Η ευτυχία του μουσικόφιλου και ταυτόχρονα ο εφιάλτης του μουσικοκριτικού είναι οι δίσκοι που είναι τόσο πρωτότυποι και διαφορετικοί που δεν μπορείς να τους κατηγοριοποιήσεις και να βρεις ομοιότητες με κάτι που έχεις ήδη ακούσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο Flux, τον δίσκο των Γάλλων Encre. Το να κατατάξεις τη μουσική τους σε ένα σαφές στυλ είναι εξίσου δύσκολο με το να καταλάβεις τι συμβολίζει το εξώφυλλο ή αν κατανοήσεις τους γαλλικούς στίχους (αν η επαφή σου με τα γαλλικά βέβαια είναι αντίστοιχη με την ‘τουριστική’ δικιά μου).
Για να δούμε όμως τι είναι αυτό που κάνει τη μουσική των Encre διαφορετική. Με το άνοιγμα κιόλας του δίσκου, με το ομώνυμο Flux, μια δαιδαλώδης μοντέρνα σύνθεση παρουσιάζεται μεγαλοπρεπώς, με μεγάλο φάσμα οργάνων από έγχορδα, πνευστά και κρουστά από τα οποία είναι αδύνατο να διακρίνεις ποια είναι φυσικά και ποια κάνουν τη βόλτα τους από τα chips των samplers. Αυτό συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου με την ποικιλία των ενορχηστρώσεων να εγκλωβίζει τον ακροατή, χωρίς να οδηγεί υποχρεωτικά σε βαρυφορτωμένο ήχο.
Για παράδειγμα το Us ξεκινάει σαν ένα αργόσυρτο λυρικό κομμάτι, με το βιολί να δίνει το τέμπο και την ηλεκτρική κιθάρα σε νωχελικά riffs για να περάσει από μια λυρική ανάπαυλα με ψιθυριστά φωνητικά και να καταλήξει σε ορχηστρικό φινάλε. Παρότι στον δίσκο υπάρχουν διάσπαρτα φωνητικά στα γαλλικά, αυτά ακούγονται περισσότερο σαν συνοδευτικά της όλης ατμόσφαιρας και δεν ξενίζουν τους (συνηθισμένους στα αγγλικά) ακροατές.
Κεντρική φιγούρα των Encre είναι ο Yann Tambour, ο οποίος θα μπορούσε να γράφει soundtracks αλλά μάλλον θα έβρισκε τη διαδικασία του να επαναλαμβάνεις ένα-δυο θέματα σε διαφορετικά μοτίβα εξαιρετικά βαρετή. Αντί για αυτό επιλέγει να ξεφύγει από τις κοινοτυπίες είτε του κλασικίζοντος είτε του ηλεκτρονικού ήχου ηχογραφώντας μάλιστα σε μια από τις πιο προοδευτικές εταιρίας της Γαλλίας (την Clapping Music).
Το Flux ακούγεται ολόκληρο με μια ανάσα, δυνατά και μονοκόμματα…
