Όταν θα πρέπει να ντύσεις μουσικά μια ταινία, όπου ένας τύπος αποφασίζει να πάρει εκδίκηση για το χαμό της οικογένειάς του, κατεβαίνει στην Tampa της Florida και ανατινάζει όλη την περιοχή μαζί με όλους τους υπαίτιους του κακού που τον βρήκε, τότε δεν μπορείς παρά να βάλεις άγριες, βαριές στις κιθάρες μουσικές σαν ηχητικό φόντο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, άλλη ομορφιά έχει να βλέπεις μυαλά να τινάζονται στον αέρα και να συνοδεύονται από τα τραγούδια των Puddle Of Mudd για παράδειγμα, κι άλλη υπό τους ήχους χορευτικής ή ambient ας πούμε μουσικής (όχι ότι το τελευταίο αποκλείεται, αλλά θα φανέρωνε σκηνοθετική άποψη προχωρημένη, κι εδώ προφανώς μιλάμε για ταινία εμπορική του κερατά, που δεν έχει πειραματικές ανησυχίες).
Ως εκ τούτου, στο σάουντρακ αυτό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος θα συναντήσετε συγκροτήματα που προέρχονται από αυτό το νεόκοπο ηχητικό ύφος που σαρώνει στην Αμερική και που δεν μπορείς να πεις nu metal – πολύ δε περισσότερο heavy metal – είναι σκληρό μεν αλλά στο βάθος είναι τρυφερό σαν καρδιά μαρουλιού, και όταν μεγαλώσει θέλει να πουλήσει τόσα αντίτυπα όσα και το χατ τρυκ των Evanescence. Πάρτε για παράδειγμα τους Seether, που είναι και μια απ’ τις καινούργιες ελπίδες της εταιρίας που κυκλοφορεί το σάουντρακ. Στο πρώτο του μέρος το κομμάτι τους “Broken” είναι ολόιδιο με Nickelback (που και αυτοί βρίσκονται κάπου εδώ μέσα), ενώ στη συνέχεια τα φωνητικά της Amy Lee το φέρνουν σε πανομοιότυπο αισθητικό επίπεδο με τους προαναφερθέντες Evanescence. Οποία πρωτοτυπία!
Στο άλμπουμ – τονίζεται στο εξώφυλλο ότι αυτό είναι το άλμπουμ του σάουντρακ της ταινίας, μην μπερδευτείτε και πάρετε το score και πέσετε σε καμία θάλασσα από βιολία και πνιγείτε! – φιλοξενούνται 19 κομμάτια από σχεδόν αντίστοιχα συγκροτήματα, και η πιο αξιόλογη συμμετοχή είναι αυτή των Queens Of The Stone Age (καμία έκπληξη επ’ αυτού!) σε μια διασκευή της απίστευτης κομματάρας των Romeo Void “Never Say Never” (η λέξη “fuck” του τραγουδιού είχε κοπεί τότε από το άλμπουμ του συγκροτήματος, υπήρχε μόνο στο δωδεκάιντσο, εδώ όμως ο Josh Homme την ανεβάζει στον Όλυμπο τονίζοντάς την υπέρμετρα!).
Από εκεί και πέρα, ενδιαφέρον έχει η συμμετοχή των Damageplan με τον Jerry Cantrell στα φωνητικά, ενώ όλα τα υπόλοιπα ονόματα (με εξαίρεση όσα αναφέραμε πιο πάνω, άντε και τους Drowning Pool) είναι λίγο ή πολύ άγνωστα, ποιός ξέρει όμως, πιθανά στην άνοδό τους και ίσως μελλοντικά πασίγνωστα και πάμπλουτα.
Μπορεί στο είδος της αυτή η συλλογή – σάουντρακ να είναι κορυφαία, δεν παύει όμως να περιέχει μουσική για πιτσιρικάδες που δεν έχουν τα κότσια να ακούσουν κάτι βαρύτερο και ουσιαστικότερο. Όπως κάποτε οι Europe και οι Bon Jovi ήταν metal για φλώρους, έτσι κι αυτή η μουσική είναι το σημερινό αντίστοιχο του metal για φλώρους. Ακούστε το και αφήστε μακριά τα μαλλιά σας για να σοκάρετε τη μαμά σας!
