Μια φορά και ένα καιρό ήταν η σημαντικότερη μπάντα που έβγαλε ποτέ το Louisville. Δεν σου λέει και πολλά αυτό; Ok, πάμε πάλι από την αρχή…
Μια φορά και ένα καιρό ήταν μία από τις σημαντικότερες Αμερικανικές μπάντες. Το όνομα αυτής Slint, και το κρίμα στο λαιμό σου αν δεν έχεις χαθεί στην “Spiderland” του ομώνυμου κύκνειου άσμα της το 1991. Ύστερα ήταν ένα σχήμα, οι M. Το ακολούθησε το Μ Is The Thirteenth Letter. Στη συνέχεια εμφανίστηκαν οι Aerial M. Και μετά οι Papa M που μας χάρισαν το αριστουργηματικό “Whatever Mortal”. Σημείο αναφοράς όλων; Η χαρισματική προσωπικότητα που ακούει στο όνομα David Pajo.
Από την εποχή των Slint λοιπόν, και με ενδιάμεσες στάσεις όλα τα μυστηριώδη project του αλλά και τις συνεργασίες με δεκάδες σημαντικά Αμερικανικά σχήματα και καλλιτέχνες όπως ο Will Oldham, οι The For Carnation, οι Tortoise, οι Stereolab, οι Royal Trux και τέλος το ατυχέστατο, όπως αποδείχτηκε, group του Billy Corgan, οι Zwan, o David Bajo μοιάζει με έναν από τους μουσικούς με το πιο δελεαστικό βιογραφικό στην πιάτσα.
Τώρα να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το “Hole Of Burning Alms” ΔΕΝ είναι το νέο album των Papa M, όπως αφήνει να εννοηθεί η ονομασία της δισκογραφικής κυκλοφορίας. Αντίθετα είναι μία συλλογή από singles, b-sides, ανέκδοτες ηχογραφήσεις και τραγούδια που έστειλε δώρο η Drag City σε λίγους και εκλεκτούς ως Χριστουγεννιάτικο CD-δώρο, από την εποχή που ο Pajo άλλαζε τα διάφορα ονόματα που πάντα είχαν σχέση με το γράμμα «Μ» με τον ίδιο ρυθμό που αλλάζει τα ονόματά του, ο κολλητός του, ο Will Oldham. Η συλλογή με λίγα λόγια καλύπτει, και με απόλυτη χρονολογική σειρά μάλιστα, κάτι που μας αρέσει ιδιαίτερα, την πορεία του από το 1995 έως το 2000.
Τα πρώτα δύο tracks της συλλογής, ηχογραφημένα το 1995, τα “Safeless” και “Napoleon” δικαιώνουν απόλυτα όσους υποστηρίζουν ότι αυτό που αργότερα ονομάστηκε post-rock ιδίωμα, γεννήθηκε στο υπόγειο του David Pajo.
To “Vol De Nuit” κυκλοφόρησε σε split 7” με τους Monade, το side project της Laititia Sadier των Stereolab και δένει απόλυτα με τον χαρακτηριστικό στακάτο κιθαριστικό ρυθμό του “Wedding Song No.3” που ακολουθεί. Το τελευταίο ήταν στο ίδιο single μαζί με το “Mountains Have Ears”, με το οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά ο πειραματισμός του Pajo με πειραγμένα synths και ηλεκτρονικούς ρυθμούς που δένουν με μελωδικούς κιθαριστικούς δακτυλισμούς.
Tο “Vivea” και το “Last Caress” αποτέλεσαν και το “October” cd-single, και αν το πρώτο είναι από τα πιο όμορφα και αισθαντικά instrumentals που έχει γράψει ποτέ ο Pajo, το “Last Caress” είναι μία απρόσμενη, γυμνή και παρανοϊκή με όλα αυτά τα πουλιά που κελαηδούν στο background, διασκευή στο ομώνυμο κλασικό punk anthem των Misfits, και παράλληλα το πρώτο τραγούδι στο οποίο ο Pajo τραγουδάει!
Το “Travel In Constants” είναι στην ουσία τέσσερα εντελώς διαφορετικά κομμάτια ενωμένα μεταξύ τους σε ένα 14λεπτο σχεδόν μαραθώνιο. Ενώ ξεκινάει με το υπνωτικό “Now I Lay Me Down To Sleep” για 30 δευτερόλεπτα, συνεχίζει με ένα σχεδόν τετράλεπτο ηλεκτρονικό μινιμαλιστικό house, στην κυριολεξία από το πουθενά, για να το σβήσει σε ένα πεντάλεπτο κιθαριστικό ambient γεμάτο πετάλια, ενώ τελειώνει με ένα κλασικό ακουστικό κιθαριστικό instrumental που θυμίζει τον «παλιό» Pajo.
To “Up North With The Kids” από την άλλη είναι μία διαφορετική ηχογράφηση του ομώνυμου κομματιού που υπήρχε στο album “Live From A Shark Cage”, στο οποίο την θέση της κιθάρας έχει πάρει το banjo με εξαιρετικά αποτελέσματα. Η συγκεκριμένη εκδοχή υπήρχε μόνο σε ένα cd-single που δινόταν δωρεάν στην περιοδεία για την προώθηση του album το 1999. Το b-side σε αυτό το περιορισμένο cd-single ήταν το “She Said Yes” που ακολουθεί στην συλλογή, ένα ακόμα, αλλά λίγο πιο αδύναμο, instrumental.
Την συλλογή κλείνουν δυο τραγούδια που ταχυδρομήθηκαν από την Drag City ως Χριστουγεννιάτικο δώρο σε μέλη της mailing list της εταιρίας και ειδικά το πρώτο έχει απίστευτο ενδιαφέρον, αφού αποτελεί μία μακροσκελέστατη ορχηστρική διασκευή στο “Turn Turn Turn” των Byrds. Ηχογραφημένη στις 8 το πρωί ζωντανά στο Portland με την μπάντα που συνόδευε τον Pajo στην περιοδεία του 1999 με έναν περίεργο όρo: “Συνεχίζουμε να παίζουμε μέχρι να τελειώσει η κασέτα”! Αυτό οδήγησε σε μία ηχογράφηση 16 λεπτών και 22 δευτερολέπτων ακριβώς, οπότε και τότε απότομα σταματάνε όλα αφού… ναι, καλά το καταλάβατε, τελείωσε η κασέτα!
Τέλος, το “Xmas 1997”, που πράγματι, ταχυδρομήθηκε τα Χριστούγεννα του 1997 είναι και το πιο αμήχανο, αφού φυσικά όργανα, synths και λούπες μπλέκονται σε ένα περίεργο αλλά όχι «πετυχημένα» περίεργο τρόπο.
Το “Hole Of Burning Alms” δεν είναι ένα ολοκληρωμένο album ή μία συλλογή για μία πρώτη επαφή με τον David Pajo. Όμως σίγουρα είναι ένα απαραίτητο, όχι συμπλήρωμα, αλλά κομμάτι, και από τα πιο δύσκολα να ανακαλυφθούν, της δισκογραφικής πορείας του σημαντικού αυτού Αμερικανού καλλιτέχνη.
