Ξέρετε, οι Scissor Sisters ανήκουν σ'εκείνους τους τύπους εξ αφορμής (κι όχι αιτίας) των οποίων θέλεις να πυροβολήσεις όλα trend victims. Με όλο το ακατάπαυστο hype που τους ακολουθεί τον τελευταίο καιρό και τροφοδείται απ' όλο το attidute, και όχι μόνο από τη μουσική τους, είναι δύσκολο να σταθεί κανείς στη μέση -κλασική αγαπάς ή μισείς περίπτωση, όπως και στην περίπτωση των Fischerspooner, ακόμα και στην αναβιωτική λογική τους.
Σε αντίθεση όμως με τους τελευταίους, οι Scissor Sisters διαθέτουν κάτι βασικό: Ένα album πλήρες, λες και ετοιμαζόταν δέκα χρόνια τώρα από πιθανά singles. Λες και επέλεξαν τα απολύτως κορυφαία από μία τεράστια διατυπωμένη πραματεία στα 70s και τις αρχές των 80s, όσο πομπώδες κι αν ακούγεται αυτό. Στην κυριολεξία έχουμε να κάνουμε με ένα χείμαρρο από φόρμες που ελαφρώς ξεχειλώνουν έχοντας τις τωρινές διευκολύνσεις της παραγωγής.
Την πρώτη φορά θα τους πάρεις σαν αστείο, σαν ανέκδοτο της σημερινής ένδοιας στυλιστικώς ξεχωριστών ήχων που ανατρέχει σε ρετροσκουπίδια (βλ. Darkness) για να επαναφέρει κάτι τρεντοειδές που θα συγκινήσει τα media. Τη δεύτερη φορά απλώς διασκεδάζεις. Την τρίτη αρχίζεις κι ενθουσιάζεσαι. Οι Νεϋορκέζοι είναι ασυγκράτητοι σε ταλέντο δανείων κι έξαρσης, τόσο όμως που να ακούει κανείς τα πονήματά τους ως ...Scissor Sisters, όσο κι αν χάνονται στο αχανές πεδίο των 70s, από τη disco των 70s ως το glam rock, με πολλούς πολλούς πολλούς Ελτοντζονισμούς. Κι έτσι, παρά το περιτύλιγμα από τα media και το σπαστικό για ορισμένους attitude, παρά τη γνώση ότι η οι ίδιοι που τους προβάλλουν, τους περιμένουν στη γωνία για να τους πετάξουν ανάγωγα από το παράθυρο του επίκεντρου, όπως έχει συμβεί με τόσες και τόσες περιπτώσεις, σου δίνεται η ψευδαίσθηση (η εντύπωση; πες το όπως θέλεις) ότι ήρθαν για να μείνουν. Ό,τι λοιπόν και να συμβεί στο εξής, όποιο άλλο ρετροκόλλημα κι αν φάνε, θα υπάρχει αυτό το απολύτως διασκεδαστικό δισκάκι για να χρωματίζει και να θυμίζει στιγμές των 00s που σκάσαμε τεράστια χαμόγελα, χορέψαμε σαν αστράφτοντες disco kings & queens και είπαμε και μια παραπάνω μαλακία με φίλους σε μικρά αυτοσχέδια πάρτυ.
Θα θυμίζουν δηλαδή το Μοροντερικό πρώτο single 'Comfortably Numb', στο οποίο έχουν φέρει τους Pink Floyd στο στόμα των Bee Gees κι εμείς είμαστε έτοιμοι στα "α-α-α" να συμπληρώσουμε "Staying Alive", Ελτοντζονικά πιάνοροκάκια όπως το "Take Your Mama" και υπέροχες μπαλλάντες ("Mary", "Return to Oz"), ξεχασμένα διαμαντάκια του Bowie από τα 70s και μετέπειτα απόπειρες των Human League, όπως το "Lovers In The Backseat". Ακόμα και όχι 100% πιασάρικα κομμάτια, όπως το disco-funk "Tits on the Radio" είναι απλώς όχι και super singles για άλλη μπάντα, για να πάρεις μια ιδέα.
Μακάρι η ψευδαίσθηση αυτή που ανέφερα να είναι στρεβλή και το βιτσιόζο (όσον αφορά το χειρισμό των ιδεων τους) κι απόλυτα ταλαντούχο ταμπεραμέντο τους να τους οδηγήσει και σε άλλα τόσο γεμάτα πονήματα. Τέχνη λησμονημένη ελαφρώς, αν και εδώ σαφώς υποβοηθούμενη από την ποικιλία στη φόρμα και το εκφραστικό φάσμα. Εμπρός, λοιπόν, ευκαιρία να πεις πόσο λατρεύεις μαζί τους Supertramp, Chicago, Elton John, David Bowie, Moroder και Spandau Ballet, μια πεντάδα αναφορών που φιλτράρουν υπέροχα στο ντεμπούτο τους αυτοί οι παλαβοί νεϋορκέζοι και μας κάνουν να ξεχνάμε το μοδάτο της υπόθεσης.
