Ποτέ μου δεν μπορούσα να φανταστώ το πόσο χρήσιμος θα μπορούσε να αποδειχτεί ένας παλιός φίλος που τώρα βρίσκεται για σπουδές στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Παρασκευή απόγευμα και παίρνω τηλέφωνο Βοστόνη μεριά τον συνονόματο φίλο μου τον Κωστή να ευχηθώ για την γιορτή του.Η συζήτηση αργά ή γρήγορα φτάνει και στα μουσικά : Άσε, μου λέει, πήγα τις προάλλες και είδα στο Πανεπιστήμιο έναν νεαρό με μια κιθάρα, πολύ συμπαθητικό που έπαιζε ακριβώς το στυλ που σου αρέσει. Τον έχεις ακουστά; Howie Day λέγεται. Το τι ειπώθηκε σχετικά με το φιντανάκι αυτό θα το μάθετε παρακάτω.
Όπως λέει και η Επιστήμη του Μάρκετινγκ, κάθε προϊόν προκειμένου να ξεχωρίσει και να κάνει την διαφορά πρέπει να έχει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Λοιπόν, ο νεαρός αυτός δεν διαθέτει κανένα τέτοιο ! Είναι άοσμος, άγευστος, άχρωμος, άνευρος κι ανεμπνευστος. Απορώ πως το πρώτο του άλμπουμ πριν 2 χρόνια, το Australia, έκανε τόσο καλό σεφτέ. Θα μου πεις, που ηχογραφεί ο τυπάκος; Στην Αμέρικα. Που απευθύνεται; Σε φοιτητόπαιδα που το μόνο τους μέλημα είναι να βγουν πρώτοι με την κολεγιακή ομάδα μπάσκετ, να γίνουν Queen of the Prompt αλλά νομίζουν ότι η Σερβία είναι μάρκα πυρίμαχων σκευών για το μαγείρεμα.
Η παρουσία του έμπειρου παραγωγού Youth, που είχε δουλέψει στο παρελθόν με τους Verve και τους James δεν μπορεί να διασώσει την κατάσταση, παρόλο που η όλη γεύση αναδύει μια έντονη μυρωδιά indie-λας παρά ΜΟR στιγμών. Η προσπάθεια πάει άπατη γιατί ο 23χρονος από το Μέιν δεν έχει προσωπικότητα ούτε στη φωνή του, ούτε στις συνθέσεις του, που το καλύτερο μοιάζουν να είναι χαμένα b-sides από τραγούδια των U2 ("You & A Promise"), των Coldplay ("Numbness For sound"), των Travis (Sunday Morning Song) και των Radiohead ("Come Lay Down"), μπαίνοντας συχνά και στα – φτου μακριά μας…- χωράφια της Europop. Σκεφτείτε μόνο ότι αυτά είναι τέσσερα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα και θα καταλάβετε πόσο ξενέρωτο ακούγεται το παλικαροπουλο. Ασύνδετο, ασυνεχές και ασυνάρτητο, με ελάχιστες καλές στιγμές.
Κάτι σαν εναλλακτικό κακεχτυπο του Peter Andre (που τον θυμήθηκα αυτόν;), θα πούλαγε την ψυχή του στον Keith Richard για ένα κομμάτι της προκοπής που θα μπορούσε να στελεχώσει έναν decent ροκ ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά το πολύ πολύ – για να έρθουμε στα καθ’ ημάς – να ακουγόταν από τον Village FM. Ο Κωστής είπε ότι του άρεσε πολύ, ειδικά η σκηνική του παρουσία που του θύμισε πολύ τον Ian McCulloch. Θα τον πίστευα αν δεν ήξερα ότι έχει αλλάξει ίσα με 52 ωριλαδες στην προσπάθεια του να διαγνώσει που οφείλεται η ελαφρά κώφωση του από το δεξί του αυτί. Πριν λίγους μήνες (ο Howie Day, όχι ο Κωστής…) περιόδευσε στην αμερικανική ενδοχώρα μαζί με τους Stereophonics. Τελικά κάθε νέος δημιουργός κάνει support στην μπάντα που του αναλογεί. Σορι, Mr. Jones…
