Ελληνικός τίτλος σε ένα cd που μας έρχεται από την μακρινή Αυστραλία. Πολύ πιθανόν πίσω από το όνομα Anthony Pateras να βρίσκεται κάποιος ελληνοαυστραλός, μια και το booklet δε μας δίνει καμιά περαιτέρω πληροφορία πλην του τι όργανο παίζει ο καθένας εκ των τριών. Δηλαδή, κρουστά ο Sean Baxter, ‘prepared’ κιθάρα ο David Brown και επίσης ‘προετοιμασμένο’ πιάνο ο Pateras.
Τι να σημαίνει αυτό; Μάλλον ‘διαλυμένα’ θα έπρεπε να ονομάζονται τα όργανα μια και σε κανένα σημείο του δίσκου δεν χρησιμοποιούνται με τον παραδοσιακό τρόπο. Τα τριξίματα και οι θόρυβοι καθ’ όλη τη διάρκεια του cd με κάνουν να πιστεύω ότι η φωτογραφία του εξωφύλλου πρέπει να τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης. Σε αυτή παρατηρούμε ένα σωρό από βίδες, νομίσματα και άλλα σκουπίδια, μπλεγμένα στις χορδές ενός πιάνου.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, τα 45 λεπτά του δίσκου αποτελούνται αποκλειστικά από διάσπαρτα γρατζουνίσματα των προαναφερθέντων οργάνων, χωρίς αυτά να ακολουθούν κάποια κεντρική ιδέα ή συνθετική γραμμή. Μπορεί το συγκεκριμένο concept να έχει ενδιαφέρον όταν το παρακολουθούμε ζωντανά (ας πούμε σε ένα φεστιβάλ αυτοσχεδιασμού στο Μικρό Μουσικό Θέατρο) αλλά όταν το ακούμε από το cd γίνεται ολίγον τι κουραστικό.
Το μόνο που είναι αξιέπαινο είναι ότι οι τρεις μουσικοί καταφέρνουν να παράγουν ήχους που νομίζεις ότι έχουν περάσει από πολλά ψηφιακά φίλτρα ενώ παρατηρώντας προσεκτικά, καταλαβαίνεις ότι στην ουσία τους παρήγαγαν απλά ‘περιεργάζοντας’ τα όργανα τους. Σίγουρα θα υπάρξουν κάποιοι μυημένοι που θα εκτιμήσουν τις αυτοσχεδιαστικές κατευθύνσεις του τρίο, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο μακριά από αυτό που θεωρούμε ‘δομημένη μουσική’ (έτσι όπως τουλάχιστον την έχουμε οι περισσότεροι στο μυαλό μας) που ένα αγύμναστο σε τέτοιες ηχητικές ακροβασίες αυτί είναι αδύνατο να παρακολουθήσει.
