Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω σε καμία περίπτωση αυτά που καταφέρνει να αποτυπώσει στην κάθε καινούργια του δουλειά ο Hector Zazou, είναι παρά πολλές οι φορές που τη διαφορά κάνουν οι άνθρωποι που τον πλαισιώνουν στη δημιουργία του κάθε άλμπουμ του. Στο προηγούμενο του για παράδειγμα, ακούγονταν οι φωνές, μεταξύ των άλλων, των Laurie Anderson, Jane Birkin, Sarah-Jane Morris και Lisa Germano. Σ’ ετούτο εδώ, έχουμε για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να ακούσουμε την τσελίστρια και βοκαλίστρια Caroline Lavelle, την παλιά μας γνωστή από τους Shelleyan Orphan Caroline Crawley καθώς και τις Nicola Hitchcock και Emma Stow, που συμμετείχαν κι αυτές και στο προηγούμενο άλμπουμ του. Κι όλες αυτές οι υπέροχες φωνές δίπλα δίπλα με ορισμένους εξαιρετικούς μουσικούς (το απόκοσμο πιάνο του Harold Budd είναι παρών σ’ ένα κομμάτι, όπως και τα τύμπανα του Bill Rieflin σε δυο αλλά) να ντύνουν ζεστά εξαιρετικές συνθέσεις.
Το “L’ Absence” είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να ενταχθεί σε πολλές και διάφορες κατηγορίες, με τον ίδιο τρόπο που ολόκληρη η καριέρα του δημιουργού του έχει περάσει από πολλά στάδια κι έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε μια πλειάδα διαφορετικών μουσικών ειδών.
Η εμπειρία αυτή συσσωρευμένη έρχεται να δώσει ένα δίσκο που κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς, λειτουργεί αφενός μυοχαλαρωτικά μα σε κρατάει και σε μια σχετική εγρήγορση για τα όσα μέλλονται να επακολουθήσουν. Μην της δώσετε την πρέπουσα προσοχή και θα τη χάσετε, θα γλιστρήσει ανάμεσα σε λοιπές σκέψεις και όνειρα. Ακούστε τη προσεκτικά και αποζημιωθείτε από τις αναφορές της σε lounge και trip hop ιδιώματα, που όμως σας προσφέρουν αυτό το κάτι παραπάνω που δεν την κάνει αδιάφορη και κοινότυπη.
Με το κύρος ενός Ευρωπαϊκού ακαδημαϊσμού να την διατρέχει, η μουσική του Hector Zazou μπορεί να σε στέλνει αλλού αν αυτό επιθυμείτε, μα ταυτόχρονα έχει τα φόντα να πατάει γέρα τα πόδια της στην σύγχρονη πραγματικότητα περισσότερο από πολλές άλλες αναλόγου ύφους μουσικές, και καλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω αποτελεί το κομμάτι που κλείνει το δίσκο, το “The Workers”, όπου οι στίχοι είναι παρμένοι από το Κεφάλαιο του Μαρξ, κι ανάθεμα αν έχετε ξανασυναντήσει μεγαλύτερη αντίφαση σ’ ένα τραγούδι, που όμως να λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά! Τέτοια ακραία «παιχνίδια» είναι που κάνουν το άλμπουμ τόσο γοητευτικό, όταν οι γραφικές εικόνες με τα ηλιοβασιλέματα εναλλάσσονται με ηλεκτρονικά γραφήματα από ένα μέλλον που δεν είναι όλοι οι ακροατές εύκολο να δεχτούν.
