Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το Maladjusted, ένα άλμπουμ με την χλιαρότερη αποδοχή που γνώρισε ποτέ προσωπικό ή μη άλμπουμ του από κοινό και κριτικούς, ο Stephen Patrick Morrissey ξαναδίνει το παρών στο δισκογραφικό στίβο με ένα άλμπουμ που σίγουρα θα απασχολήσει όσους κατά καιρούς τον εκτίμησαν για το φλεγματικό και καυστικό στιχουργικό του στυλ, την γεμάτη σκέρτσο και –ταυτόχρονα- θεατρικότητα ερμηνεία του και τις –πολλές φορές- κολλητικές pop μελωδίες του. Βλέπετε, όλα αυτά είναι και πάλι παρόντα στα τραγούδια του και μάλιστα σε έναν αυξημένο βαθμό. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, άλλωστε, αν λάβουμε υπόψη μας μία δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία στα τραγούδια του τραγουδάει για την ζωή του. Και σε αυτή έχουν αλλάξει πολλά αυτά τα τελευταία επτά χρόνια και φυσικό είναι το “You Are The Quarry” να αποτελεί ένα άλμπουμ το οποίο να έχει πολύ... «ψωμί», από την άποψη αυτή.
Εδώ λοιπόν ο Moz εμφανίζεται περισσότερο πολιτικά και κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, με στίχους και τίτλους καταπέλτες, όπως αυτός του εναρκτήριου “America Is Not The World”, όπου καυτηριάζει τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό και τον υπερκαταναλωτισμό που χαρακτηρίζουν την παντοκράτηρα Αμερική, για να καταλήξει όμως σε πιο ήπιους τόνους, κλείνοντας με ένα ειλικρινές “I Love You, I Love You America, But You Are Not The World”. Στο επόμενο track, με τίτλο “Irish Blood, English Heart”, αυτή τη φορά κατακεραυνώνει τα κατεστημένα της Αγγλικής κοινωνικής και πολιτικής κουλτούρας, με στίχους όπως: “I am dreaming of the time when/ To be English is not to be baneful / To be standing by the flag not feeling shameful / Racist or partial”. Ένα κομμάτι που μας είχε παρουσιάσει και σε εκείνη την εμφάνισή του πριν 2 περίπου χρόνια στο Gagarin 205. Από τότε οι ίδιοι στίχοι μας είχαν κάνει εντύπωση για την καυστικότητά τους και τελικά τους ακούμε στην «τελική» μορφή του κομματιού, να πλαισιώνονται από ελαφρώς πιο σκληρές κιθάρες, γυρίζοντάς μας πίσω στις ημέρες του “Your Arsenal”, του πιο ροκ άλμπουμ του μέχρι τώρα.
Στα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ ο Moz παρουσιάζει διάφορα πρόσωπα. Πότε μας χαρίζει αθεράπευτα ρομαντικούς και ελαφρά... εγωκεντρικούς στίχους, όπως στο “I Have Forgiven Jesus”, ένα ιδιόρρυθμο και παθιασμένο ερωτικό τραγούδι, πότε γράφει κλασσικά ερωτικά τραγούδια, όπως το “Let Me Kiss You” ή το “I Like You”, ενώ δείχνει πόσο αμετανότητα εγωιστής μπορεί να γίνει, στο “I’m not sorry”. Συνεχίζει, τέλος, να είναι δεικτικός και είρωνας –εδώ απέναντι στους βαρετούς pop-stars αυτού του κόσμου- στο “The World Is Full Of Crashing Bores”. Ένα τραγούδι που αν θυμάστε όσοι παρευρεθήκατε στο συναυλιακό χώρο της οδού Λιοσίων, είχε προλογήσει μ’ ένα ειρωνικό σχόλιο για την κατάληψη των Βρετανικών charts από την… Kylie Minogue! Να λοιπόν ένα πεδίο ανάλυσης για όσους ακούσουν αυτόν τον δίσκο. Είναι άλλωστε το σπουδαιότερο όπλο της σαγήνης του, προς όλους του φίλους της μουσικής του και του έργου εν γένει. Ίσως και επειδή είναι τόσο γενναιόδωρα αποκαλυπτικός σε αυτούς, δειχνοντας πτυχές της προσωπικότητάς του και κρυμμένες σκέψεις του μυαλού του, όπως στο “How Can Anybody Know The Way I Feel?”.
Επειδή όμως μόνο καλοί στίχοι δεν αρκούν για να φτιαχτεί ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, ο Morrissey και η παρέα του μας χαρίζουν μερικές από τις καλύτερες μελωδίες τους, φτιάχνοντας τον καλύτερο δίσκο τους από την εποχή του “Vauxhall And I” τουλάχιστον και σχεδόν εφάμιλλο των καλύτερων στιγμών τους. Ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι εδώ, για πρώτη φορά στην καριέρα του, τα φωνητικά γράφτηκαν με όλα τα υπολοιπα μέλη της μπάντας παρόντα στο στούντιο, κατά τη διάρκεια όλης της διαδικασίας της ηχογράφησης. Το αποτέλεσμα; Πιο δεμένες ενορχηστρώσεις και μία μπάντα που έχει σαφή τη διάθεση να ενσωματώσει μερικά -έστω- νεωτεριστικά –για το ύφος του Morrissey- στοιχεία, όπως τις σκόρπιες σφήνες θορύβου από τα πλήκτρα, που ακούμε στο single. Η παραγωγή του Jerry Finn (με θητεία παραγωγού σε ονόματα όπως οι Blink 182 και Green Day μεταξύ άλλων), παρόλο που ίσως η ανακοίνωση του ονόματός να τρόμαξε αρκετούς, βάζει το δικό της λιθαράκι για το φρεσκάρισμα του ήχου της παλιοπαρέας.
Aκόμα και αν μερικές φορές οι ήρεμες στιγμές του δίσκου δεν είναι τόσο εμπνευσμένες μελωδικά, όπως το I’m Not Sorry ή το All The Lazy Dykes, που η μουσική λειτουργεί περισσότερο ίσως σαν συνοδευτικό των πάντα θαυμάσιων στίχων, δεν μπορείς παρά να τις προσπεράσεις και να ανατρέξεις χωρίς πολλές πολλές γκρίνιες στις –πολύ περισσότερες- σπουδαίες Morrissey-ικές μελωδίες που βρίσκουμε εδώ.
Ό,τι κι αν ήταν αυτό που τον κράτησε τόσα χρόνια μακριά μας (απογοήτευση από την μουσική βιομηχανία, έλλειψη έμπνευσης, πικρία από την πεσμένη δημοτικότητά του, διάθεση για ενασχόληση με εκτός της μουσικής πράγματα;) ίσως και να τον βοήθησε να επιστρέψει με ένα τόσο πολύ δυνατό άλμπουμ. Αγαπητέ Moz, welcome back και ελπίζω η επαναδραστηριοποίηση του label της ιστορικής Attack Records να σε βοηθήσει ακόμη περισσότερο να γεμίσεις τις μπαταρίες σου μέσω των νέων ταλέντων που –σύμφωνα με δηλώσεις σου- θα προσελκύσεις σε αυτή.
