Eίναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι η Universal έχει δει στη φάτσα, τα νιάτα και το ταλέντο του Jamie Cullum μια σοβαρή επένδυση. Ο 24χρονος Άγγλος jazz πιανίστας και τραγουδιστής υπέγραψε πέρσι στην πολυεθνική έναντι ενός το λίγότερο παχυλού συμβολαίου (1 εκ. λίρες) και πολλών αμφίπλευρων υποσχέσεων που σύντομα άρχισαν να γίνονται πραγματικότητα.
Με το ντεμπούτο του στη Universal σάρωσε charts και πωλήσεις, έπαιξε στα γενέθλια της βασίλισσας και εβραβεύθη ως Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος στα Jazz βραβεία του BBC Radio 3. Σειρά επιτευγμάτων που μας δείχνουν με μια πρώτη εκτίμηση ότι η διείσδυση της δημοτικότητάς του στο βρετανικό τουλάχιστον κοινό έχει γίνει σε όλες τις ηλικίες, ως συνδυασμός look, φρεσκάδας, μουσικών επιλογών και φωνής που χειρίζεται χωρίς φόβο και πάθος χιλιοτραγουδισμένα "standards". Δεν έχουμε λοιπόν παρά να αναρωτηθούμε, αν πρόκειται για την ζητούμενη εδώ και καιρό Norah Jones της Universal, ένα χρυσωρυχείο, αν ακολουθεί το σωστό marketing, όχι μόνο για το μικρό νεανικό κομμάτι που το βρίσκει trendy να συλλέγει δίσκους του Nat King Cole με ρυθμό ανάλογο με εκείνον που μαζεύαμε στις ίδιες ηλικίες αυτοκόλλητα Panini (καλά, το ξέρω ότι υπερβάλλω), αλλά και για μεγαλύτερες (ως πολύ μεγαλύτερες) ηλικίες που αναμένουν τον μεσσία της jazz. Με λίγα λόγια ο όμορφος Jamie είναι ο τραγουδιστής για όλη την οικογένεια, εκείνος που θα ακούσουμε χωρίς φόβο και πάθος στο τζάκι τα Χριστούγεννα, αν βέβαια έχουμε κλειστή την τηλεόραση ή αν ο ANT1 δεν έχει καλό σήμα για να "κολλήσουμε" στο Fame Story.
Πέρα όμως από το ετερόκλητο του ακροατηρίου του και το έξυπνο marketing μιας σαφώς αγχωμένης μουσικής βιομηχανίας που αναζητά συνταγές, ο νεαρός Jamie Cullum είναι πραγματικά ένας ταλαντούχος κι επίσης αρκετά έξυπνος μουσικός και τραγουδιστής. Στο δεύτερο, αυτό, άλμπουμ έχει πιάσει το νόημα, μαζί βέβαια με τον παραγωγό Stuart Levine (George Benson, BB King), και ηχογραφεί πλέον σε αναλογικό κι όχι ψηφιακό φορμάτ, κάτι που σε συνδυασμό με τη δουλειά που έχει ρίξει έχει μεταμορφώσει τη φωνή του προς το πιο ζεστό, όπως και το σύνολο του ήχου, ενώ προς την ίδια κατεύθυνση συνλειτουργεί η ζωντανή ηχογράφηση του υλικού στο στούντιο.
Ο δε συνδυασμός κλασικού και φρεσκάδας διατηρείται δυνατός, είτε επιλέγοντας τα λεγόμενα standards, είτε διασκευάζοντας κομμάτια που δεν θα περιμέναμε με τίποτα να "αγγίξει", είτε ερμηνεύοντας κι ενορχηστρώνοντας με τον ίδιο τροπο νέα κομμάτια του ιδίου και του αδερφού του. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν έξι εκ των κομματιών εδώ, αλλά εκεί που είμαι σίγουρος ότι θα σταθείτε είναι στην διασκευή του "Wind Cries Mary" του Hendrix, το οποίο ερμηνεύει ως άλλος Van Morrison -ίσως το πιο απολαυστικό τζαζοειδές μπλουζάκι με την μεταμόρφωση αυτή που του επιφυλλάσσει. Άλλη ευχάριστη έκπληξη (ως επιλογή όμως) είναι το "Lover, You Should Have Come Over", το οποίο το πάει κολαούζο στην ενορχήστρωσή του, μόνο που τα φωνητικά του Jeff Buckley δεν φτάνουν στο ταβάνι, εδώ είναι πολύ πιο χαμηλά, σαν βραχνός crooner. Τα δε νέα κομμάτια εισχωρούν με παρρησία στο ίδιο Morrisson-ικό, ψιλο jazz κόσμο, με το ομώνυμο να κερδίζει τις εντυπώσεις λόγω των στίχων του ("Don't make me live for my Friday nights / drinking 8 pints and getting in fights").
Norah Jones, Michael Buble και τώρα Jammie Cullum: Όλοι μαζί στην easy listening δισκοθήκη που φυλάμε για μερικά ιδιαίτερα Κυριακάτικα πρωϊνά. Μπορεί να προσβλέπουν στο ετερόκλητο πλήθος που διψά για την αίγλη του παρελθόντος με σύγχρονο περόβλημα (adult contemporary, swing, standards, vocal jazz -οι χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν, αλλά πιάσατε το νόημα), αλλά είναι εξίσου ταλαντούχοι. Να δούμε όμως τι θα κάνουν όταν ξεθυμάνει η μπόρα, αν θα χάσουν οσονούπω και τη λάμψη που τους περιβάλλει, κι αυτό το λέμε από περιέργεια και λύπη μαζί, γιατί ιδιαίτερα η πρώτη και ο τελευταίος είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και κατασταλλαγμένοι μουσικοί παρά το νεαρό της ηλικίας τους.
