Ο Howie Payne είναι από το Λίβερπουλ και όπως λέει στο βιογραφικό του στο site του συγκροτήματος, όταν πρωτοξεκίνησε να ασχολείται με την σύνθεση τραγουδιών, μόλις είχε σταματήσει να «παλεύει με αιώνες μουσικής ιστορίας», παίζοντας ατελείωτες ώρες με την ακουστική του κιθάρα τραγούδια από 4 εώς 500 (!!!) χρονών.
Μία μπάντα που φλερτάρει με την power-pop και φέρνει στο νου μπάντες, όπως οι Teenage Fanclub ή οι -πιο νέοι- Cosmic Rough Riders (ηχητικά κυρίως), δεν θα μπορούσε παρά να έχει εντρυφήσει σε κλασικούς ήχους, από τα sixties και τα seventies (βλέπε The Beatles, The Byrds, Neil Young κτλ). Ή μάλλον, για να σας το πω διαφορετικά, μία μπάντα με τέτοια ακούσματα και επιρροές δεν θα μπορούσε να μην κερδίσει την εκτίμηση του Noel Gallagher, ορκισμένου λάτρη των ανωτέρω καλλιτεχνών. Ο τελευταίος μάλιστα, όχι μόνο τους κάλεσε και στο στούντιό του για να ηχογραφήσουν καινούρια τραγούδια, αλλά και έχει φέρει την lead κιθάρα του στο Some Weekend Night, ένα ηλεκτρικό βαλς, που με την προσθήκη της φυσαρμόνικας και την σπαρακτική ερμηνεία του Payne, φέρνει στο μυαλό μας τις παλιές εποχές των Mazzy Star.
Όπως καταλαβαίνετε δεν πρόκειται για μία μπάντα που φιλοδοξεί να ανακαλύψει τον τροχό, έστω τον μουσικό, αλλά που πατάει πάνω σε χιλιοακουσμένες και πολυαγαπημένες μελωδίες και τις μετατρέπει σε όμορφες δικές της συνθέσεις. Είναι πάντως ένα πολύ ελπιδοφόρο ντεμπούτο αυτό των Stands, με μερικές stand-out μελωδίες, όπως το Here She Comes Again, που φέρνει στο μυαλό τις καλύτερες (ή όποιες τέτοιες τέλοσπάντων) sing-along στιγμές των Teenage Fanclub ή το single When This River Rolls Over You, με τις καμπανιστές κιθάρες του και την φυσαρμόνικα που φέρνει μία αμερικάνικη χροιά στον ήχο τους.
Στο τελευταίο τραγούδι, The Way She Goes, ροκάρουν λίγο παραπάνω θυμίζοντας Coral και –οποία έκπληξη!- είναι ίσως το μοναδικό τραγούδι του δίσκου που κουράζει από το δεύτερο-τρίτο λεπτό και μέχρι λίγο πριν το τέλος του, όπου ξαναμπαίνουν τα beatle-ικά φωνητικά, ενώ στο It’s Only Everything φέρνουν στο νου τις country στιγμές του Neil Young. Σε κάποιες άλλες –αποσπασματικές- στιγμές δεν μπορεί, θα σας θυμίσουν και ολίγον τι από πρώιμους R.E.M (εδώ ήδη σε κάποιους έχει έρθει στο μυαλό το όνομα του Dylan -με το που άκουσαν την πρώτη από τις πολλές φυσαρμόνικες που θα ακούσετε εδώ).
Αν είστε λοιπόν φίλοι των παραπάνω συγκροτημάτων και –προφανώς- δεν ψάχνετε το πρωτοποριακό νέο όνομα που θα αλλάξει το ρουν της σύγχρονης ποπ μουσικής δισκογραφίας, μην διστάσετε να τους γνωρίσετε. (Πιστέψτε με, η τόσο εκτενής αναφορά των επιρροών τους είχε το σκοπό της! :) )
Δεν πρόκειται να τους λατρέψετε από αυτό το άλμπουμ κιόλας (ποιος ξέρει στο μέλλον, όμως;) ή να πάθετε καμιά τρελή πλάκα, αλλά για κανά μήνα θα σιγοτραγουδάτε (εγγυημένα πράγματα – το προτείνει και ο Noel Gallagher άλλωστε –αστείο, you know!) μερικές από τις κλασικές μελωδίες που υπάρχουν εδώ.
