Ο ένας την είχε μεγάλη –την ικανότητα να γράφει μεστά, ζεστά ποπ τραγούδια εννοούμε. Ο άλλος διέθετε μια γκόμενα που την ζήλευαν όλοι. Ο τρίτος ήταν άσχημος, αλλά την είχε μεγάλη –αυτήν που φαντάζεστε – οπότε είχε βγάλει ένα σχετικά καλό όνομα στην πιάτσα και τα κοριτσάκια του την έπεφταν έστω και με την βοήθεια σακούλας σουπερμαρκετ. Κι ο τέταρτος είχε μια υπερδιογκωμένη σε μέγεθος πρησμένου θυρεοειδούς φιλοδοξία να γίνει ο μεγαλύτερος dj αρχικά στην Βρετανία και μετά…βλέπουμε. Και οι τέσσερις αυτοί μαζί έκαναν ένα από τα σημαντικότερα φολκ ροκ συγκροτήματα της Αγγλίας, αν και βραχύβια.
Όχι ότι δεν είναι ήδη γνωστά, αλλά ας τα υπενθυμίσουμε άλλη μια φορά : oι Housemartins σχηματίστηκαν στο Hull της Βόρειας Αγγλίας το 1984 από τους Paul Heaton (φωνητικά, κιθάρα), Stan Cullimore (κιθαρουλα επίσης), Norman Cook (μπάσο, που ενίοτε το γύρναγε στα keyboards κι έκανε τον Heaton έξαλλο) και τον Hugh Whitaker στα ντραμς. Μετά το πρώτο σινγκλ με τίτλο Happy Hour ήρθε το πρώτο άλμπουμ, London 0 Hull 4 (μια ειρωνική νύξη ποδοσφαιρικών διαστάσεων υπέρ της "ακριτικής" εξωτικής πόλης τους) για να γεμίσει το όποιο κενό υπήρχε στην δισκογραφική απουσία των Smiths. Το δεύτερο πιάτο ήρθε λίγο μετά με το The People who grinned themselves to death κι επιδόρπιο δεν υπήρχε γιατί το καλοκαίρι του 1988 διαλύθηκαν χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία μια ατάκα που είχε πει ο Heaton το 1985 ότι «θα μείνουμε μαζί ως μπάντα μόνο τρία χρόνια».
Αηδίες βέβαια, ο πραγματικός λόγος ήταν η διαφωνία ανάμεσα στον ίδιο και τον μετέπειτα Pizzaman / Fatboy Slim για την κατεύθυνση της μουσικής που θα έπρεπε να διαλέξουν: ο ένας ήθελε να το γυρίσουν στην «μαυρίλα» κι ο άλλος ήθελε να ενσωματώσει χορευτικά στοιχεία στα τραγούδια τους. Την επόμενη χρονιά ο Norman Cook ίδρυσε την Beats international κι έγινε το μεγαλύτερο αστέρι της dance σκηνής, ο Paul Heaton σχημάτισε τους λιγότερο επιτυχημένους Beautiful South μαζί με τον Dave Hemmingway, επίσης ντραμερ που πέρασε για ένα φεγγάρι από τους Housemartins, ο Stan Cullimore σήμερα είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων και ο loser της παρέας Hugh Whitaker παρέμεινε loser και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 3 ετών για επίθεση με τσεκούρι σε έναν από τους δανειστές του παρόλο που σήμερα συνεχίζει να παίζει ντραμς σε μια μπάντα της περιοχής του ονόματι Percy.
Οι Housemartins ήταν όμως κυρίως μπάντα των σινγκλ κι όχι των άλμπουμ. Η παρούσα συλλογή λοιπόν περιέχει 14 από τα κομμάτια με τα οποία έκαναν πολλάκις το χειλάκι μας να γελάσει: την διασκευή στο "I'll Be Your Shelter" στο παλιό κομμάτι του Luther Ingram, το μοναδικό Νο1 τους –αν και ακαπελα…-"Caravan of Love", μια ακόμη διασκευή σε τραγούδι των Isley Brothers, την μπαλάντα "Build", το Me And A Farmer κι αρκετά ακόμη. Που είναι όμως το ανυπέρβλητο "Bow Down", ο δυναμίτης "Stand at Ease", το ποπ χιτακι "You", το country –ιζον "Coal Train to Hatfield Main", η βόλτα στην ραπ με το "Rap Around the Clock ", η διασκευή του "You've Got A Friend" του James Taylor και το θεϊκό "The Light Is Always Green"; Βγάλτε το Now That' s What I Call Quite Good , την προηγούμενη συλλογή τους με 24 από τα καλύτερα κομμάτια της Θατσερικης γενιάς και λιώστε την. Το κωλόπαιδο ο Κονδύλης την έχει και σε βινυλιο. Πάω να του την υπεξαιρέσω ευγενικά. Μην του το πείτε όμως.
