Να λοιπόν το νέο παιδί θαύμα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Και τι θαύμα, ε; Ξεχάστε 5χρονα παιδάκια, που ερμηνεύουν –τάχα- σαχλοποπ σκουπίδια (βλέπε Jordi, π.χ). Εδώ έχουμε μία 16χρονη που μπαίνει με το πρώτο της άλμπουμ στα βαθιά νερά, διασκευάζοντας 10 σπουδαία τραγούδια μερικών από τους κορυφαίους συνθέτες των τελευταίων 4-5 δεκαετιών της μαύρης –soul- μουσικής. Και τα καταφέρνει σπουδαία, μοιάζοντας έτοιμη από καιρό να αναλάβει τα σκήπτρα μίας κενής από καιρό θέσης: της νέας βασίλισσας της soul!
Αν σας πω τώρα ότι τα πρώτα της βήματα, που έκαναν κάποιους ανθρώπους να την προσέξουν και να την βοηθήσουν να αποκτήσει ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και να βγάλει αυτόν τον πρώτο της δίσκο, ήταν σε έναν διαγωνισμό ταλέντου του BBC (το “Star for A Night”), μήπως πρόκειται να αλλάξει την γνώμη σας για διαγωνισμούς στυλ “Να η ευκαιρία”;
Anyway. Η ουσία είναι τελικά πως μπήκε στο στούντιο με σκοπό να ηχογραφήσει το πρώτο της άλμπουμ (αρχικά με καινούρια τραγούδια, πολλά μάλιστα γραμμένα και από την ίδια), με την πολύτιμη βοήθεια της Betty Wright, στην παραγωγή. Η εξαιρετική αυτή έγχρωμη τραγουδίστρια και συνθέτρια, με μία σειρά εξαιρετικών ερμηνειών σε σπουδαία Hits, όπως το Clean Up Woman πίσω στα 60’s, κατάφεραν μαζί με τον Steve Greenberg (ιδρυτή της S-Curve Records), να κάνουν μία σπουδαία δουλειά στην παραγωγή, καθώς και να αναβιώσουν ουσιαστικά μία σπουδαία μουσική σκηνή, αυτή του Miami, με τους σπουδαίους βετεράνους μουσικούς που προσκάλεσαν για να πλαισιώσουν με τα όργανά τους την φωνάρα της Joss.
Ναι, καλά διαβάσατε: φωνάρα! Μία 16χρονη, που θυμίζει τις καλές στιγμές σπουδαίων γυναικείων soul φωνών. Με μεστή ερμηνεία, χωρίς πολλές πολλές διαθέσεις για φλύαρη επίδειξη τεχνικής και κυρίως, βαριά, στεντόρια χροιά, που δεν θυμίζει σε τίποτα το χρώμα της (ναι, λευκή είναι-πιστέψτε το!). Η νεαρή Αγγλίδα είναι το next-big thing (ή μάλλον, για να πω την αλήθεια, με αυτό το άλμπουμ δείχνει να είναι το μοναδικό really BIG) της παγκόσμιας soul σκηνής. Αν εξαιρέσουμε τα ιερά τέρατα της δεκαετίας του 60, που σιγά σιγά δείχνουν (όσοι ζούνε ακόμη) να προσπαθούν να ανακάμψουν με μερικές –εξαιρετικές- back to basics δουλειές, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ακούσαμε μία τόσο σπουδαία νέα φωνή, στο συγκεκριμένο μουσικό χώρο. Για αυτό και η πρόβλεψή μας είναι πως από εδώ και πέρα θα ακούμε ολοένα και περισσότερο για την δεσποινίδα Stone. Ελπίζω η νέα της δουλειά να μην με διαψεύσει...
Για τη φωνή της, πιστεύω συγκρατήσατε τη γνώμη μας. Όσο για τα τραγούδια και τις εκτελέσεις που μας επιφυλάσσουν σε αυτά οι πεπειραμένοι μουσικοί της, είναι πραγματικά εξαιρετικές. Πολύ δεμένες ερμηνείες, απέριττες, αλλά ταυτόχρονα και γεμάτες feeling ενοχρηστρώσεις, που συχνά αποκλίνουν από τις πρωτότυπες εκτελέσεις, δίνοντας ένα ιδιαίτερο προσωπικό χαρακτήρα στο όλο εγχείρημα της 16χρονης από το Dover της Αγγλίας. Κάπως έτσι έρχεται στα μέτρα της και το Fell In Love With A Girl των White Stripes, που μετονομάζεται σε Fell In Love With A Boy και με τη βοήθεια των δεύτερων φωνητικών της Angie Stone και της Betty Wright, φτιάχνεται ένα διαμαντένιο soul love story, 00’s edition.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό που τόλμησε να «πειράξει», αλλά ακόμα πιο ιστορικά τραγούδια, μερικών πολύ πιο ιστορικών ονομάτων, όπως η Aretha Franklin (και το All The King’s Horses, που έχει γράψει η ίδια), η Carla Thomas (και το I’ve Fallen In Love With You), αλλά και οι The Isley Brothers και The Three Degrees. Στο I Had A Dream ειδικά, δίνουν μία νέα μορφή στο classic του Jon B. Sebastian (των Lovin’ Spoonful) και το φέρνουν στα δικά τους μέτρα, φτιάχνοντας μία από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Μία ακόμη τέτοια είναι και το Super Duper Love, το οποίο τολμώ να πω ότι καταφέρνει να θυμίσει την μαγεία των sessions της Dusty στο Memphis (κύριε Καραφωτιά, ελπίζω να μην εμφανιστείτε ξαφνικά με την στρατιωτική σας περιβολή και με πυροβολήσετε γεμάτος οργή για την ύβρη μου), με το όργανο του Timmy Thomas να χρωματίζει την πιο uplifting στιγμή του άλμπουμ.
Δεν υπάρχει κάποια μέτρια στιγμή εδώ. Είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ που σας προτείνουμε ανεπιφύλακτα όχι μόνο να το αγοράσετε, αλλά και να το τοποθετήσετε δίπλα στα αγαπημένα σας άλμπουμ της μαύρης soul παραγωγής των sixties και seventies. Οι παράγοντες της εταιρείας της δηλώνουν περήφανοι για το γεγονός πως το άλμπουμ αυτό δεν αποτελεί μία στυλ karaoke επανερμηνεία μερικών standards από εκείνες τις δεκαετίες. Και πράγματι, όπως είπαμε, έτσι συμβαίνει. Όμως, αυτό ήταν και μία απόφαση, που έπρεπε να πάρουν για να εκμεταλλευτούν στο έπακρο το τεράστιο ερμηνευτικό ταλέντο που μας δείχνει πως διαθέτει η Joss Stone. Μία κίνηση, επίσης, που μας κάνει να αδημονούμε για το νέο της «κανονικό» άλμπουμ, αφού μας δείχνει ξεκάθαρα πως, παρόλη την ηλικία της, οι επιρροές της είναι ένα best of της αφρόκρεμας της σύγχρονης αφροαμερικάνικης μουσικής ιστορίας. Ένα άλμπουμ με τις δικές της, πρωτότυπες συνθέσεις, με τον δικό της 100% προσωπικό της ήχο, αν θέλετε. Εκτός κι αν επιλέξει την ίδια ομάδα (κάποια στιγμή επιφυλάσσομαι για ένα ιστορικό αυτών των σπουδαίων μουσικών, που παίζουν εδώ), εκτός κι αν θεωρήσει κι αυτή –όπως και εμείς- πως αυτός είναι ο ήχος που της ταιριάζει όσο τίποτε άλλο...
Μέχρι τότε, το Soul Sessions είναι το καλύτερο παρηγορητικό!
