"Ενδεκάδα που κερδίζει δεν αλλάζει" είναι το μόνιμο ρητό των Faithless που παρά την πολυσυλλεκτικότητα των επιρροών τους και τις επιμέρους εκπλήξεις, η μουσική τους εξακολουθεί να στηρίζεται στο ίδιο χαρμάνι. Χαμηλορυθμικές ή μεσορυθμικές βάσεις, στις οποίες καιροφυλαχτούν dark στρώματα που βοηθούν τον Maxi Jazz να φλυαρεί ακατάπαυστα χωρίς να κουράζει και παράλληλα παλιομοδίτικα κι αμφεταμινικά epic house ξεσπάσματα που σκορπούν ευφορικά κύματα στα clubs και τις εμφανίσεις τους.
Τούτη τη φορά το κερασάκι στην τούρτα είναι δύο-τρεις μικρές, μα σημαντικές λεπτομέρειες, που συνιστούν έστω κάποιο (όχι απαραίτητα πολιτικό) statement: "Whether long range weapon or suicide bomb a wicked mind is a weapon of mass destruction". Το πρώτο αρκούντως επιθετικό κι αφυπνιστικό στις προθέσεις του, single είναι πιασάρικο, άνθεμ βασισμένο στα σημεία των καιρών, έξυπνο, πονηρό, ό,τι πρέπει για να τσιμπήσει από την ευαισθησία του κοινού. Πολλά άλλα μπορεί να προσθέσει κανείς... Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα κομμάτι που σε κερδίζει σταδιακά, κι όχι για ένα ακόμα απροκάλυπτα εκτυφλωτικό χιτάκι από το γνωστό τους συνταγολόγιο. Όχι ότι δεν υπάρχει στο άλμπουμ, αλλά τουλάχιστον το Insomnia - God Is A DJ - We Come 1, αυτή τη φορά περίμενε τη σειρά του από το επιθετικό τους μανιφέστο. Κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.
Όπως είπαμε όμως υπάρχουν τα πάντα: Το "I Want More" ξεκινά ως αγχωμένο chill-out κι έτοιμο να εκραγεί στο πρώτο μέρος, και καταλήγει ειδυλλιακό progressive στο δεύτερο μέρος, τα "Love Lives On My Street" και "Bluegrass" έχουν τη γνωστή mid-tempo/dub φινέτσα που δεν σ' αφήνει όμως να χαλαρώσεις, είτε από τη φλυαρία του Maxi Jazz και του "νέου" στην ομάδα, LSK, είτε από τα αθώα σύνθι της Sister Bliss και τις ακουστικές κιθάρες που όμως σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα γίνει η έκρηξη, το "Miss You Less, See You More" μας γυρίζει σε εποχές αρχέτυπου house like-it's-1990, μ' ένα ξεκάθαρο Balearic σκελετικό σχήμα, ενώ το "No Roots" είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον τραγούδι στο οποίο ενεπλάκη η Dido τα τελευταία χρόνια. Πανέμορφη παραγωγή, κιθάρα με mid-tempo beats και η φωνή να ταιριάζει άριστα.
Η αγαπημένη μου όμως στιγμή ακούει στο όνομα "Swingers", που αν και δεν κομίζει γλαύκας εν Αθήναις (ο συνδυασμός trance beats και κιθάρων δεν αποτελεί πλέον κάτι το πρωτοφανές), είναι πανέμορφο στην παραγωγή του. Ένα ibiza anthem με την ελαφρότητα φτερού, σταματά στα μισά και με πρόσκαιρο ηδονισμό (που δυστυχώς δεν διαπιστώσαμε στο live, ενώ αποτελεί κομμάτι που θα έπρεπε να "χρησιμοποιήσουν" για να ξεφύγουν εντελώς) οι κιθάρες φορτώνουν. Λίγο μετά την πρόωρη εκσπερμάτωσή τους φεύγουν διακριτικά και η σχεδόν ambient ηρεμία αποκαθίσταται για 2-3 κομμάτια που κατά βάθος εξυπηρετούν την οικονομία ενός σετ που δεν θέλει να υποβληθεί σε μπαράζ επικών house hits που επιζητά ο κόσμος, αλλά να ανεβοκατεβάζει τη διάθεση και τους ρυθμούς, όπως κάνουν και τα live τους, έτσι ώστε όλοι να είναι έτοιμοι να συμμετάσχουν στην έκρηξη. Και η τελευταία έρχεται με το κομμάτι που στην πρόσφατη εμφάνισή τους έκανε όλο το Ρόδον να χοροπηδάει, το επικό κάτι-μεταξύ-"We-Come-1"-και-"God-Is-A-DJ", υπό τον τίτλο "What About Love". Στο άλμπουμ, τέλος, περιέχεται κι ένα ακόμα (πιο dancefloor-oriented και αρκετά ενδιαφέρον) mix του "Mass Destruction".
Κατά βάθος, το album είναι απλώς αυτό που περιμέναμε από τους Faithless. Παρά τον πιο ευαισθητοποιημένο σε κοινωνικοπολιτικά θέματα χαρακτήρα που επιδεικνύει (έστω και με αυτή την πρωτόλεια, συνθηματική μορφή, κι έστω αποσπασματικά), είναι ένα άλμπουμ διασκέδασης, με τη γνωστή φιλοσοφία "ό,τι ζητάει ο λαός": Με τους progressive και tribal δυναμίτες, τις παλιομοδίτικες Oakenfold-ικές τους στιγμές, το ξεχαρβαλωμένο dub στο οποίο ο Maxi Jazz ρίχνει ποταμούς λέξεων, το πρόσκαιρο αεράκι ενός ταξιδιάρικου chill-out και φυσικά μία ανεπαίσθητη νοσταλγία να περιφρουρεί κάθε κίνδυνο μπαγιατίλας.
Είπαμε: Από την αρχή ήταν μανούλες στο να παίρνουν πράγματα εκτός μόδας, ακόμα και κοινότοπα, και να τα εντάσσουν κάτω από το δικό τους sui generis σύνολο. Ακόμα και η αρμονική ένταξη του LSK (δεν τον μάζεψαν από κάποια ουρά του ...ΟΑΕΔ, βέβαια, ο άνθρωπος έχει τη δική του μικρή ιστορία!), ο οποίος συμμετέχει εδώ στα αστικά reggae μαγειρέματα, είναι κομμάτι αυτής της ικανότητας. Oι fans λοιπόν θα το λατρέψουν και όσοι βαρέθηκαν ήδη καλό είναι να μην πλησιάσουν καν - μέχρι τουλάχιστον το επόμενο live show τους, που είναι και η πεμπτουσία όσων κάνουν.
