Θυμάμαι σε μία συζήτηση που είχαμε με τον Γιάννη Πετρίδη, για το ποιον θεωρεί σαν τον ποιοτικότερο εκπρόσωπο της mainstream pop, με βασικότερους «διαγωνιζομένους» την Madonna ή τον ελληνοκύπριο ερμηνευτή. Eίχαμε και οι δύο τότε συμφωνήσει ότι ο κύριος Michael αποτελεί μία πιο ποιοτική και συνεπής παρουσία από αυτήν της μεγάλης κυρίας της pop. Μπορεί να έχει κυκλοφορήσει πολύ λιγότερα άλμπουμ σαν solo καλλιτέχνης και μπορεί από τότε που είχαμε εκείνη την συζήτηση να έχει χάσει αρκετή από την εμπορική του λάμψη, αλλά ο George Michael πάντα ήταν ένας ερμηνευτής, που πολλές φορές μάλιστα έγραφε ο ίδιος τα τραγούδια του και ως εκ τούτου είχε να παρουσιάσει μέσα από αυτά ένα κομμάτι του πραγματικού εαυτού του, όπως κάνει κι εδώ σε πολλές συνθέσεις του Patience.
Ακούγοντας πάντως και αυτό, το τελευταίο “κανονικής διανομής” άλμπουμ του, αρχίζω να πιστεύω όλο και πιο πολύ αυτό που είχα αρχίσει να υποψιάζομαι από το Older του 1997: μήπως τελικά δεν είναι τόσο ποπ η ψυχή του, όσο θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε οι εκάστοτε δισκογραφικές εταιρείες του; Το “Patience” φωνάζει πως είναι ένα άλμπουμ ενός soul ερμηνευτή, ενός ανθρώπου που “κουβαλάει” πάνω στη φωνή του προσωπικά βιώματα και καταφέρνει να τα μεταδίδει στον ακροατή.
Είναι εμπορικός, όταν θέλει, και δημιουργεί up-tempo (καρα)εμπορικές pop συνθέσεις, όπως το Precious Box και το Flawless (Go The City), όπου δανείζεται και τη βασική μελωδία του Flawless των The Ones, ενώ εξίσου ιδιαίτερο βάρος δίνει και σε πιο ατμοσφαιρικές στιγμές, όπως στο ομώνυμο εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου ή το My Mother Had A Brother, με στίχους που αφιερώνονται σε αναμνήσεις του από την μητέρα του, «πλαστές» ή μη δεν έχει σημασία. Πάντως, καταφέρνει να μας συγκινήσει με το παραπάνω...
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη του δίσκου, οι πλούσιοι σε συναισθήματα και προσωπικές αναφορές στίχοι και φυσικά η ερμηνεία τους. O Ελληνοκύπριος που έχει προκαλέσει πλειστάκις τα media για την έντονη προσωπική του ζωή, είτε για θέματα σεξουαλικών προτιμήσεων, είτε για τις απόψεις του περί ρόλου μίας δισκογραφικής εταιρείας στο έργο ενός καλλιτέχνη κοκ, έχει γράψει μερικούς από τους καλύτερους στίχους του εδώ και συγκεκριμένα σε τραγούδια, όπως το Through ή το John And Elvis Are Dead. Στο τελευταίο αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν, αν όντως ο Ιησούς Χριστός είναι ο σωτήρας μας –από τους ίδιους μας τους εαυτούς κυρίως, προσθέτω εγώ- τότε πώς γίνεται να λείπουν από αυτόν τον κόσμο άνθρωποι σαν τον Elvis Presley, τον John Lennon και τον Marvin Gaye; Μεγάλη συζήτηση ανοίγει, θα μας πείτε, που δεν είναι επί του παρόντος, αλλά και μόνο η αναφορά σε τρεις πολυαγαπημένους μας καλλιτέχνες, είναι τουλάχιστον συγκινητική.
Από εκεί και περα μουσικά δεν είναι ένας δίσκος που μπορούμε να πούμε πως θα ενθουσιάσει εύκολα και άμεσα τον μη πιστό φίλο του. Όσο περισσότερο τον ακούω τόσο περισσότερο τον «καταπίνω» μεν, αλλά σίγουρα η έλλειψη διάθεσης πειραματισμού με μουσικές φόρμες, καθώς και το μονότονο ύφος μερικών συνθέσεών του σίγουρα καταλήγουν να αφαιρούν από το γενικότερο αποτέλεσμα.
Οι πιο εμπορικές στιγμές του, όπως τa ήδη singles Shoot The Dog και Freek!, παρόλο που τα βρίσκουμε εδώ σε αρκετά καλύτερες και πιο προσεγμένες (και απέριττες από πολλά ενορχηστρωτικά στολίδια) εκτελέσεις, συνεχίζουν να μας φαίνονται αρκετά αδύναμες, όπως και άλλες λιγότερο ή περισσότερο “εμπορικές στιγμές”, όπως τα American Angel, Please Send Me Someone ή το αδιάφορο Cars And Trains. Βέβαια, το νέο του single, Amazing, είναι ό,τι πιο χαρούμενο, αισιόδοξο και catchy έχει τραγουδήσει τα τελευταία χρόνια. Και σίγουρα στην πορεία θα προκύψουν κι άλλα singles, όπως το “Precious Box” για παράδειγμα. Σε γενικές γραμμές πάντως, η μουσική επένδυση εδώ μοιάζει να λειτουργεί διεκπεραιωτικά, σαν ένα αναγκαίο μουσικό χαλί, το οποίο δεν έχει προσεχτεί όσο θα έπρεπε και κάποιες λεπτομέριες στο κόψιμό του έχουν αφεθεί στα χέρια απαίδευτων τεχνιτών, όπως δείχνει να είναι -στο συγκεκριμένο άλμπουμ- ο μουσικός Michael.
Όπως και να έχει όμως, το Patience ίσως να μην είναι το καλύτερο ever άλμπουμ στην καρίερα του – τα Listen Without Prejudice Vo.1 και Older ήταν σίγουρα καλύτερα-, αλλά σίγουρα είναι ένα –παραπάνω από- αξιοπρεπές «αντίο» στα παραδοσιακά δισκογραφικά δρώμενα. Ως γνωστόν, είναι ο τελευταίος δίσκος του Michael που κυκλοφορεί κανονικά στα δισκοπωλεία. Από εδώ και στο εξής μόνο μέσω internet και όλα τα έσοδα θα πηγαίνουν προς φιλανθρωπικούς σκοπούς. Άλλωστε και ένα ολόκληρο κομμάτι από εδώ, το Through, είναι αφιερωμένο σε αυτή του την απόφαση: “Is that enough?/I think it’s over/See, everything has changed/And all this hatred may just make me strong enough/To walk away”…
