H πρώτη μου εντύπωση ακούγοντας το νέο, τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ των Archive (μην υπολογίζοντας και τη μουσική που έγραψαν για την ταινία “Michel Valiant”) ήταν ότι έκαναν το προφανές, μπήκαν δηλαδή στο στούντιο και προσπάθησαν να γράψουν ένα δεύτερο “You All Look The Same To Me”. Και δίκαια εδώ που τα λέμε: ποιός ο λόγος να μην επαναλάβεις ένα πείραμα το οποίο την πρώτη φορά σε έκανε γνωστό όπου τέλος πάντων σε έκανε γνωστό, ενώ κατά γενική ομολογία ήταν κι ένας αξιόλογος δίσκος, με τις απόλυτα φορτισμένες συναισθηματικές του στιγμές και τις έστω και ελαφρά αμφίρροπες οργανικές του αναπτύξεις. Αν κάνεις κάτι καλά, γιατί να μην το επαναλάβεις άλλη μια φορά τουλάχιστον, να δεις αν είναι τελικά γραφτό να υπηρετείς τη μούσα σου σε κάποια συγκεκριμένα πλαίσια;
Κάθε νέα ακρόαση όμως του δίσκου φανερώνει καινούργιες του πτυχές, που κρύβονται επιμελώς κάτω από τις φιοριτούρες της τραγουδιστικής φόρμας, η οποία, η αλήθεια είναι, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Όσο λοιπόν κι αν είναι ενοχλητικό το γεγονός ότι τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν την πεπατημένη της μπάντας και ξεκινούν χαλαρά, με μια δειλία θάλεγε κανείς και εξελίσονται σε ατίθασα τέρατα που αποχωρούν με μεγάλο σαματά κι ενώ έχουν κάνει κάμποσες ζημιές στο πέρασμά τους, τελικά δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την επίγευση που έχουν αφήσει πίσω τους, τα αισθήματα που σου έχουν προκαλέσει και τις σκέψεις και εντυπώσεις που σου έχουν γεννήσει.
Το “Noise” είναι σκοτεινό, θυμωμένο, ενίοτε επιθετικό και άλλοτε τρυφερό. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι ένας ποπ δίσκος με την ευρεία έννοια, ούτε και ροκ μπορείς να τον πεις – αν και βρίσκεται κοντύτερα εκεί απ’ οπουδήποτε αλλού – μοιάζει με ένα σύννεφο από ιδέες και ήχους που πετάει επάνω απ’ τα κεφάλια μας όλη την ώρα και χρειάζεται να σηκώσουμε το βλέμμα για να το περιεργαστούμε. Κρύβει μπόλικη ομορφιά μέσα του, έρχονται στιγμές όμως που βαραίνει και πέφτει σαν καταρρακτώδης βροχή επάνω απ’ τον ανυποψίαστο ακροατή. Μας προσεγγίζει νωχελικά, μα δεν αργεί να έρθει καλπάζοντας για να μας πει κατάμουτρα αλήθειες που πρέπει να ακούσουμε. Είναι ένας δίσκος που υποψιάζομαι ότι μπορεί να ακουστεί σε μια στιγμή ανάπαυλας, αν και πιθανότερη μου ακούγεται η εκδοχή να σε κρατήσει σε εγρήγορση με τις διαρκείς αυξομειώσεις της έντασης των διαθέσεών του. Το “Sleep” ίσως σε ταξιδέψει παρέα με τα έγχορδά του, το “Get Out” μπορεί να σου φανεί σαν το νέο πιθανό χιτάκι του δίσκου (εμένα μου έφερε στο νου τους Oasis, ελπίζω να μην φάω τιμωρία γι’ αυτό) αν και το αληθινό high light είναι το “Fuck U”, ένα ξεσηκωτικό κομμάτι που ελκύει κατ’ αρχήν απ’ τον τίτλο του μα διαθέτει και τους κατάλληλους στίχους για να μεταφέρει παραπέρα το ασυμβίβαστο μήνυμά του. Το “Conscience” διαθέτει τις ίδιες επικές ικανότητες με το “Stay” των U2 ενώ το “Me And You” μοιάζει με το τέλειο κλείσιμο για έναν δίσκο σαν κι αυτόν, οκτώ λεπτά σπαρακτικής ενδοσκόπησης που ηχητικά θα ταίριαζε και σ’ ένα άλμπουμ απ’ τη δεκαετία του ’70. Πρόκειται για μια απόλυτα ολοκληρωμένη δουλειά που θάλεγες ότι είναι φτιαγμένη γιανα ακούγεται συχνά, και το κυριότερο, πολύ δυνατά!
Τέλος, αφού σκέφτεσαι – και πολύ σοφά – να αποκτήσεις αυτό το δίσκο, γιατί να μην το κάνεις τώρα, που οι πρώτες του κόπιες διατίθενται μ’ ένα δωρεάν dvd; Σ΄αυτό μπορείς να δείς το clip του “Again”, τρία κομμάτια παιγμένα ζωντανά, ανάμεσά τους και μια διασκευή στο “Gangsters” των Specials με τον Terry Hall μάλιστα στα φωνητικά – μετά από πολλά χρόνια ερμηνεύει ξανά αυτό το κομμάτι! – συν ένα χρονικό μιας εμφάνισής τους στο φεστιβάλ του St Malo στη Γαλλία. Μια χαρά!
