Εξ αιτίας του ντεμπούτο άλμπουμ του, ο Carl Thomas, χαίρει σίγουρα εκτίμησης στους R&B κύκλους. Βέβαια αν και πλησίαζε τον ερωτισμό του Bilal, σε καμία περίπτωση δεν έφτανε έστω κοντά στο νεωτεριστικό χάρισμα του τελευταίου. Από την άλλη δεν είχε σχέση ούτε με τη φτήνεια και τις απογοητευτικές τελευταίες επιδόσεις της εταιρίας που ηχογραφεί, της Bad Boy Records του P Diddy, αλλά και ούτε (στα περισσότερα τραγούδια του, τουλάχιστον) με τα αποκρουστικά μελιστάλαχτα προϊόντα του R Kelly. Το μόνο κακό για εκείνον ήταν ότι μετά από ένα αρκετά μεγάλο R&B χιτ πριν 3 χρόνια, το ”I Wish” μπήκε σε μία ατέρμονη διαδικασία συναυλιών και πρόμο και ξέχασε να επανέλθει.
Η μουσική που φτιάχνει και στο δεύτερό του άλμπουμ είναι κατά βάση αισθησιακή R&B, εδώ όμως σαφώς σε πιο uptempo ρυθμούς. Μην φανταστείτε χορούς και πανηγύρια (τα πανηγύρια, όπως τα εννοούν τα μαύρα κορμιά, έτσι;), απλά εδώ κινείται σε πιο mid tempo ρυθμούς, πιο κοντά στις chart συντεταγμένες της εποχής και αυξάνει λίγο το μουσικό εύρος με μικρές πινελιές από γνωστά κόλπα. Είναι sexy χωρίς να βομβαρδίζει με sexy σλόγκαν (κάνει λοιπόν έρωτα, όχι σεξ -ουάου!).
Το πρόβλημα είναι όμως ότι από όλο αυτό το γλυκερο-ερωτικό γαϊτανάκι των 16 κομματιών δεν σου μένει τίποτα. Ο Carl Thomas είναι καλός, χρυσός ως κινητήριος μοχλός για τα ρομαντικο-ερωτικά ένστικτά μας, αλλά το άλμπουμ τραβάει πολύ περισσότερο απ'ό,τι κι ο ίδιος το χρειάζεται. Ξεχωρίσαμε μετά βίας τα μισά κομμάτια ως προϊόντα μιας γουστόζικης παραγωγής που λοξοκοιτάει στη συνταγή του ευαίσθητου R&B ('My First Love'), δανείζεται το '80s hit των Surface "Happy" κι εκεί αφήνει τον LL Cool J να δράσει (το ίδιο sample παρεμπιπτόντως έχει χρησιμοποιήσει και ο R Kelly), πλησιάζει τον αναφερθέντα στην τελευταία παρένθεση, στο 'Make It Alright', και κάνει ένα tribute στον Marvin Gaye στο 'The Baby Maker'. Μια latin πινελιά στο "Let Me Know" διασωζει το μέτριο κομμάτι, ενώ το γλυκόπικρο "Rebound", και το sexy 'Work It Out', μας έχουν φτάσει μετά βίας στα μισά κομμάτια. Στα υπόλοιπα; Το χάος...
Ο Carl Thomas έχει πραγματικά υπέροχη φωνή, με τη χροιά του Luther Vandross, τη σαφή λατρεία για τον Marvin Gaye βέβαια, αλλά και την συμπόρευση με τη συνομοταξία του soulίζοντος R&B. Δυστυχώς την αφήνει να αναλώνεται στη μεγάλη διάρκεια του "Let's talk about it", καταντώντας κουραστικός... Και ποιος να τον σταματήσει, ο Puff Daddy, ο οποίος εκεί που την έχεις καταβρεί με το έτερον ήμισυ (λέμε τώρα, έχουμε άλλα όπλα -τον ξενέρωτο θα βάλουμε;) αρχίζει τα “Bad Boy baby, Carl Thomas…”; Μακριά από μας...
