Για να πω και την μαύρη αλήθεια, ύστερα από τον τραγικό θάνατο της Mary Hansen, είχα σοβαρές αμφιβολίες αν οι Stereolab θα συνέχιζαν την δισκογραφική τους πορεία. Και ακόμα και αν συνέχιζαν το θεωρούσα δύσκολο να κυκλοφορούσαν ένα album πιστό στην αγαπημένη μας συνταγή. Ναι, αλήθεια λέω, τους είχα ξεχάσει τους Stereolab.
Πλάνη. Με το “Margerine Eclipse” το group, για το οποίο κάθε άλλο παρά υποκειμενικός είμαι, αυτό το παραδέχομαι, κατάφεραν να κάνουν ένα από τα καλύτερα comebacks της χρονιάς.
Όχι βέβαια ότι υπάρχει κάποια μεγάλη αλλαγή ή έκπληξη. Ο Stereolab ήχος, όπως και να το κάνουμε είναι ο «Stereolab ήχος» αυτός που αποτελεί ένα genre από μόνος του, που έχει επηρεάσει πολλά άλλα groups τα τελευταία χρόνια, και τον οποίο στην τελική δεν θα θέλαμε με τίποτα να χάσουμε. Παρ’ όλα αυτά, ακούγοντας non-stop το “Margerine Eclipse” επιβεβαιώνεται συνέχεια η αρχική μου εντύπωση: Πρόκειται για τον πιο γεμάτο και ολοκληρωμένο δίσκο τους από την εποχή του “Emperor Tomato Ketchup” και ταυτόχρονα την πιο επιτυχημένα ισορροπημένη προσπάθειά τους ανάμεσα στην καλή σύγχρονη pop αισθητική και τον εκλεκτικό ρετρό αγαπημένο ήχο.
Πάνω απ’όλα όμως, το “Margerine Eclipse” είναι ένας πραγματικά χαρούμενος δίσκος. Μακριά από εστέτ καλλιτεχνικές και πειραματικές αναζητήσεις που σε κάποια σημεία τους απομόνωσαν από το ευρύτερο κοινό αλλά και πρόδιδαν κάποιες αδυναμίες έμπνευσης, οι Stereolab του 2004 χρησιμοποιούν την πείρα τους, το ταλέντο τους αλλά και τον απαραίτητο συνεργάτη τους τον τελευταίο καιρό Sean O’Hagan των High Llamas για να δημιουργήσουν δώδεκα αψεγάδιαστες πολυεπίπεδες συνθέσεις, όλες ματζόρε, ρυθμικές, jazzy, funky, με disco γέφυρες, φαρφίζες, surf, και indie rock, ακόμα και post punk, με φυσικά τα φωνητικά της all-time classic πλέον Laetitia Sadier να παίζουν το ιδιαίτερο σήμα κατατεθέν παιχνίδι τους ανάμεσα στην αγγλική και γαλλική γλώσσα.
Πάμε όλοι μαζί τώρα: We love Stereolab, we love Stereolab, we love Stereolab. Τι; Ποτέ δεν σου άρεσαν; Δεν θα σου αλλάξει και η άποψή σου τώρα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως…
