Πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι ένα συγκρότημα σαν τις Electrelane, αυτό το τόσο ταλαντούχο γυναικείο κουαρτέτο που μας είχε εντυπωσιάσει με το ντεμπούτο του άλμπουμ “Rock It To The Moon” αλλά και με τις δύο εκρηκτικές εμφανίσεις του στη χώρα μας, συνεχίζει την πορεία του μ’ ένα τόσο μέτριο για τα δεδομένα των δυνατοτήτων του άλμπουμ. Οι πρώτες γνώμες φίλων που το είχαν ακούσει πρώτοι μου το διαβεβαίωναν, μα δεν ήθελα να το δεχτώ: είναι αδύνατον μετά από ένα τέτοιο tour de force να υπάρξει κάτι που να χαλιναγωγήσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητά τους.
Κι όμως, το “The Power Out” κυλάει τόσο χαλαρά, σχεδόν αποχαυνωτικά, που σε κάνει να αναρωτιέσαι που πήγε χαμένη όλη η ενέργεια που διοχέτευαν στο παλιότερο υλικό τους. Ίσως να είχε να κάνει με το ότι την παραγωγή στο δίσκο αυτό αναλαμβάνει ο Steve Albini, οπότε μας κάνει να υποπτευόμαστε για το είδος της δίαιτας που ακολουθήθηκε κατά τη διάρκεια των ημερών τους στο Σικάγο, όπου και έγινε η ηχογράφηση – με downers την έβγαζαν; Ίσως πάλι οι ιδέες τους να μην ευοδώθηκαν όπως θα έπρεπε, ίσως και να μην υπήρχαν αρκετές ιδέες για να συνθέσουν ένα καλό (πολύ περισσότερο ένα καταπληκτικό) άλμπουμ. Το “Take The Bit Between Your Teeth” για παράδειγμα είναι στην ουσία ανύπαρκτο σαν σύνθεση, πολύ δε περισσότερο όταν ένα μεγάλο μέρος του καταλαμβάνει ένα σαχλό σόλο κιθάρας που καταντάει εκνευριστικό από ένα σημείο και μετά. Τουλάχιστον στο τέλος του κλιμακώνεται με ένα οργανικό ξέσπασμα, και το σημειώνουμε επειδή ελάχιστα τέτοια συναντούμε στο υπόλοιπο άλμπουμ.
Οι Electrelane δεν παίζουν στο δίσκο αυτό δυνατά, δεν χρησιμοποιούν καθόλου τη farfisa που τις απογείωνε, τα τύμπανα παίζουν γλυκούς ρυθμούς και οι κιθάρες κάνουν ότι μπορούν για να παίζουν τεχνικά – υπεύθυνη γι’ αυτό να είναι άραγε η νέα τους κιθαρίστρια Mia Clarke (επίσης περιστασιακή γραφιάς στο αδικοχαμένο περιοδικό Careless Talk Costs Lives) που αντικατέστησε τη Debbie Ball; Καταλήγουν να προσπαθούν να συνθέσουν ένα art rock έργο, με ελάχιστες αναφορές στη βρωμιά του garage και τη δύναμη μιας σαρωτικής νεοκυματικής αισθητικής.
Στο εναρκτήριο “Gone Under Sea” για παράδειγμα, ηχούν σαν τους Stereolab σε μια διασκευή του “Mandinga” της Sinead O’ Connor, στο σινγκλ “On Parade” πηγαίνουν πίσω στους Romeo Void και το “Never Say Never” (το θυμηθήκαμε ξανά και τόσο σύντομα μετά τη διασκευή του απ’ τους QOTSA) ενώ στο “Enter Laughing” θα τους μπερδέψετε με σχήμα της ερασιτεχνικής από άποψη K Records. Η καλύτερη, απ’ την άλλη, στιγμή του δίσκου είναι το μεγαλειώδες “The Valleys” με μαγευτικά και επιδέξια ενορχηστρωμένα χορωδιακά φωνητικά και στίχους παρμένους από τον Siegfried Sassoon, σαν ύφος δε, μας θυμίζει τη Holly Golightly.
To “The Power Out” δεν είναι κακός δίσκος, είναι όμως κατώτερος απ’ αυτόν που θα περίμενε κανείς από τις τέσσερις στυλάτες κοπέλες του “Film Music” (που εδώ γίνεται προσπάθεια να επαναληφθεί σαν αποτέλεσμα στο “Love Builds Up”) και του “Le Song”, εξ ου και ο χαρακτηρισμός του παραπάνω. Κι όσο κι είναι κατανοητό ότι θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό σ’ αυτή τη δεύτερή τους προσπάθεια, δεν θα πρέπει απαραίτητα να το δεχτούμε και σαν πετυχημένο το βήμα τους αυτό. Ας κρατήσουμε στα υπόψη τα καλά του στοιχεία κι ας ελπίσουμε ότι στην επικείμενη συναυλία τους στη χώρα μας, θα δώσουν άλλη ψυχή στα κομμάτια αυτά που μοιάζουν άψυχα, δειλά και ανάξια των δημιουργών τους.
