Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα προσεκτικός για να ανακαλύψει ότι η νεϋορκέζικη ετικέττα της Def Jux αποτελεί το μπροστάρη του σύγχρονου hip-hop πέρα από τον εκφυλιστικό μονόδρομο μιας λαμπερής γραφικότητας που επιβάλλουν οι νόμοι του κράτους MTV. Από τους αγαπημένους stars του underground, Cannibal Ox και El-P, ως τα λιγότερα δυνατά χαρτιά της, μοιάζει κραταιή σ' αυτό που εδώ αποκαλούμε hip-hop με άποψη και το κυριότερο, διαθέτει καλή διανομή (και προβολή) στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ανταποκρινόμενη και στην πεμπτουσία της ύπαρξής της (δεν αρκείται στο να επαίρεται για τα καλά της, μιζεριάζοντας για τα κακά του συστήματος των πολυεθνικών). Δεν θα περιμέναμε, λοιπόν, κάτι μέτριο να φέρει το όνομά της, παράλληλα όμως έχουμε και τις ανάλογες -αυξημένες- απαιτήσεις.
Ο Murs, με τον οποίο ασχολούμαστε εδώ, έρχεται από το Los Angeles. Όντας φίλος του ιδρυτή της εταιρίας, αλλά και βετεράνος σε αξιόλογα projects, δεν άργησε να βρει το δρόμο του στην Def Jux. Αλλά δεν μιλάμε για 'χαριστικά' άλμπουμ -αυτή τη φορά μάλιστα μπορεί καυχιέται ότι παρέδωσε δίσκο ικανό για παλιρροϊκο κύμα θετικών σχολίων από κριτικούς και διψασμένο για hip-hop δουλειές που ξεφεύγουν από τη επαληπτική μιζέρια. Κι αιτία είναι ο παραγωγός 9th Wonder (βλ. και Black Album του Jay Z), που ανέλαβε εδώ το μουσικό μέρος. Το άλμπουμ είναι γεμάτο από τη γλυκιά έξαψη που χαρίζουν τα 70s soul μπουμπούκια του, χωρίς όμως την ευκολία της τροφής από τις κατασπαραγμένες σάρκες γνωστών anthems. Βέβαια αρκετά συχνά αντλεί την έμπνευση και τη μουσική θεματολογία από παρόμοιας υφής κομμάτια (βλ. "Bad Man!" και "3:16" που στηρίζονται σε όμοια γυναικεία, μαύρα φωνητικά samples), αλλά δεν θα το αντιμετωπίσουμε ως ειδεχθές έγκλημα, αφού τουλάχιστον δίνει την αίσθηση ενός (από την πλευρά του) συγκεκριμένου κόνσεπτ. Κάποιες αποσπασματικές συγκρίσεις με RZA και DJ Premier ίσως βοηθήσουν ορισμένους να πλησιάσουν ακόμα περισσότερο.
Από την άλλη, ο Murs καταστρώνει αυτό που μπορεί. Μια τραγική και παράλληλα κωμική/καρτουνίστικη εικόνα της ζωής σε ακραιφνή αυτοεξομολογητικό τόνο που βρίθει (όπως θα περιμέναμε) προβληματισμού. Ίσως λατρέψετε την αφοπλιστική ειλικρίνεια ενός “The Rain”, όπου μοιάζει κάτι παραπάνω απογοητευμένος που υπηρετεί πλέον τη νοοτροπία της προσχεδιασμένης τακτικής για να φτάσει στον έρωτα, αναπολώντας άλλες εποχές, αλλά επιπλέον δεν καυχιέται ότι κι αυτή αποδίδει, αφού κι έτσι η αποτυχία συνεχίζεται, όταν ο στόχος μοιάζει να ερωτεύεται τον "ανύπαρκτο" loser με τα πέντε παιδιά στην πλάτη του.
Αλλά και στο “Walk Like A Man”, ένα από τα κομμάτια για τα οποία αξίζει να έχετε στη δισκοθήκη σας το άλμπουμ, είναι εξίσου δυνατό, αν και απλή η ιδέα. Ο Murs θέτει το θέμα όπλο-εναντίον-μυαλού και στα μέσα της ιστορίας περιγράφει τον θάνατο του καλύτερού του φίλου από πυροβολισμό -αφήνοντάς μας το λιγότερο συγκινημένους από περιγραφή και εν τέλει την ουσία μερικών πραγμάτων. Μάλιστα εισέρχεται λίγο βαθύτερα, αφού αναλύει όχι μόνο τα συναισθήματα και τις πράξεις εκδίκησης, αλλά και τη δεύτερη σκέψη και γενικότερα όλο το εγκεφαλικό μπάχαλο που σε οδηγεί σε παραληρηματικές ασυναρτησίες. Και σαν να το είχε παραγγελία, ο 9th Wonder παραδίδει τρεις διαφορετικές μουσικές επενδύσεις στο ίδιο κομμάτι, ανάλογα με τη θεματολογία, που συγκαταλέγονται στις καλύτερες του άλμπουμ.
Δεν έχει νόημα να επιδοθούμε σε ενδελεχή, αναλυτική παρουσίαση track-by-track και άλλωστε δεν είναι όλα τα κομμάτια τόσο δυνατά ώστε να αφήσουν το αποτύπωμά τους. Το σίγουρο είναι πάντως ότι στα 35 λεπτά αυτού του μίνι άλμπουμ, το μη επιτηδευμένο gangsta attitude, η εσωτερική και κοινωνική του κριτική, οι περιγραφικές εικόνες και η αντιμετώπιση των πάντων ως κάθε άλλο παρά wannabe συναγωγός, βρήκε το ταίρι της στην "γλυκιά" και soulful παραγωγή του 9th Wonder.
