Όταν πριν από λίγο καιρό ο γράφων κατέθετε την άποψή του για το μέτριο, κατά την ταπεινή του άποψη, άλμπουμ των Electrelane, αυτό που εννοούσε είναι ότι, αν μπορούσε να πλησιάσει λίγο την αισθητική ενός δίσκου σαν αυτού που κρατάμε τώρα στα χέρια μας, τα πράγματα θα ήταν αρκετά καλύτερα. Προσοχή, δεν μιλάμε για πανομοιότυπους δίσκους, πλησιάζουν επικίνδυνα σε ύφος και άποψη, μα εδώ μιλάμε για έναν περισσότερο ποπ δίσκο, με λιγότερες απόπειρες για ένταση και πειραματισμό.
Το εναρκτήριο κομμάτι πάντως του άλμπουμ “Vesuvius”, έτσι όπως οδηγείται από ένα εθιστικό hammond όργανο, φέρνει στο νου τις καλύτερες στιγμές του προαναφερθέντος γυναικείου κουαρτέτου, το ίδιο και το προτελευταίο “The Sound Of Thinking”. Θα τολμούσα και το απαραίτητο λογοπαίγνιο με τον τίτλο του πρώτου, μα κάτι τέτοιο θα ήταν τόσο κλισέ, έτσι δεν είναι;
Στη συνέχεια τα πράγματα για το κουιντέτο των Saloon – τρεις άντρες, δύο γυναίκες – κινούνται σε πιο μελωδικές βάσεις, φέρνοντας το υλικό σε χωράφια όπου κυριαρχούν με την παρουσία τους οι Gentle Waves ή οι Sundays, καλή τους ώρα. Κάποτε έρχονται στο μυαλό και οι Broadcast στις πιο βατές τους φάσεις, όπως στο “I Could Have Loved A Tyrant”, κυρίως από την ice cool ερμηνεία στα φωνητικά.
Με πλήθος από λυρικές συνθέσεις όπου αυτό που σου μένει σαν ανάμνηση είναι η απαλή σαν χάδι φωνή της Amanda Gomez και η καλοκαιρινή ζεστασιά των τραγουδιών, το παρόν δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ των Λονδρέζων Saloon επιβεβαιώνει εκείνο που είχαμε υποψιαστεί ακούγοντας τον προκάτοχό του “(This Is) What We Call Progress” : ότι δηλαδή πρόκειται για μια από τις καλύτερες μπάντες που ηχογραφούν σε μια ούτως ή άλλως πολύ αξιόλογη Βρετανική ετικέτα σαν την Track & Field.
