Δύο δυσκολίες αντιμετώπισε ο ταπεινός σας μουσικογραφιάς με το νέο, δεύτερο, δισκάκι των Βρετανών Zero 7. Πρώτον, το cd είναι ένα από αυτά τα αναθεματισμένα που δεν παίζουν σε υπολογιστή, οπότε έπρεπε να το ακούσω στο στερεοφωνικό του σαλονιού μου κάτι που δεν συνηθίζω τελευταία, και δεύτερον, δεν άντεχα να το ακούσω ολόκληρο από την ανία.
Ok, ομολογώ ότι το ντεμπούτο τους πριν από τρία χρόνια, το “Simple Things”, ήταν πολύ καλό, και κάλυψε ικανοποιητικότατα το κενό που άφησαν οι Air όταν την είδαν prog και έβγαλαν το “10.000 Hz Legend”. Επίσης, οι Zero 7 κέρδισαν και την συμπάθεια μου λίγα χρόνια πιο πριν όταν έκαναν ένα εξαιρετικό remix στο “Up With People” των Lambchop, αλλά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, πρέπει να είσαι πολύ άχρηστος για να μην πετύχεις το remix σου με τέτοιο θεϊκό πρώτο υλικό.
Φτάνοντας στο “When It Falls”, έχω την εντύπωση ότι οι Sam Hardaker και Henry Binns δεν κατάλαβαν ότι το chill out πέθανε στην 1687η συλλογή. Αν ξανακούσω το Moon Safari και τα παράγωγά του όταν πάω να κάνω sex θα σηκωθώ και θα πάω να δω τηλεόραση, και όχι, όταν γυρνάω από clubbing πέφτω ξερός για ύπνο, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ακούσω μακρόσυρτα υπνωτικά solo από hammonds και φλάουτα, το ρίχνω και στα υπνωτικά χάπια καλύτερα.
Τα tracks με προσπερνάνε, οι “soulful” φωνές μου μοιάζουν όλες ίδιες, προχωράω το κομμάτι μπροστά και βρίσκομαι πάλι αντιμέτωπος με το ίδιο σόλο της φυσαρμόνικας. Νισάφι πια… Βγάζω το δισκάκι από την σιντιέρα, το τοποθετώ στο πλαστικό κουτάκι, το βάζω να κοιμηθεί για τα καλά δίπλα στην αυτοσχέδια συλλογή “Music for Shagging vol.3”, την οποία πρόσφατα μετονόμασα σε “Music For Snoring vol.3”, και πάω να φτιάξω κανένα φραπεδάκι για να ξανανοίξει το μάτι ακούγοντας The Killers.
