Όταν παρακολουθήσαμε πρόσφατα τη συναυλία της PJ Harvey στο Λυκαβηττό, το μόνο που γνωρίζαμε για το νέο της άλμπουμ ήταν ότι το NME το είχε «στολίσει» με ένα πενταράκι και είχαμε ακούσει και το σινγκλ "The Letter", που δεν μας είχε φανεί τίποτε το ιδιαίτερο. Ήταν ένας μάλλον άσχημος τρόπος να ξεκινήσουμε την επαφή μας με το δίσκο.
Βλέπετε, στο live τα κομμάτια απέκτησαν μια διαφορετική δυναμική, παίχτηκαν με απείρως περισσότερη ψυχή και ένταση και πριμοδοτήθηκαν από τη μανιασμένη ερμηνεία της Polly Jean αλλά και τη συμμετοχή των πολύ καλών μουσικών που την πλαισίωναν. Ακόμη κι έτσι όμως, ακούγοντας προσεκτικά το άλμπουμ με την ησυχία μας στη βολή του σπιτιού, δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις το μεγαλείο των καινούργιων της κομματιών. Σαν σύνολο ίσως να υπολείπεται παλαιοτέρων της δουλειών, δεν μπορεί να πιάσει το tour de force του "To Bring You My Love" ή ακόμη και την προσωπική χαρτογράφηση του "Is This Desire?", σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε για έναν έστω και αδύναμο δίσκο.
Τη διαφορά κάνει η παραγωγή, η οποία αυτή τη φορά έγινε από την ίδια όπως και τα περισσότερα πράγματα στο άλμπουμ αυτό. Στο πλάι της υπάρχουν πάντοτε αξιόλογοι και πιστοί συνεργάτες, ο Rob Ellis πρώτος και καλύτερος στα κάθε είδους κρουστά, ο Head που βοηθάει σε τεχνικά κι όχι μόνο ζητήματα, ο Mick Harvey παρομοίως, ενώ στις ευχαριστίες θα βρουν ένα σωρό από ονόματα γνωστών υπόπτων με τους οποίους η PJ είναι γνωστό ότι κάνει κολλητή παρέα και συνεργάζεται κατά καιρούς. Εκεί συναντούμε τον Josh Klinghoffer που αποτέλεσε το δεξί της χέρι στην προ ημερών εμφάνισή της στην Αθήνα με τις υπέροχες κιθάρες του - κι όχι Clint Hofer όπως είχαμε γράψει στο review της συναυλίας, πού το είχαμε βρει αυτό θα σας γελάσω -, τον Thom Yorke, τον Elvis Costello, τη Maria Mochnacz (μόνιμη φωτογράφο και βιντεοκλιπίστριά της, σύζυγο του παλιού της συνεργάτη John Parish, όλα μοιάζουν με συγκοινωνούντα δοχεία όπως βλέπετε!), τον Vincent Gallo (και του αφιερώνει το "The End" από το δίσκο), μέχρι και τον αποτραβηγμένο Don Van Vliet ή αλλιώς Captain Beefheart. Τους ευχαριστεί όλους και τους ευγνωμονεί για την έμπνευση που τις πρόσφεραν σε δεδομένες στιγμές, αυτή τη φορά όμως, πειράζει εάν δεν τους χρειαστεί άμεσα;
Βγαίνει λοιπόν μπροστά μόνη της σχεδόν, με τα τραγούδια της, την κιθάρα της, τη φωνή της και ελάχιστα άλλα. Και είναι πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, να μην μείνεις τελικά εκτεθειμένος. "All that matters is my voice and my story" γράφει η ίδια στο εσώφυλλο του cd, επάνω από μια σειρά από φωτογραφίες παλιές και καινούργιες της, που και πάλι έχει τραβήξει ως επί το πλείστον η ίδια μπροστά από καθρέφτες. Και κάτι τέτοιο είναι άμεσα κατανοητό, ίσως τελικά να μην χρειαζόταν καν να μας το προδώσει. Οι ιστορίες της "από την πόλη, από τη θάλασσα, όπως είχε πει στην προηγούμενή της δουλειά" τα τραγούδια της είναι και πάλι τόσο πολύ προσωπικά, τόσο πολύ δικά της, που αν την λατρεύεις, όπως κάνουν οι περισσότεροι από τους ακροατές της μέχρι σήμερα πορείας της, δεν μπορείς παρά να τους δοθείς για μια ακόμη φορά ολοκληρωτικά. Υπάρχουν ακόμη αρκετές στιγμές εδώ που, έστω κι αν δεν θα μπουν στο ανθολόγιο με τις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας της, είναι σίγουρα ικανές να σε συγκινήσουν. Το σινγκλ "The Letter" που προαναφέραμε είναι μια απ' αυτές, και το γεγονός ότι δεν το είχαμε εκτιμήσει αρχικά αλλά το κάναμε με το χρόνο, δίνει ένα στοιχείο του ότι μιλάμε για μια συλλογή τραγουδιών που θέλει ακούσματα για να τα εκτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν κομμάτια που σκάνε στα μούτρα σου όπως παλιότερα. Το "Who The Fuck?" ίσως είναι ένα, άντε χαριστικά να περιλάβουμε και το "Cat On The Wall" σ' αυτά, αν και στην ουσία δεν έχουν σχέση με τους παλιούς δυναμίτες. Τα υπόλοιπα είναι γλυκά ψιθυρίσματα στο αυτί του εραστή της, ή όπως το θέτει και πάλι καλύτερα η ίδια "turned up loud but playing gently". Πρόκειται για μουσική που εξερευνά το βάθος της και αφήνει παράμερα - ίσως μονάχα γι' αυτή τη φορά - την φυσική ένταση των οργάνων για να εκφραστεί με την εσωτερική ένταση του υλικού. Κάτι τέτοιο μπορεί να εκληφθεί και σαν αδυναμία του δίσκου, σαν υποτονικότητα και σαν έλλειψη έμπνευσης. Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση έτσι τα πράγματα. Αν θέλετε, πάρτε το και σαν έξυπνο κόλπο για να μην υπάρξει η υπόνοια ότι επαναλαμβάνεται. Ετούτο είναι το έβδομο άλμπουμ της, και είναι τόσο πολύ εύκολο να χάσει κάποιος το ενδιαφέρον του γι’ αυτή μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μας το επιτρέπει όμως, έτσι αγέρωχη και αήττητη που συνεχίζει την πορεία της. Η δημιουργικότητά της είναι αξιοζήλευτη, κι ακόμη κι αν με το "Uh Huh Her" δεν μας συγκλονίζει, μας γοητεύει ξανά και μας κρατάει κοντά της με υπέροχα τραγούδια σαν το "Shame" ή το "You Come Through". Η PJ Harvey είναι πάντοτε παρούσα και το μέλλον αενάως δικό της.
