Δύο παραγωγικότατοι αντι-ήρωες της hip-hop σκηνής φαίνεται να παίρνουν για τα καλά την εκδίκησή τους με την κορυφαία δουλειά της χρονιάς για το ιδίωμα, μέχρι τώρα. Υπεύθυνοι για το project αυτό είναι ο Daniel Dumile (ήτοι MF Doom) και ο Otis Jackson Jr. (ήτοι Madlib) - ο πρώτος γνωστός από τις τεμπέλικες στην απόδοσή τους, μα καθόλα νεωτεριστικές ρίμες του, κι ο δεύτερος από τις jazz λούπες που ξεθάβει, εξερευνώντας εξονυχιστικά τη δισκοθήκη του. Οι δυο τους πρέπει να θεωρούν τρομερή πολυτέλεια τον ύπνο, μιας και βρίσκονται στην διαρκώς τσίτα, με ακατάπαυστες κυκλοφορίες. Πέρσι, φερ' ειπείν, ο κύριος Madlib κυκλοφόρησε δύο πλήρη albums, έκανε την παραγωγή για τους labelmates του, Wildchild και Dudley Perkins, ενώ έβγαλε και house δίσκους κάτω από το προσωνύμιο DJ Rels. Ο δε Doom τον ξεπέρασε σ' αυτή την άτυπη μονομαχία, με τρία άλμπουμ κάτω από διάφορα ονόματα, έξι volumes από μία σειρά με instrumental LP, ενώ ούτε κι ο ίδιος πρέπει να θυμάται σε πόσους άλλους δίσκους έκανε guest εμφανίσεις. Κάτι τέτοια βλέπει ο συμπαθής BD Foxmoor και ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το Low Bap Sessions νο.21...
Η παραγωγικότητα και το παρελθόν τους όμως δεν συνιστά πιστοποιητικό ασυλίας. Aντίθετα οι απαιτήσεις είναι αυξημένες, δεδομένων και των πρώτων θετικότατων εντυπώσεων που προκάλεσαν κάποιες διαρροές των πρώτων κομματιών τους στο διαδίκτυο, άσχετα αν τελικά δεν βρήκαν το δρόμο τους για την κανονική στούντιο κυκλοφορία. Τα νέα είναι λοιπόν ότι όχι μόνο ανταποκρίνονται στις προσδοκίες, αλλά σε αφήνουν αποσβολωμένο από την αρχή ως τέλος. Το Madvillainy στηρίζεται σ' ένα παραγεμισμένο οπλοστάσιο ρυθμών, ήχων, samples και στίχων που καθορίζουν -μέσα στο διαμορφωμένο νοητό μικρόκοσμό του- το δικό του σημειολογικό κώδικα. Και όσο κι αν μοιάζει αρχικά μια δουλειά που τελείωσε σε λίγες μέρες, είναι κατασταλλαγμένο στο μυαλό των δημιουργών του πολύ καιρό πριν.
Στο μουσικό μέρος, τα ηλεκτρονικά beats κρατούν σταθερά τα πόδια τους στην παλιομοδίτικη jazz και το funk, όπως αναμέναμε. Από τη μία με μία punk rock αποτελεσματικότητα, αφου στα 46 συνολικά λεπτά παρελαύνουν 22 κομμάτια, από την άλλη με μια καλειδοσκοπική αρμονική και ρυθμική αντίληψη. Latin freestyles, σκοτεινά μπλουζ, tango ρυθμοί, λαμπυρίζον Bollywood και "μαύρο" ροκ, ακόμα και tributes στον Sun Ra, δίνουν τα επενδυτικά, στους hip-hop ρυθμούς, ερεθίσματα, και δεν σ' αφήνουν ούτε δευτερόλεπτο να ηρεμήσεις, πόσο μάλλον να βαρεθείς. Αν τώρα σας δίδεται η εντύπωση ότι μιλάμε για το γνωστό κόλπο "κάνω κι από αυτό, κάνω κι από εκείνο, κι άρα δεν γίνομαι βαρετός", να ξεκαθαρίσουμε ότι ακόμα κι αυτό θέλει τη μαγκιά του, τη συνοχή του, τον ιδιαίτερο κόσμο που θα το χώσεις μέσα, και σίγουρα μετρά και το πως το κάνεις. Σε όλα αυτά ο κύριος Madlib παίρνει άριστα, διαμορφώνοντας το κορυφαίο hip-hop ηχητικό πέπλο των τελευταίων ετών και φέρνοντας στο μυαλό το σφίξιμο που νιώσαμε στις πρώτες ακροάσεις του "Three Feet High And Rising" των De La Soul. Το Madvillainy εκμεταλλέυεται την εκ πρώτης όψεως αναρχική ελευθεριότητα της αισθητικής του για να παράγει κάτι δικό του και να δώσει πνοή καθαρού οξυγόνου ακόμα και στο -μη μου άπτου από τους κριτικούς- indie hip-hop.
Από τη δική του πλευρά, ο Doom κάνει το δικό του καθήκον, στο ξεπέρασμα του εαυτού του. Οι δίλεπτες, ανατρεπτικές βινιέτες δεν περνούν αναξιοποίητες, αφού τις προικίζει με έξυπνους στίχους για τις απειλές της αστικής ζωής. Οι Madvillan παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως άγνωστους αλητήριους που προκαλούν την αστυνομική δυσαρέσκεια, ενώ χειρίζονται παράλληλα θέματα που αφορούν τις οικονομικές δυσκολίες και την παιδική συμμόρφωση. Ακόμα κι αν τα θέματα είναι σχετικά "συμβατικά" (κορίτσια, πόλεμος), το εκκεντρικό και παιχνιδιάρικο με τις λέξεις στυλ του MF Doom σε κάνει να χαμογελάς πονηρά. Κι όταν τα χώνει σε μία πρώην, το κάνει με το δικό του τρόπο, λες και μιλάει για κάποιο τρίτο πρόσωπο, που φυσικά έχει το όνομα ...Doom. Το μεταμοντέρνο σκηνικό συμπληρώνεται από ένα superhero/comic αίσθημα που ενισχύεται από σούπερ samples από τηλεοπτικά σόου του Batman ή χαρακτήρες του Street Fighter II. Τέλος, το ίδιο το rapping (που φτάνει ως την καθαρή πρόζα) καταδεικνύει ότι ο Doom είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς MC’s στην πιάτσα.
Το Madvillainy είναι σουρεάλ, σαμπλεδελικό γαϊτανάκι, όπου και τα retro τηλεοπτικά samples έχουν τη δική τους χρησιμότητα και δεν μοιάζουν καθόλου passe, όπου τα ρεφρέν λάμπουν δια της απουσίας τους, όπου το αρχέτυπο, old-school hip-hop δεν φοβάται να ανατραπεί και να αποκτήσει το πειραματικό του παρακλάδι (όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει αυτό), όπου τα χαμηλής ανάλυσης -όπου υπάρχουν- samples δεν είναι συνυφασμένα με τη "δηθενιά". Δυο άνθρωποι εξαιρετικά ταλαντούχοι, έχοντας από καιρό απογαλακτιστεί από τα περισσότερα "στεγανά" του hip-hop, συναντήθηκαν και παρέδωσαν το δικό τους κοινό διαστροφικό φάρο. Μένει λοιπόν να τον ακολουθήσουμε, να τον πλησιάσουμε, έστω και δοκιμαστικά, φαν ή μη του είδους...
