Σκοτάδι, ποτάκι, ακουστικά. "Ο κόσμος γυρίζει για σένα", φωνή εξ Αυστραλίας. "Hold me, wrap me up, unfold me, i am small and needy, wrap me up and breathe me".
Φωνή ευθραυστη που μας θυμίζει κάτι. Zero 7. Ναι, συμμετείχε στο Simple Things των τελευταίων, αλλά η γνωριμία της με το κοινό ήρθε με το ντεμπούτο single "Taken For Granted" τo 2000, από την ταινία Romeo & Juliet και με τα έγχορδα του Prokofiev. Κατόπιν το πρώτο άλμπουμ που ουδεμία σχέση έχει με αυτά που ακούμε στο δεύτερο που εξετάζουμε εδώ. Πριν ανερχόμενη R&B αστέρας, τώρα γοητευτική σειρήνα με απλώς jazzy ευαισθησίες. Το urban στοιχείο έχει πάει περίπατο χάριν μιας downtempo προσέγγισης με εμφανή την επιρροή των Zero 7, αλλά παράλληλα τα έγχορδα σε πρώτο πλάνο. Διαβάζοντας μάλιστα τις δηλώσεις της, παρατηρούμε ότι η περιοδεία με τους Zero 7 της άλλαξε τα πάντα, αφού εκεί γνώρισε άλμπουμ από καλλιτέχνες που δεν είχε καν υπόψη της: James Taylor, Nick Drake, Harry Nilsson, Randy Newman. Το νέο της υλικό είναι λοιπόν περισσότερο προσανατολισμένο στην απλή μελωδία, παρά στα beats.
Ξεκινά με downtempo electronica και μια αφηρημένη μελωδία πάνω της. Αργά και τεμπέλικα. Μελαγχολικά. Κατόπιν αμερικάνικη ποπ βυθισμένη στα έγχορδα, αλά Cardigans στην τελευταία τους δουλειά. Στη συνέχεια μουσική και φωνή που πάει να σπάσει. Πιάνο και ψίθυροι αλά Tori Amos. Λιτή, αλά θεατρική ερμηνεία... Στο τρίτο κομμάτι είμαστε κι έρχονται σιγά σιγά πάλι τα έγχορδα.
Σιγή. Ακουστική κιθάρα στο "Bully" και ηρεμία, χωρίς το πάθος των προηγουμένων. Εδώ έχει βάλει και ο Beck το χεράκι του, αφού μαζί το "γέννησαν". Στο ίδιο μοτίβο, το μάλλον μέτριο "Sweet Potato" που μας θύμισε την εξωτική τσαχπινιά της αγαπημένης Nelly Furtado. Και τα έγχορδα επανέρχονται στο σχεδόν δραματικό στην απόδοσή του "Don't Bring Me Down". Τελικά οι αλά Tori Amos ευαισθησίες της πάνε περισσότερο, κι αυτό είναι μια ακόμα θαυμάσια απόδειξη.
Μικρά πράγματα που σου φτιάχνουν τη διάθεση. Μικρά αντικείμενα, συναισθήματα, φωνές εύθραυστες, λέξεις όπως "σε αναπνέω". Κοινός αισθητικός παρονομαστής όλων η ρομαντική προσέγγιση. Απλή, φρέσκια μα και σαφώς μελαγχολική, με σαουντρακική υπερβολή. Έκδηλη και σε ατμοσφαιρικά midtempo κομμάτια απίστευτης γοητείας, όπως το "Natalie's song" και το "Butterflies", ακόμα όμως και σε πιο διεκπεραιωτικά και συντηρητικά ποπ κομμάτια ή ακόμα και αλά Air απόπειρες, όπως το "The Church of What's Happening". Τέλος: Uptempo. Τζαζάτη, classy pop με ξεσπάσματα.
Συμπέρασμα: Ευαίσθητη downtempo/pop, περισσότερο γλυκιά ή πικρή από την άνοστη της Dido, η οποία όμως απογειώνεται όταν μπαίνει στα χνάρια της Tori Amos. Άλμπουμ ειλικρινές, με πραγματικές ευαισθησίες, που αχνίζει συναισθήματα και μικρές χαρές ή λύπες... "Hold me, wrap me up, unfold me, i am small and needy, wrap me up and breathe me", η βάση της γοητείας του...
