Το να αγοράσει κάποιος τον δίσκο ενός συγκροτήματος της 4AD ή της Factory, μόνο και μόνο επειδή τον μάγεψε το υπέροχο εξώφυλλό του, είναι κάτι που όλοι το καταλαβαίνουμε. Γιατί όμως να αγοράσει κανείς, όπως ο γράφων για παράδειγμα, το πρώτο άλμπουμ των Remote Viewer, το οποίο ερχόταν ανάμεσα σ’ ένα μπεζ χαρτόνι με μια τρύπα στη μεση - για να φαίνεται η ετικέτα του δίσκου που ούτως ή άλλως δεν έγραφε τίποτε πέρα απ’ το όνομα του γκρουπ – και μ’ ένα αυτοκόλλητο που κι αυτό έγραφε μονάχα το όνομα του συγκροτήματος;
Κάτι δεν πάει καλά εδώ; Όχι ακριβώς... Κλέβουμε σε δύο σημεία: κατ’ αρχήν ο δίσκος ήταν κυκλοφορημένος στην πολύ αξιόλογη ετικέτα 555 Recordings από το Leeds, κι έπειτα η απουσία πληροφοριακών στοιχείων είναι ένα αρκετά δυνατό τρυκ για να σε ιντριγκάρει για το περιεχόμενο.
Αυτό που ανέκαθεν έκανε το ντουέτο των Remote Viewer αξιόλογο – τα ονόματά τους για όσους νοιάζονται είναι Andrew Johnson και Craig Tattersall, ενώ ακόμη ηχογραφούν και με το όνομα The Famous Boyfriend, αν σας ενδιαφέρει – ήταν η ανάγκη τους να αναμειγνύουν τις ακουστικές με τις ηλεκτρονικές ηχητικές πηγές, επάνω από κομμάτια χειροποιήτα, χαμηλόφωνα και χαριτωμένα (ίσως κι ακόμη περισσότερα πράγματα που αρχίζουν από χ και μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή). Πολύ πρωτότυπο, θα μπορούσατε να πείτε, και θα συμφωνούσαμε εν μέρει, μόνο που είναι γλυκύτατοι και τόσο οικείοι, με τον ίδιο τρόπο που ακούγοντας τους Mum νομίζεις ότι πρόκειται για το άλμπουμ που ήξερες ότι δούλευε στην κρεβατοκάμαρά του ο αδερφός σου με την κοπέλα του τα τελευταία βράδια του χειμώνα που φεύγει. Εξίσου κι εκείνοι, οι δύο Remote Viewer, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει το παράθυρο ανοιχτό την ώρα της ηχογράφησης και να ακούγεται απ’ έξω η βροχή, ενώ η Nicola Hodgkinson ψιθυρίζει λόγια που δεν θέλεις να δώσεις πολύ σημασία και να καταλάβεις τι λένε, αρκεί που ακούς τη φωνή της και τη ζεστή ανάσα της στ’ αυτί σου...
32 λεπτά μόλις διαρκεί τούτο το δεύτερο άλμπουμ τους για τη Βερολινέζικη City Center Offices – το προηγούμενο είχε τον ελαφρώς κουλό τίτλο “Here I Go Again On My Own”, κουλό βέβαια μιας και τον έχουνκλέψει από το ανθεμικό αμερικάνικο ραδιοφωνικό χιτάκι των Whitesnake – αρκετά φυσικά για να ξεδιπλώσουν το μινιμαλιστικό χαλί της ατμοσφαιρικής τους έμπνευσης, στα χνάρια των Piano Magic και των Pole, μα τα δύο αυτά ταυτόχρονα!
Με άλλα λόγια ούτε electronica ούτε αμιγώς ανεξάρτητη μουσική, ίσως ο όρος indietronica που είχε κάποτε αναφερθεί να τους καλύπτει, απ’ τη στιγμή πάντως που είναι τόσο απολαυστικοί, ποιός νοιάζεται για τις περιγραφές;
