H κατ’ εμέ δεινότητα του Joe Satriani δεν έγκειται στο τι παίζει –όπως έλεγε ένας συμμαθητής μου, «πω πω τι παπάδες παίζει ο άνθρωπος»– αλλά το πώς χειρίζεται τα διαστήματα σιωπής ανάμεσα σε δύο νότες. Σαν κάθε κλασικός slide κιθαρίστας που σέβεται τον εαυτό του, το ταλέντο του βρίσκεται στο συναισθηματικό παίξιμο της εξάχορδης ερωμένης του. Και επειδή φαντάζομαι ότι έχει καθηλωθεί στο κατά Φρόιντ πρωκτικό στάδιο επειδή δεν κατάφερε να διαθέτει μια αξιοπρεπή φωνή στα πρότυπα του αγαπημένου του Ian Gillan, του βγαίνει το απωθημένο στα 40φεύγα του χρόνια και προσπαθεί να κάνει την κιθάρα του να ακούγεται η ίδια σαν ανθρώπινη φωνή. Το θετικό με την περίπτωση του είναι ότι τα καταφέρνει κιόλας, αποφεύγοντας να ακούγεται σαν κάτι βλαμμένα κιθαριστικά εξαμβλώματα, τύπου Yngwie Malmsteen.
Το ένατο άλμπουμ του μπορεί να τοποθετηθεί χωροταξικά κάπου μεταξύ του οριακού και αγαπημένου Surfing With Τhe Alien και του Flying In A Blue Dream, αντλώντας στοιχεία και από το μεν κι από το δε. Μεταλλικά ριφάκια, wah-wah, phase κι όλα τα υπόλοιπα εφετζίδικα κολπάκια ξεμυτίζουν δειλά-δειλά, είτε στην περίπτωση του "Hands Ιn Τhe Air" (μια χοντροκόπια του "Born Τo Be Wild"), είτε στο φερώνυμο mid-tempo κομμάτι του άλμπουμ, είτε στο βουτηγμένο στο μπέρμπον "I Like Τhe Rain", είτε στο όνομα και πράγμα "The Souls Of Distortion", είτε στο φανκομπλούζ "If I Could Fly", ενώ το "Bamboo" θα μπορούσε να είχε βγει μέσα από το Tres Hombres των ZZ Top.
Μετά την πρώτη του απόπειρα με το "Big Bad Moon" να ακουστεί και το λαρύγγι του εκτός από τα μαγικά του δάχτυλα, ο Satriani συνεισφέρει φωνητικά μέρη και σε δύο ακόμα τραγούδια στο παρόν άλμπουμ, τα "Lifestyle" και "I Like The Rain", με τραγικά δυστυχώς αποτελέσματα, γεγονός που κάνει την ανάγκη πρόσληψης ενός session τραγουδιστή πιο επιτακτική από ποτέ. Ο υιός Satriani, επίσης, ο ZZ (ναι, σωστά μαντέψατε την προέλευση του ονόματός του) ρίχνει τις πρώτες του δισολίες, ενώ καλό θα ήταν να έλειπε το κουραστικό τζαμάρισμα "Searching", διάρκειας 10 λεπτών, μετά το οποίο ο ακουστικός μου πόρος αποφάσισε να κάνει στάση εργασίας για περίπου 30 λεπτά της ώρας, ωσότου έρθει τεχνική υποστήριξη και αποκαταστήσει τη βλάβη.
Δόξα τω Τζίμι Χέντριξ, το Ιs There Love In Space? αποδεικνύεται λιγότερο βαρετό από το προηγούμενο του Satriani, το Strange Beautiful Music, το οποίο είχε ξενερώσει ακόμα και τους οπαδούς του. Παρ' ολ’ αυτά έχω να του απευθύνω μερικά ερωτήματα, ακόμη κι αν δεν πρόκειται ποτέ να πάρω απάντηση: πρώτον, ποιος ο λόγος να συνεχίσει να βγάζει instrumental άλμπουμ στηριγμένα αποκλειστικά στην κιθάρα; Δεύτερον, γιατί επιμένει να τραγουδάει; Και τρίτον, πότε θα βγάλει επιτέλους ένα «κανονικό» άλμπουμ, με αρχή, μέση, τέλος και (το κυριότερο) με έναν τραγουδιστή που να μπορεί να αποδώσει τις συνθέσεις του με τον προσήκοντα τρόπο;
