Δεν γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο καταφέρνουν ορισμένα πράγματα κάποιοι άνθρωποι, κι ένα απ’ αυτά είναι να θεωρείται εξ ορισμού ιδιοφυΐα ο μουσικός που κρύβεται πίσω από το όνομα Lone Pigeon. Παλιότερα υπήρξε μέλος των Beta Band, στα πρώτα τους eps, ενώ το πρώτο του άλμπουμ “Concubine Rice” αποθεώθηκε από τον Βρετανικό μουσικό Τύπο. Δεν ήταν άσχημο, κατά την προσωπική μας άποψη πάντα, αλλά και τίποτα το φοβερό.
Ετούτο εδώ το καινούργιο του τώρα, είναι άλλο καπέλο. Μπορώ να καταλάβω τους λόγους που μπορούν να κάνουν κάποιον να «μαγευτεί» από την ευρύτητα των επιρροών του, να αποσβολωθεί από τον τρόπο που το κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό από το προηγούμενο και το πώς από την ψυχεδέλεια μεταπηδάει με χάρη στην ποπ με την κλασικότερη έννοια, και κατόπιν στο lo-fi (καταραμένο lo-fi, έχεις γίνει το άλλοθι του κάθε ατάλαντου που καταφεύγει εκεί όταν δεν ξέρει την τύφλα του από μουσική αλλά θέλει σώνει και καλά να γίνει τραγουδιστής, τραγουδοποιός, καλλιτέχνης τέλος πάντων αλλά δεν ξέρει το πώς να το κάνει με τον σωστό τρόπο) και μετά πάλι πίσω στον ήχο της αμερικάνικης μπάντας από τα ‘60ς που ταξιδεύει στη χώρα και γράφει απ’ την αρχή την ιστορία της ροκ μουσικής της χώρας, έχοντας πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού του την βρετανική φολκ εκκεντρικότητα. Αν δεν το καταλάβατε ήδη, εδώ μέσα γίνεται της κακομοίρας, κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό, αλλά το όλο εγχείρημα καταντάει κουραστικό. Ή μάλλον, κάντε αυτό το τελευταίο πολύ κουραστικό! Γιατί όσο κι αν θαυμάζεις τις ικανότητες κάποιου να περιδιαβαίνει το μήκος και το πλάτος ενός ολόκληρου κόσμου ηχητικών τύπων, δεν αξίζουν τίποτα αν δεν είναι απολαυστικά σαν αποτέλεσμα. Και στα δικά μας αυτιά, δεν υπήρξε τίποτε πιο κουραστικό από αυτό το άλμπουμ εδώ και πολύ, πολύ καιρό. Είπαμε ουκ ολίγες φορές «ήμαρτον» και «προχώρα παρά κάτω», και δεν είναι ότι του δώσαμε λίγες ευκαιρίες, το τιμήσαμε αρκετά και όσο έπρεπε γι’ αυτό που ήταν.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, να μην παραθέτει κανένα στοιχείο για τη δουλειά αυτή, κι αντί γι’ αυτό να μας στέλνει στο site για στίχους και track lisitng. Μπα, βαριόμαστε να γράφουμε στο εσώφυλλο, και μας ζητάς επιπλέον χρόνο από τη ζωή μας για να μάθουμε δύο πράγματα παραπάνω από τον τίτλο και το όνομα της μπάντας;
