Το ντεμπούτο άλμπουμ των Streets με τίτλο “Original Pirate Material” στάθηκε αγέρωχα στην κορυφή της λίστας με τα καλύτερα άλμπουμ του 2002 του γράφοντα, κι όποιος είχε την ευκαιρία να το ακούσει εκείνη τη χρονιά δεν θα είχε καμία απορία για τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ εκείνη την απόφαση. Με λίγα λόγια, ήταν ότι πιο φρέσκο, διαφορετικό, διασκεδαστικό, συγκινητικό, έξυπνο και απολαυστικό έφτασε στ’ αυτιά μας εκείνες τις ημέρες, ενώ δεν παύει να μας χαρίζει όμορφες στιγμές μέχρι και τώρα που μιλάμε. Αντιλαμβάνεστε ως εκ τούτου με πόση ανυπομονησία περιμέναμε τη νέα δουλειά του Mike Skinner, του πιτσιρικά που γράφει μόνος του μουσική και στίχους και ηχογραφεί όλα όσα κυκλοφορούν κάτω από το όνομα The Streets.
Για να μην σας κρατάμε σε αγωνία, το “A Grand Don’t Come For Free” δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχό του, δεν παύει όμως να απέχει παρασάγγες από τον ανταγωνισμό και να διατηρεί το προβάδισμά του από οτιδήποτε άλλο παράγει η Βρετανική garage και όχι μόνο σκηνή. Στην πραγματικότητα, το άλμπουμ αυτό απομακρύνεται υφολογικά από το παραπάνω χορευτικό ιδίωμα, αν όντως δεχτούμε ότι και το πρώτο του άλμπουμ ανήκε 100% εκεί – ο ίδιος ο Skinner τραγουδούσε στο “Let’s Push Things Forward” από το προηγούμενο άλμπουμ “I make bangers, not anthems / leave that to The Artful Dodger”, κατακεραυνώνοντας την πιο σοφιστικέ πλευρά του garage! Πιο πολύ η έμφαση δίνεται στα τραγούδια κι όχι στους ρυθμούς, οι οποίοι δεν πρόκειται να σας εκπλήξουν ποτέ (γι’ αυτό και δεν κοκορεύεται πια όπως στο “Sharp Darts” παλιότερα “Ever heard a beat like this?”). Κανένα πρόβλημα μ’ αυτό, εδώ θα καθίσετε να ακούσετε περισσότερα ευαίσθητα τραγούδια με τις ίδιες απίστευτες ιστορίες, βγαλμένες όλες τους ασφαλώς απ’ τους «δρόμους».
Ναρκωτικά, junk food, τηλεόραση μέχρι το μυαλό να αρχίσει να αποσυντίθεται, σχέσεις που δοκιμάζονται από τους δύσκολους όρους ζωής που βάζει η ανεργία ή μια δουλειά που προσφέρει ψίχουλα για αμοιβή, “sex, drugs and on the dole” όπως το είχε ορίσει σε ανύποπτο χρόνο. Κι όλα αυτά με ένα αμίμητο τρόπο διήγησης, που εναλλάσσει το κωμικό με το δραματικό, σε απόλυτα ρεαλιστικό φόντο. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η πραγματική του δύναμη, στο ότι ακούγοντάς τον νομίζεις ότι σου αφηγείται κάτι που συνέβη σ’ εσένα ή που έπαθε ο κολλητός σου τις προάλλες. Πρόκειται για την αληθινή ζωή τοποθετημένη επάνω σε απλά γοητευτική μπητάτη μουσική. .
Αρκετά από τα νέα του κομμάτια θα σας θυμίσουν κάποια από το προηγούμενό του, κι αυτό δεν είναι και πολύ κακό! Το “Blinded By The Lights” μας ξαναφέρνει στο νου το ανυπέρβλητο “Weak Become Heroes”, αισθητικά και θεματικά βρίσκονται πολύ κοντά, ενώ το καινούργιο σινγκλ “Fit But You Know It” είναι εξίσου φορτσάτο με το “Don’t Mug Yourself”, μόνο που στηρίζεται σ’ ένα ska punk κιθαριστικό ριφ που σε σηκώνει απ’ την καρέκλα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν πολλές συμμετοχές από μαύρες φωνές που φέρνουν το υλικό κοντά ακόμη και στο r & b, όπως στο “Wouldn’t Have It Any Other Way”, ενώ στο “Get Out Of My House” η ανταλλαγή στίχων ανάμεσα στον Skinner και τη C-Mone κάνουν μια ενδιαφέρουσα όσο και ξεκαρδιστική κωμωδία καταστάσεων. .
Το “Dry Your Eyes” είναι τόσο συγκινητικό όσο ήταν το “It’s Too Late” από το προηγούμενο άλμπουμ – αν και λίγο μελό σαν το “I Feel Love” του LL Cool J, ενώ το “Empty Cans” κλείνει μεγαλοπρεπώς το άλμπουμ με οκτώ λεπτά μονολόγου που συνοψίζεται στο ρεφρέν στο «Κανείς δεν δίνει μια δεκάρα για μένα/ γι’ αυτό συμπεριφέρομαι άσχημα/ Ξέρετε τι να κάνετε με τη ζωή σας/ βάλτε τη εκεί που ξέρετε». Είναι ο τέλειος τρόπος να κλείσει ένας δίσκος που, ακόμη κι αν δεν φτάνει τη σπουδαιότητα του πρώτου εγχειρήματος, το ξαναλέμε, αξίζει πέρα για πέρα κάτι παραπάνω από το απλό ενδιαφέρον σας.
