Στα 58 της φτάνει η ακόμα γοητευτικότατη Jane Birkin που θα μπορούσε να είναι μαμά ή και γιαγιά μας. Η μούσα του Serge Gainsbourg, γόνος αριστοκρατικής, αλλά και βαθύτατα καλλιτεχνικής οικογένειας (η μητέρα της μάλιστα είχε παντρευτεί τον John Barry), παρά τη μια ντουζίνα άλμπουμ που έχει ηχογραφήσει, τις 50 ταινίες στις οποίες έχει εμφανιστεί, αλλά και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλές θεατρικές παραστάσεις στη Γαλλία, στην πατρίδα της παραμένει εκείνη η sexy φιγούρα που αναστάτωσε τα βρετανικά ήθη και το Βατικανό με την ερμηνεία της στο "Je T'aime... Moi Non Plus" του Serge, κομμάτι που -για να φλυαρήσουμε ως συνήθως- είχε γράψει για την κοπέλα του Brigitte Bardot. Ο δεσμός τους όμως έλαβε τέλος, και μία αιτία ήταν και το μεγάλο στήθος της προαναφερθείσας. Ετσι ο πορνο-Serge έπεσε στο λιγότερο προικισμένο, αλλά πιο σταθερό μαξιλάρι της πιπίνας τότε Jane, την οποία έκανε ευθύς αμέσως και μούσα του.
Ο μέντορας της πέθανε ως γνωστόν όμως το 1991 κι από τότε η ίδια ενεργεί ως φύλακας της μνήμης του, ως ο καλύτερος αντιπρόσωπός του εν ζωή. Μόλις πέρσι λοιπόν κυκλοφόρησε τη δική της έκδοση μέρους της δουλειάς του, υποταγμένη όμως σε αραβικές, ανδαλουσιανές και γενικώς οριεντάλ επιρροές, μια δουλειά άκρως γοητευτική και ουσιαστικά ενδιαφέρουσα - κι όχι απλώς νοσταλγική. Μέρος της απολαύσαμε μάλιστα και σ'εκείνη τη μοναδική νύχτα στο Θέατρο του Λυκαβηττού πέρσι. Φέτος επιλέγει έναν άλλο δρόμο, εκείνο των ντουέτων, έχοντας για παρέα βετεράνους Γάλλους, όπως τους Alain Souchon, Françoise Hardy, Alain Chamfort και Etienne Daho, αλλά και εκπροσώπους της νέας γενιάς: Mickey 3D, Manu Chao και Miossec. Το εντυπωσιακό ρόστερ συμπληρώνεται με την παρουσία διεθνών αστέρων, ήτοι των Caetano Veloso, Paolo Conte, Beth Gibbons, Brian Molko, Bryan Ferry, Yosui Inoue και Feist.
Από όλους αυτούς το μεγαλύτερο ενδιαφέρον προκύπτει από τα νέα κομμάτια που έγραψαν οι νεαρότεροι της παρέας, Mickey 3D, Brian Molko και Beth Gibbons. Οι υπόλοιπες συνεργασίες αφορούν κομμάτια των καλεσμένων που έχουν γράψει στο παρελθόν και διασκευές. Ο πρώτος της τριάδας φέρνει και το πιο πιασάρικο κομμάτι, με επίμονη world percussion πάνω στην οποία ισορροπεί ο σχεδόν παιδικός ρομαντισμός της Jane. Η Beth Gibbons χαρίζει ένα κομψό στην αρχή του, δραματικό στο ξέσπασμά του, κομμάτι που είναι πολύ κοντά στην προπέρσινη σόλο δουλειά της, ιδιαίτερα όταν αναλαμβάνει ως Σειρήνα να το ντύσει με την συναισθηματικά φορτισμένη, τρεμάμενη φωνή της. Σε αντίθεση με την πλειοψηφία εδώ που αφήνει τα φώτα στην Jane, η Beth -ανεξήγητα πως- ενώ είναι ίσως η μοναδική συμμετέχει ελάχιστα φωνητικά, κάνει την Birkin να το ερμηνεύει σαν και την αφεντιά της. Αυτό είναι και το διαμαντάκι αυτού του άλμπουμ, μαζί με την σκοτεινή, μυστηριώδη, ελαφρώς βιομηχανίζουσα με τα εφέ της, αλλά αέρινη διασκευή του "In Every Dream Home A Heartache" των Roxy Music (πρωτοποριακού ήχου για την εποχή του -μιλάμε για 30 χρόνια πριν), το οποίο τραγουδάει μαζί με τον φορμαρισμένο Bryan Ferry. Το δε τραγούδι που της έγραψε και ερμηνεύει μαζί της ο Molko αγγίζει σε προθέσεις τις ηχητικές παρυφές των μπαλλαντων του Nick Cave, μόνο που η φωνή του Brian το βγάζει εκτός κλίματος του υπόλοιπου album.
Από τα γαλλόφωνα κομμάτια (9 στα 14 εδώ) ξεχωρίζει με διαφορά η δραματική βέρσιον του "Pour un flirt avec toi", ενώ τα υπόλοιπα κινούνται στο τρυφερό, καθαρά "Γαλλικό" κλίμα, εκτροχιαζόμενα ελάχιστα, είτε σε πιο 80s φόρμες, είτε σε bossa nova ρυθμούς. Το ρόστερ κλείνουν τα ντουέτα με τον Caetano Veloso (στον εδώ Tropicalia εκπρόσωπο "O Leaozinho") και Yosui Inoue (στο αρκετά ενδιαφέρον "Canary Canary", στο οποίο μας δείχνει τις επιδόσεις της στα Ιαπωνικά).
Συμπερασματικά, αν και όλο το άλμπουμ αποτελεί ένα ενδιαφέρον άκουσμα, έχω την εντύπωση ότι με όλο αυτό το ρόστερ των guests η Jane Birkin δεν μπόρεσε να επικεντρώσει εκεί που θέλει, είτε αυτό έχει να κάνει με ατμόσφαιρα και συναίσθημα, είτε με είδος, είτε με τη γλώσσα. Αυτή η έλλειψη συνοχής είναι εκείνη που αποδυναμώνει ένα μέρος του πιο τρυφερού γαλλόφωνου υλικού με την περιρρέουσα αισθαντικότητα και μας οδηγεί στο να ακούμε ξανά και ξανά τα πιο σκοτεινά, πολυδαίδαλα, αλλά και συναισθηματικά φορτισμένα αγγλόφωνα κομμάτια.
