Έχοντας πλήρη επίγνωση του πώς θα ήθελαν να του συμπεριφερθούν αρκετοί από τους φανατικούς ακροατές των κυκλοφοριών της θρυλικής εταιρίας 4AD, o Vinny Miller κάνει μόνος του την κίνηση και πασαλείφεται με πίσσα και πούπουλα στο εξώφυλλο του παρθενικού του βήματος – κάτι που έχει κάνει πρώτος ο Fad Gadget στο εξώφυλλο του άλμπουμ του “Gag”. Βλέπετε, δεν είναι και λίγα έξι χρόνια να αφήνεις τους άλλους να περιμένουν την πρώτη σου ολοκληρωμένη δουλειά, από τη στιγμή που τους δίνεις ένα πρώτο δείγμα της Τέχνης σου μέχρι την παράδοση του κυρίως πιάτου.
Τον Vinny Miller πρωτοσυναντήσαμε στη συλλογή “Anakin” της 4AD το 1998 κάτω απ’ το όνομα Starry Smooth Hound, και το κομμάτι του “Dreamt U In A Dream” ήταν ίσως το καλύτερο του δίσκου, μιας συλλογής που ανακοίνωνε αυτά που επρόκειτο να έρθουν από την εταιρία. Μάλιστα, εικάζεται ότι το παραπάνω όνομα είναι το τελευταίο που επέλεξε προσωπικά ο ιδρυτής της Ivo Watts – Russell, προτού αποσυρθεί από το ίδιο το δημιούργημά του και πάει στην Αμερική να ζήσει μόνιμα. Από τότε, και με εξαίρεση το πολύ σπάνιο “Coco Crush” που υπάρχει μονάχα στην Ισπανική συλλογή της 4AD “Dust Distorts”, ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τον φίλτατο Vinny. Στο μεταξύ, στην προ ετών επίσκεψη του μόνιμου σχεδιαστή της 4AD στη χώρα μας Vaughan Oliver, τον είχαμε ρωτήσει τι γίνεται με την περίπτωσή του, και η τότε απάντησή του συνοψίζει περίφημα το κλίμα του δίσκου που σήμερα, με τα πολλά, μας προσέφερε: « Έχει τόσες πολλές ιδέες, θέλει να κάνει τόσα πολλά πράγματα, που καταλήγει να μην ξέρει τι να πρωτοκάνει και να έχει μπερδευτεί εντελώς! Παραδίδει το άλμπουμ του και κατόπιν αλλάζει γνώμη, το παίρνει πίσω, το αλλάζει, και ούτω καθεξής. Θα είναι καλό πάντως!».
Και καλό είναι, αναμφίβολα, και μπερδεμένο επίσης! Τις πρώτες ενδείξεις για κάτι τέτοιο έδινε το πολυαναμενόμενο (για μια μερίδα ακροατών επαναλαμβάνω!) επτάιντσο – προπομπός του δίσκου, το “Pigpen”. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα Radiohead-ικό πείραμα, απ’ αυτά που καταλήγουν σε μια φουλ φορτισμένη ερμηνεία του Thom Yorke εν μέσω κιθαριστικού ορυμαγδού, έχοντας σαν βάση μια μελωδία που θα έλεγες ότι ο Miller έγραψε παρέα με τους Archive. Στην πίσω πλευρά του ίδιου σινγκλ υπήρχε ένα κομμάτι με τίτλο “The Yes/No Game”, που είναι η ηχογράφηση μιας συμμετοχής του Miller σ’ ένα ραδιοφωνικό παιχνίδι, όπου ο παραγωγός σου μιλάει και σου κάνει ερωτήσεις κι εσύ δεν πρέπει να απαντήσεις με ναι και όχι. Χαριτωμένο; Ποιό διεστραμένο μυαλό αποφάσισε ότι μπορεί να μας ενδιαφέρει αυτό δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε, γιατί ξέρουμε καλά για ποιόν μιλάμε. Το κουφό είναι ότι το κομμάτι αυτό ανοίγει και το άλμπουμ – πριν περάσει απ’ το μυαλό σας ότι στο κάτω – κάτω, σ’ ένα σινγκλ ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικαίωμα να κάνει και μια κουταμάρα!
Ευτυχώς που στο άλμπουμ υπάρχουν πολλές καλές στιγμές, για να αντισταθμίσουν τα όποια ολισθήματά του. Το καινούργιο του σινγκλ “Breaking Out Of Your Arms” είναι τόσο ευαίσθητο και συναισθηματικά φορτισμένο που μπορεί να κάνει τους τοίχους σας να ραγίσουν απ’ το βάρος και την ένταση, ενώ το “Bogeyeater” χαρακτηρίζεται από μια ερμηνεία στα φωνητικά που δεν έχουμε ξανακούσει από τότε που ο Martyn Bates των Eyeless In Gaza έγινε περισσότερο ακατανόητος από ποτέ. Τέλος, για κάθε αλλοπρόσαλο ιντερλούδιο (“Cromagno”, “Millalude”), ακούμε κομμάτια που καλύπτουν ένα φάσμα που αγγίζει τα δύο άκρα, του ambient (“Afternoon Nod”) και του ήπιου θορύβου (“Hogbreath Busts A Move”), με αρκετές διεστραμένες μπαλάντες ενδιάμεσα, που μας φέρνουν στο μυαλό, λόγω τόνου της φωνής, τον Joseph Arthur. Ειδικά στο φερώνυμο του δίσκου που τον κλείνει κιόλας, θα εκπλαγείτε από τους φωνητικούς ακροβατισμούς του, που θά ‘λεγε κανείς ότι τον θέτουν υποψήφιο για μια τιμητική θέση κάπου κοντά στον Jeff Buckley.
Ενδιαφέρον το πρώτο βήμα του Vinny Miller (ίσως όχι τόσο για τα έξι χρόνια που το περιμέναμε), κι ας ελπίσουμε ότι δεν θα τα ξαναπούμε μαζί του στη αυγή της επόμενης δεκαετίας!
