Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα οπότε προσδεθείτε για να εισέλθετε στον “Ultravisitor” κόσμο του κυρίου Tom Jenkinson ή αλλιώς Squarepusher. Τι κόσμος είναι αυτός; Ψυχωτικά jazzy, αρρωστημένα ηλεκτρονικός, τετραπέρατα ιδιοφυής και υπερβολικά υπερόπτης. Και για πρώτη φορά για τον Squarepusher, με φιλοδοξίες για σταριλίκι.
Ας επεξηγήσουμε πρώτα το τελευταίο. Μέχρι τώρα όλες του οι κυκλοφορίες είχαν ως εξώφυλλο αφηρημένα σχέδια και αυστηρά γραφήματα, πιστά στην παράδοση του ανώνυμου και τεχνολογικά - ρομποτικά – μη ανθρώπινου της πρωτοποριακής ηλεκτρονικής μουσικής. Να ο Jenkinson όμως τώρα, να ποζάρει για πρώτη φορά μπροστά από το φακό, με το ύφος του εμπνευσμένου και ψυχικά ταλαιπωρημένου καλλιτέχνη, και να μας κοιτάει τελικά από το εξώφυλλο του album. Δεν είμαι σίγουρος αν ζήλεψε τις δάφνες του star, του κολλητού του Richard D. James, Aphex Twin για τους φίλους, αλλά δεν νομίζω ότι θα έλεγε και όχι αν τον καλούσαν στα βραβεία του MTV.
O Jenkinson, σε κάποια πρόσφατη συνέντευξη, δήλωσε ότι όποιος δεν μπορεί να ακούσει την μουσική του, πρέπει να είναι είτε χαζός είτε ξεροκέφαλος. Ωραίες σκέψεις, από έναν καλλιτέχνη που δεν είναι δα και ο βασιλιάς της pop. Ή μήπως το “Ultravisitor” είναι το δισκάκι που θα βάλετε να ακούσει όλη η οικογένεια, μαζί με την γιαγιά, γύρω από το τζάκι;
Από την μία πλευρά έχουμε τον καλλιτέχνη με την ιδιαίτερη προσωπικότητα και από την άλλη το έργο του.«Το “Ultravisitor” είναι το τελειότερο δείγμα γραφής σύγχρονης, αυτοσχεδιαστικής, πειραματικής, ηλεκτρονικής jazz ». Παραχωρώ τα δικαιώματα της φράσης στην Warp να την χρησιμοποιήσει σε promotional στικεράκια και ολοσέλιδες καταχωρήσεις στο Wire. Με την υποσημείωση όμως: «Λίγο περισσότερο από ότι πρέπει όμως».
Μέσα σε 80 ολόκληρα λεπτά ο Jenkinson επιδίδεται σε μία μαραθώνια επίδειξη των ικανοτήτων του, δημιουργώντας ένα υβρίδιο album γεμάτο εκατομμύρια ιδέες και ευρήματα. Όσοι έχουν ακούσει τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές του, θα αναγνωρίσουν και τον άνθρωπο που γέννησε την ιδέα του drill’n’bass, και τον άνθρωπο που πρότεινε μία άλλη ambient jazz ματιά, αλλά και τον άνθρωπο που έπαιξε στις κόψη του ξυραφιού με την μελωδία και το απόλυτο ηχητικό χάος. Τον πολύ καλό funky jazz drummer, κιθαρίστα και μπασίστα, τον σχιζοφρενή laptop βασιλιά του breakbeat θορύβου αλλά και τον ξεσηκωτικό live performer. Όλα αυτά σε μία συνεχή και αδιάκοπη διαδοχή των προσώπων και προσωπείων του Jenkinson.
Μόνο ένας σχιζοφρενής αλλά και κλασσικός συνθέτης θα παρουσίαζε μία τόσο πολυπρόσωπη δισκογραφική δουλειά, και τόσο αδιάφορος για τις αντοχές στα καπρίτσια και βίτσια του, του ακροατηρίου. Και ο Squarepusher είναι ένας από αυτούς.
Αν ήταν και λίγο πιο ευγενικός μαζί μας και δεν φλυαρούσε τόσο πολύ, θα είχε φθάσει στην κορυφή της καριέρας του. Αλλά όμως, όπως φαίνεται, τώρα μόλις πειραματίζεται για να χτίσει τις βάσεις για την ακόμα πιο εντυπωσιακή συνέχεια. Ίσως και όχι βέβαια.
