Βρίσκομαι έξω από γνωστό live club της Αθήνας, καθώς έχει τελειώσει η συναυλία του RZA και στα αυτιά μου ακόμα ηχούν τα τεράστια μπάσα που απολάμβανα κολλημένος στα ηχεία. Ο παραγωγός των Wu Tang Clan είχε κάνει ένα από τα καλύτερα live που έγιναν στην Αθήνα κι εγώ μαζί με κάτι φίλους μου αναλύαμε τι ακριβώς παίχθηκε πάνω στην σκηνή σαν κλασικοί music nerds που είμαστε. Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά μας το αυτοκίνητο ενός φίλου. Η μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία του Seat Ibiza μας τρόμαξε για λίγο, αλλά εγώ αναγνώρισα στην φωνή ενός αγαπημένου μου ράπερ. «Ρε κωλόπαιδο το καινούργιο του Ghostface Killah είναι;» τον ρωτάω και αρχίζω να ανεβοκατεβάζω το κεφάλι μου στον ρυθμό. Τα breaks ακούγονταν απίστευτα ενώ ο εν λόγω κύριος έφτυνε ρίμες λες και του περίσσευαν χιλιάδες. Οι υπόλοιποι στην παρέα άρχιζαν να χορεύουν δίπλα και ένα μικρό block party είχε δημιουργηθεί από το πουθενά.
Λίγες μέρες μετά το album βρίσκεται - δια χειρός αρχισυντάκτη - στο player μου. H παραγωγή στα πρώτα κομμάτια ακούγεται απίστευτή και ιδιαίτερα ...βρώμικη. Σε μια βιομηχανία όπως αυτή του hip hop, όπου τα χρήματα αντικατέστησαν το credibility και η πολλυσυλεκτικότητα και ο πειραματισμός αυτής της μουσικής αντικαταστάθηκε από ανάγκη δημιουργίας εύπεπτων χορευτικών επιτυχιών, o Ghostface Killah δίνει στους δρόμους και στα beat junkies ένα βρώμικο true hip hop joint.
To Metal Junkies έχει δυνατά breaks και «ύπουλα» snares που θέλεις δεν θέλεις σε αναγκάζουν να σηκωθείς και να κουνηθείς στο ρυθμό ενώ ο Styles P. αποδεικνύει ότι όταν δεν αναλώνεται σε επιτυχιούλες μαζί με την Jenniffer Lopez, μπορεί να τα «χώσει» μια χαρά και να σε κάνει να φωνάζεις hardcore μέχρι οι γείτονές να φωνάξουν την αστυνομία.
Ο Ghostface Killah έχει ένα περίεργο τρόπο να δημιουργεί ρίμες και να τις εκφέρει, την μία σαν κλασσικός ράπερ και την άλλη σαν παρανοϊκός που εκλιπαρεί για την βοήθεια σου. Έτσι το Save me Dear, από ένα απλό hip hop κομματάκι, μεταλλάσσεται σε τραγουδάκι που άνετα θα σιγοτραγουδούσε ο Χάνιμπαλ Λέκτερ στην κοπέλα του. Το Ιts Over έχει ένα απίστευτο sample από το You Got What I need του Freddie Scott και οι στίχοι μιλούν για το τέλος μιας ζωής στο γκέτο την οποία άφησε πίσω ο ράπερ γιατί απλά έπρεπε να προχωρήσει μπροστά. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι δεν αναφέρει τα γεγονότα στα γκέτο ως παράσημα που θα του δώσουν την επικινδυνότητα που χρειάζεται για να πουλήσει στα βλαμμένα λευκά αγοράκια των προαστίων αλλά μιλάει για αυτά σαν ένα παρελθόν που το έχει αφήσει πίσω χωρίς να θέλει να επιστρέψει πίσω.
Για τους λάτρεις των πιο χορευτικών κομματιών υπάρχει και το Tush, όπου κάνει ένα ντουέτο μαζί με την Missy Elliot. Στην αρχή περιμένεις άλλο ένα r n’b χιτάκι, όμως η παραγωγή είναι απίστευτά funky και η χημεία των δύο ράππερ είναι καταπληκτική, με αποτέλεσμα να έχετε κάτι πολύ dirty sexy and funky στα χέρια σας αν αποκτήσετε το σινγκλάκι. Το Be This Way έχει ένα κλασσικό funky break για να κάνει τα ηχεία σας να «πονάνε», ενώ το Run είναι μια παραγωγή του RZA που συνδυάζει μια απίστευτη ρυθμική αναρχία, τα κλασσικά κινηματογραφικά samples του μαζί με δυνατές σειρήνες που ηχούν λες και είναι το τέλος του κόσμου. Ο Jadakiss και ο Ghostface Killah σου δίνουν μια γεύση της άλλης πλευράς της Αμερικής και σου προτείνουν να τρέξεις γιατί σε κάποιες περιπτώσεις είναι το μόνο που θα σε σώσει.
Το cd τελειώνει με ένα πανέμορφο μείγμα gospel και hip hop που ονομάζεται Love και μπορεί να κάποιος να ακούσει γιατί ο Musiq Soulchild που συμμετέχει αποτελεί μια από τις καλύτερες soul φωνές.
Βρίσκομαι στην βεράντα και αρχίζω να θυμάμαι την σκηνή στην ταινία «Μίσος» οπού ένας dj «υπνοδωματίου» γυρίζει τα ηχεία του έξω στην βεράντα και χαρίζει στην πόλη του Παρισιού λίγους hip hop ήχους. Κάτι μου λεει ότι η γιαγιά απέναντι δεν θα απολαύσει αυτό το καταπληκτικό δισκάκι.
