Λιγότερη Ιαπωνία, περισσότερο Μεξικό. Αυτή θα μπορούσε να είναι σε τέσσερις μόλις λέξεις η κριτική για το Kill Bill Vol. 2 και να είχαμε ξεμπερδέψει. Δυστυχώς όμως η ρήτρα του συμβολαίου που έχουμε υπογράψει όλοι οι συντάκτες του Avopolis λέει ότι οι κριτικές πρέπει να υπερβαίνουν τις 7 γραμμές ή τις 50 λέξεις, οπότε τώρα πρέπει να βρω κάποια λεκτικά gimmick για να σας κρατήσω το ενδιαφέρον αμείωτο και να συνεχίσετε να μας διαβάζετε (σημ. Αρχ.: Όχι τίποτα άλλο, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που τα πιστεύουν...).
Είναι γνωστό ότι ο Ταραντίνο πριν ακόμη συλλάβει το ολοκληρωμένο σενάριο της διλογίας του είχε υποσχεθεί στον Ennio Morricone ότι θα χρησιμοποιούσε αρκετά κομμάτια από την εκτενή δισκογραφία του ως φόρο τιμής στον σημαντικότερο εν ζωή συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής, όπως τον είχε χαρακτηρίσει, αποτίωντας παράλληλα κι έναν φόρο τιμής στην μεγαλύτερη του επιρροή, τον σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε. Στο Kill Bill 1 δεν θα μπορούσε να κάνει χρήση του ιταλού συνθέτη, επειδή τα γεγονότα λάμβαναν χώρα στην Άπω Ανατολή, αλλά στο δεύτερο μέρος ταίριαζε γάντι.
Τρία κομμάτια από τον εν λόγω σύνθετη επιλέχθηκαν για το δεύτερο soundtrack της Νύφης: το "Il Tramonto" (καταιγίδα ιταλιστί), ένα μελαγχολικό κιθαριστικό κομμάτι γεμάτο φλαμένκο ρυθμούς, το επικό - όνομα και πράγμα – "Silhouette of Doom" και το συμφωνικό ποίημα του "L'Arena" που προετοιμάζει την Ουμα για την τελική της αναμέτρηση. Μόνο ένας Ταραντινο θα μπορούσε να κολλήσει τόσο επιτυχημένα έναν Τζόνι Κας μετά από Μορικονε: το "A Satisfied Mind" - σε παραγωγή ασφαλώς του μαέστρου Rick Rubin – αποτελεί μια εκ των πιο ήρεμων στιγμών του ρεπερτορίου του -αλλά το πάθος, πάθος! Το "Goodnight Moon" είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και πάω στοίχημα ότι ο Ταραντινο επέλεξε το εν λόγω κομμάτι όταν είδε τον τίτλο του άλμπουμ των Shivaree "I Oughta Give You A Shot In the Head for Making Me Live in This Dump”. Ίσως θα μπορούσε να ονομάσει έτσι και κάποια από τις ταινίες του αν το τρίο από το Σαν Φερνάντο δεν το προλάβαινε πρώτο αυτό . Το εν λόγω άσμα παρόλο που αποτελεί την πιο αξιομνημόνευτη συνεισφορά του συγκροτήματος – το όνομα του οποίου σημαίνει στην τοπική αργκό “μεθυσμένη σερενάτα”- εντούτοις δεν πολύταιριάζει με το κλίμα της ταινίας και πολύ περισσότερο του soundtrack και εύλογα ξεχωρίζει σαν τον Πυκνάδα μέσα στο Danza .
Η ροκαμπιλάδικη διασκευή του Charlie Feathers στο Can't Hardly Stand It της Mahalia Jackson είναι αρχετυπικά κιτς –άρα ταιριάζει με το κλίμα της ταινίας -, το Summertime Killer του μόνιμου παρόντα σε soundtrack του Ταραντινο Luis Bacalov (αποτελεί και το μουσικό κομμάτι που συνόδευε το τρέιλερ της ταινίας) συνδυάζει από blaxploitation αναφορές μέχρι kraut rock ψυχεδέλεια τύπου Can και Neu! –χώρια που είναι κομμένο και λείπει το καλύτερο σημείο του κομματιού…- και το ισπανόφερτο Tu Mira περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Το groove της δεκαετίας του ’70 συνεχίζεται με το επίσης ορχηστρικό "The Chase", κάτι μεταξύ Iron Butterfly και Frijid Pink, ενώ μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του Kill Bill 2 αποτελεί το η-electronicα-συναντάει-τα-blues παρωδία του "About Her" που ανακατεύει κι ένα sample από το "She's Not There" των Zombies' από τον Robert Andrew Edward (η μαμά του τον φωνάζει Malcolm McLaren). Η γυναικεία φωνή που ακούγεται από πίσω είναι της Bessie Smith – αγνώριστη βέβαια, έπρεπε να κοιτάξω το συνοδευτικό βιβλιαράκι του cd για να το καταλάβω. Το "Malaguena Salerosa" των μεξικανών Chingon είναι σε παραγωγή του Robert Rodriguez, μόνιμου συνεργάτη του Κουέντιν στις ελεεινές B-movie απόπειρες του και το άλμπουμ κλείνει με ένα πανέμορφο πάντρεμα ανατολίτικης και γουέστερν μουσικής με το "Urami Bushi" της γιαπωνέζας Meiko Kaji και το hidden track του RZA.
Αναπόφευκτα το soundtrack θα τύχει της ίδιας σύγκρισης όπως και με τον οπτικό του συνάδελφο: το Νο 1 ήταν παρασάγγας ανώτερο, ομοίως και η ηχητική επένδυση του. Το ομογενοποιημένο σύνολο του Kill Bill Vol 1 έμοιασε να διαταράσσεται ελαφρά στο Β’ μέρος του soundtrack και η αλήθεια είναι ότι χρειαζόταν έναν «κράχτη» τύπου Bang Bang ή Please Don't Let me Be Misunderstood για να σταθεί τουλάχιστον ισάξια με τον προκάτοχο του. Αυτό βέβαια που κυρίως στερεί από το Kill Bill Vol. 2 την αξία που του αρμόζει είναι η απουσία κάποιων έξτρα τραγουδιών, τα οποία ο φίλτατος Κουέντιν χρησιμοποίησε μεν στην ταινία, αλλά αποφάσισε να μην συμπεριλάβει στην ηχητική επένδυση του δεύτερου μέρους της διλογίας του.
