Ξέρετε πολλές μπάντες που πριν ακόμη κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ το κοινό να βρίσκεται σε κατάσταση φρενίτιδας; Και το ίδιο κοινό – το οποίο συνήθως βαριέται κι εύκολα –να περιμένει ακόμη και τρία άλμπουμ μετά το επόμενο πόνημα του εν λόγω συνόλου με την ίδια ανυπομονησία; Οι Foo Fighters είναι μια εκ των ελάχιστων περιπτώσεων που χωράνε στην ομάδα αυτή. Λαμπρή περίπτωση μουσικού ο Dave Grohl, δεν αποτελεί μόνο έναν από τους καλύτερους εν ζωή ντραμερ, όχι μόνο πάλαι ποτέ μέλος της θρυλικοτερης μπάντας της προηγούμενης δεκαετίας αλλά κι ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου που διαρκώς ψάχνεται, αποδεικνύοντας ότι είναι ικανός να κουνήσει συθέμελα ακόμη και τον ήχο μιας μπάντας, όπως έγινε με το προπέρσινο Songs For The Deaf των Queens Of The Stone Age, όπου κι είχε αναλάβει εξολοκλήρου τα καθήκοντα του ντραμερ. Το πιο γαματο με το να είσαι γνωστός και να χαίρεις εκτίμησης στους κλαδικούς σου κύκλους είναι η δυνατότητα που σου δίνεται να κάνεις ο,τι σου κατεβεί στην κούτρα, μεταξύ αυτών και να πραγματοποιήσεις κάποια παιδικά σου όνειρα. Πριν δυο τρία χρόνια κοτζάμ Brian May δέχτηκε να βγει από το καβούκι του κάπου στα βάθη της Αγγλικής υπαίθρου και να παίξει μαζί του την διασκευή στο Ηave A Cigar των Pink Floyd για τις ανάγκες του soundtrack του Mission Impossible 2.
Το Probot, μαζί με το βυζί της Janet Jackson, αποτελεί μέχρι στιγμής την έκπληξη της χρονιάς. Η ιστορία πάει ως εξής : ο Grohl πήρε τηλέφωνο τον πρώην κιθαρίστα των Zwan και των Chavez Matt Sweeney, τον έκανε γραμματέα του και τον έβαλε να επικοινωνήσει με μερικά από τα πιο σημαντικά ονόματα της βαρυμεταλλικής κοινότητας. Θρύλοι όπως ο Lemmy των Motφrhead, ο King Diamond, ο Lee Dorrian των Napalm Death και των Cathedral, ο Max Cavalera από τους Sepultura, ο Cronos των Venom, ο Mike Dean των Corrosion of Conformity, ο Snake Voivod, ο Wino των Obsessed, ο Kurt Brecht των DRI, ο Eric Wagner τωνTrouble και ο Tom Warrior των Celtic Frost δέχτηκαν την πρόσκληση του να κάνουν φωνητικά σε ένα άλμπουμ, του οποίου τα συνθετικά credits ανήκουν εξολοκλήρου στον Grohl.
Έχοντας χάσει την επαφή μου με τους Venom από την εποχή του In League With Satan, μπορώ να αναγνωρίσω ότι ο Cronos δίνει την καλύτερη ερμηνεία του για μια δεκαετία τουλάχιστον με το εναρκτήριο Centuries of Sin, που με την χορωδία των μονάχων της Εκκλησίας Του Σατανά ηχεί σαν το soundtrack της Προφητείας λίγο πριν μπουν οι θρασαρισμενες κιθάρες και κάνουν το μαγαζί λαμπογυαλο. Ο Kim Thayil, πρώην κιθαρίστας των Soundgarden ρίχνει βαριές κι επώδυνες Black Sabbath-ικες πενιές στο Ice Cold Man, με την συνοδεία των φωνητικών του Lee Dorian, το Big Sky μοιάζει σαν ο Tom G. Warrior να πήρε την θέση του Josh Homme στους Queens Of The Stone Age, το Dictatorsaurus είναι ο,τι πιο κοντινό σε τραγούδι μέσα από το Nothing Left To Lose, κατάφερε να γράψει ο Γκρολ, το My Tortured Soul είναι μακράν η πιο μελωδική στιγμή μέσα σε έναν ορυμαγδό βαρβαρότητας- βοηθάει και η φωνή του Eric Wagner σε αυτό άλλωστε, ένα αιματηρό Red War με την φωνή του Max μας υπενθυμίζει γιατί οι Sepultura εποχής Arise ήταν το πιο σημαντικό συγκρότημα της γενιάς του, το The Emerald Law θα μπορούσε επίσης να είναι B-side σε single μιας οποιασδήποτε grunge μπάντας, στο Shake Your Blood ο Lemmy ως είθισται κόβει κώλους με την φωνή και το attitude του ενώ στο κρυμμένο track συμμετέχει και ο Jack Black για να βάλει κι αυτός την Tenacious D γεύση του.
Ενστάσεις όπως πάντα θα υπάρχουν αρκετές, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση μουσικού project όπου ελλοχεύει πολλάκις ο κίνδυνος της ματαιοδοξίας του ιθύνοντος νου, η ρηχή αντιμετώπιση του οποίου μπορεί ενίοτε να οδηγήσει την όλη απόπειρα στον πάτο του βαρελιού. Προσωπικά ο Grohl με έχει προ πολλού πείσει ότι δεν είναι fake τύπος, ούτε προσπαθεί να κάνει φιγούρα κι επ’ ουδενι προσπαθεί να “καπελώσει” τους υπόλοιπους συμμετέχοντες βγαίνοντας ο ίδιος από πάνω. Στην περίπτωση μας όμως ταιριάζει γάντι η παροιμία «το δε πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ αδύναμη» : αυτό που μειώνει κάπως την άξια των τραγουδιών είναι ότι το επίπεδο virtuosite του στην κιθάρα είναι κλάσεις κατώτερο από το αντίστοιχο όταν παίζει ντραμς και προσωπικά τον προτιμώ ως έναν άριστο ντραμερ παρά ως έναν κιθαρίστα Β’ Διαλογής. Ίσως να χρειαζόταν και η παρουσία μερικών ακόμη guitar freaks για να δέσει καλύτερα η “μαγειρίτσα”, που μας είναι και πρόσφατη.
Και, οκ, δεν ανακαλύπτει τον τροχό, ούτε φέρνει κάτι καινούργιο στην μουσική, αλλά το σίγουρο είναι ένα: το Probot είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από τον υπόλοιπο nu metal-ικο οχετό που κατακλύζει τις δισκογραφικές κι ουσιαστικά χρησιμοποιεί το όνομα και την φήμη του πρώην ντραμερ των Nirvana ως Δούρειο Ίππο για να κερδίσει μερικούς έξτρα οπαδούς ή να συστήσει την νέα μεταλ γενιά σε όλα αυτά τα ονόματα που στα μέσα της δεκαετίας του ’80 καθόρισαν το είδος. Προς το παρόν ας αφήσουμε τον Ντειβ να ζήσει στην Χώρα του Όζ, παρέα με τους εκλεκτούς του καλεσμένους –παιδικά του ινδάλματα (για τον Lemmy είχε δηλώσει ότι τον είχε αφίσα πάνω από το προσκεφάλι του…) κάνοντας πραγματικότητα ένα Όνειρο πολλών 30-something μεταλλοπατέρων. Κι ας έχουμε κατά νου ότι το Probot δεν το έγραψε για μας ή για ένα εξειδικευμένο μεταλλικό κοινό, αλλά για την πάρτη του την ίδια. Άλλωστε κι εμείς οι ίδιοι αν είχαμε την ευκαιρία του, ομοίως δεν θα πράτταμε;
