονική, δηλαδή) και μία τετράδα μουσικών που παίζει μπάλα σε ακουστικό γήπεδο (βλέπε κοντραμπάσο, 2 ακουστικές κιθάρες και drums με sticks και σκουπάκια) και παράγουν ένα αψεγάδιαστο εκτελεστικά αποτέλεσμα, το οποίο δεν διστάζουν να μπολιάσουν με σφίνες από διάφορα ηλεκτρονικά εφέ ή ακόμα και το «καταστρέψουν» ελαφρώς, με κιθαριστικά παιχνίδια θορύβου, όπως στο φινάλε του Mary Poppins.
Το ότι είναι –και- μοντέλο, που διαθέτει και συγγραφικά χαρίσματα, όπως (προσπαθούμε να) διαβάζουμε από τα γαλλικά sites σας το είπα; Προσπάθησα να είμαι φειδωλός στην περιγραφή μου πιο πάνω, αλλά αν βρείτε καμιά φωτογραφία της, κατεβάστε την και βάλτε την στο desktop σας, να τη θαυμάζετε όλη την ώρα...
Παρόλ’ αυτά, το άλμπουμ είναι ένα καλοφτιαγμένο ταξίδι σε αιθέριες μουσικές, που προσπαθούν και σε κάποια σημεία, όπως στο Le jardin près de la falaise ή το L'âge de ma mère, καταφέρνουν να κλέψουν λίγη από την μαγεία της Claudine Longet. Ακόμα κι αν δεν είναι όλα τα τραγούδια στο ίδιο –πολύ καλό- επίπεδο, ακόμα κι αν η διασκευή της στο Can’t Get You Out Of My Head δεν είναι τόσο συναρπαστική, όσο εκείνη των αγαπημένων μας Flaming Lips (είναι καλή πάντως), το Nee dans la nature μας άρεσε, αρκετά. Άλλωστε, μας αφήνει με ένα χαμόγελο στα χείλη με το άκουσμα του bonus track C’ Est Parapluie, όπου ακούμε την Helena να διασκεδάζει με το παραπάνω την 2λεπτη περίπτωση συνεργασία της με την Fifi Chachnil, Γαλλίδα ηθοποιό και μοντέλο (αν με βοηθούν αρκετά οι εναπομείναντες γνώσεις γαλλικών που διαθέτω), στο οποίο –πιστεύω- συγκεντρώνεται η ουσία του δίσκου.
Μας συντρόφευσε ευχάριστα, αν και με μάλλον υπερβολικά νωχελικούς ρυθμούς, θυμίζοντάς μας μερικούς από τους αγαπημένους μας ήρωες της χρυσής εποχής της δεκαετίας του 60, όπου η bossa nova και η easy listening παραγωγή είχαν επηρεάσει αρκετούς ευρωπαίους τραγουδιστές.
Αυτό δεν είναι και λίγο...
