Για να παραφράσουμε τις ρήσεις από το ομότιτλο κομμάτι του παρόντος άλμπουμ, "God is God, dreams are dreams, lies are lies" and... Lionel Richie is Lionel Richie. Αυτός είναι ο ..."ερωτικός" μας τραγουδιστής (ο "διεθνής" Γιάννης Πάριος) που είναι πάντα ικανός και πρόθυμος να ανεβοκατέβει καμιά δεκαριά βουνά και να κολυμπήσει καμιά σαρανταριά πελάγη με 8 μποφόρ για μία τεράστια αγάπη, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία εξ ημών έχουμε σιχτηρίσει την ώρα, τη στιγμή και το άλλο μας μισό στα ενδιάμεσα της μεγάλης, αλλά χαμένης αγάπης που επί ματαίω κυνηγάμε. Η κοινωνική προσφορά του δε σταματά βέβαια εδώ, αφού είναι εκείνος που μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμεθα σε χαλαιπούς καιρούς και που αναμένει ευγενικά κι υπομονετικά το τέλος του μεγάλου πόνου για να νιώσει την ανακούφιση του αναισθητικού. Με λίγα λόγια ο σούπερμαν κάθε κορασίδας που αναμένει να τον βρει κάποτε για να τον απορρίψει ευθύς αμέσως.
"Πιστεύω ακόμα", τραγουδάει, "ότι υπάρχει ακόμα μια αιτία, ένα νόημα για το γιατί βρισκόμαστε εδώ. Υπάρχει ένα μέρος που μπορούμε να πάμε, στο οποίο δεν θα μπορούμε να ζούμε μέσα σε φόβο" -και τώρα ή πολύ ψηλά θέλει να μας στείλει ή σε καταφύγιο, πάντως να περιφερόμαστε ελεύθερα δεν το κόβουμε. Το προαναφερθέν τροπάριο όμως συνεχίζεται: "Είχαμε τόσους δρόμους πίσω μας, υπάρχουν βουνά που πρέπει να ανεβουμε, αλλά ποιος να μας δείξει (σσ. χάρτες;), υπάρχουν εκατομμύρια ιστορίες στην άμμο, αλλά εμείς ...έχουμε ένα μόνο κόσμο, μία μόνο αγάπη". Και δωσ' του περπατήματα "εκεί που αγγέλοι περπατούν" και τέλειες ελληνοκαψούρικες ατάκες, όπως τα "θα έδινα τα πάντα για να ξαναβρισκόμασταν ξανά μαζί" κτλ. Για να μη μακρυγορούμε και να συνοψίσουμε, μιλάμε για ένα -τηρουμένων ακόμα και των αναλογιών- γλοιώδη, αλλά κοινωνικά και μουσικά αποδεκτότατο κόσμο μεγαλοπρεπών, φανφάρικων υποσχέσεων και απολιθωμένων πλέον κλισέ που καταντά γραφικός μες την επιμονή του. Κάτι δηλαδή σαν τα θέματα των lifestyle περιοδικών, ένα πράγμα.
Ευτυχώς στο μουσικό μέρος τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά, αφού οι εναλλαγές είναι υπαρκτές, αναγκαίες κι ενδιαφέρουσες. Ναι μεν στο "Just tο Be with you again" ο R Kelly διασταυρώνεται νοητά με την φανφαρολογία, αλλά στο πολύ όμορφο "She's Amazing" νομίζεις ότι την παραγωγή την κάνει ο Quincy Jones για το Thriller του Michael Jackson, έχοντας στο μυαλό του ένα μείγμα από world beat αναφορές. H σχετική ποικιλία έχει κι επιπρόσθετους εκφραστές: τόσο το "The World is a Party" μ' ενα απαλό funky R&B χαλί, όσο και το εξαιρετικά βαρετό "Time of our life" γραμμένο μαζί με τον Lenny Kravitz (πάρτε τους στίχους "Cause tonight the moon, the stars, this moment is so real, to us we had everything, our hearts have a song to sing", προσθέστε και την πιο βαρετή μουσική που σας έρχεται στο μυαλό και θα έχετε και μία ακόμα ιδέα για το τι γυρεύει -για μία ακόμα φορά- η αλεπού στο παζάρι). Το κεφάτο "Outrageous" είναι κι αυτό βγαλμένο από τα early 80s, disco με κιθάρες blue-eyed soul αποχρώσεις του "Road to heaven". Το "Dance for the world" αρπάζει λίγο από τις ινδιάνικες "world" φωνές, διαλεγμένες από ανάλογη συλλογή, ενώ το "Do Ya" με τον Daniel Bedingfield θα αποτελούσε καλό b-side για το επόμενο single που δεν θα βγάλει ποτέ ο Michael Jackson.
Για να μην τα βγάζουμε όλα μαύρα κι άραχνα και να χαλιναγωγήσουμε τα αυξημένα ένστικτα αντιμετώπισης του deja vu που διαθέτουμε, να πούμε ότι σαφώς και δεν είναι και όλα του πεταματού. Για την ακρίβεια η δουλειά που έχει γίνει, η ζεστασιά που βγάζει το άλμπουμ, σε συνδυασμό με το κέφι των world/disco upbeat στιγμών, μας στερεί και το παραμικρό δικαίωμα να βγάλουμε το "Just For You" κακό ή απαράδεκτο. Είναι απλώς (άλλη) μια τίμια MOR pop δουλειά με δυο-τρία ημι-χιτς και τίποτα παραπάνω.
