Πολύς ο καιρός που έχουν να μας «ενοχλήσουν» με καινούργιο άλμπουμ οι Deus, όποτε πολύς και ο ελεύθερος χρόνος που έχουν τα μέλη της μπάντας για να ασχοληθούν και με ένα σωρό αλλά πράγματα (μα μην ανησυχείτε, βρίσκονται ήδη στο στούντιο για την ηχογράφηση νέας δουλειάς, οπότε ας ευχηθούμε ότι θα έχουμε την ευκαιρία να την ακούσουμε πριν βγει η χρόνια…). Νέα έχουμε από τον Tom Barman, ο οποίος όχι μόνο μόλις κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ κάτω από το όνομα Magnus, αλλά έκανε και μια ακουστική περιοδεία παρέα μονάχα με την ακουστική του κιθάρα και τον Guy Van Nueten να τον συνοδεύει στο πιάνο, κι ηχογραφήσεις απ’ αυτήν ακριβώς έχουμε την ευκαιρία να ακούμε σε τούτο το διπλό cd.
Eίναι καταπληκτικές οι καινούργιες διαστάσεις που παίρνουν τα τραγούδια των Deus όταν τα ακούς τραγουδισμένα από τη φωνή του Barman και μια τόσο λιτή ηχητική συνοδεία. Πραγματικά, ποτέ δεν είναι δυνατόν να πάει το μυαλό σου ότι ένα τόσο «ζόρικο» κομμάτι όπως το “Everybody’s Weird”, που κάνει τους τοίχους των indie clubs να δονούνται κάθε φορά που το παίζει ο dj (δηλαδή κάθε μέρα…), είναι κατά βάθος μια σπουδαία σύνθεση που θα μπορούσε να αποσβολώσει πολλούς περισσότερους, αν ενορχηστρωνόταν διαφορετικά και κυκλοφορούσε για λογαριασμό ενός άλλου κοινού. Τέτοιες εκπλήξεις δεν τις δοκιμάζεις ακούγοντας αντίστοιχα το “Little Arithmetics” ή το “Nothing Really Ends”, που ούτως η άλλως βασίζουν την αληθινή τους δύναμη στις λυρικές τους ικανότητες.
Από τα 17 κομμάτια που περιέχουν τα δυο cd – το ένα είναι κανονικό cd, το άλλο Super Audio CD, εγώ πάντως δεν αντιλήφθηκα καμία διαφορά ανάμεσα στην ηχητική απόδοση των δυο, αφενός γιατί δεν διαθέτω κανένα super wow ηχητικό σύστημα, αφετέρου άκουσα τα δισκάκια τόσο στο αυτοκίνητο όσο και στο κομπιούτερ την ώρα που έγραφα την κριτική, οπότε… - μονάχα τα οκτώ είναι των Deus. Τα υπόλοιπα είναι αξιοπρεπείς μέχρι καταπληκτικές διασκευές σε γνωστά και μη κομμάτια του ροκ ανθολόγιου. Έχουμε λοιπόν και λέμε: “River” της Joni Mitchell, με πειστικότατη αμερικάνικη προφορά στην ερμηνεία, “River Man” και “Fruit Tree” του Nick Drake, τολμηρά βήματα απ’ τα οποία βγαίνει αλώβητος, το jazz στάνταρ “My Funny Valentine”, το “Memory Of A Free Festival” του David Bowie, δυο κομμάτια του J.J. Cale (“Magnolia” και “After Midnight”), ένα του Serge Gainsbourg (“Le Poinconneur Des Lilas”) κι ένα ακόμη του Don Van Vliet ή αλλιώς Captain Beefheart, το “Harry Irene”.
Πέρα για πέρα συγκινητικές κάποιες φορές ερμηνείες, από έναν ερμηνευτή που μας έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις κι από τις εκ του σύνεγγυς επαφές μας μαζί του. Ως εκ τούτου, θα ήταν κρίμα αν τσεκάριζαν αυτές τις ηχογραφήσεις μονάχα οι φίλοι των Deus, συντρέχει πραγματικά λόγος να κάνουν μια προσπάθεια να τις ακούσουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για καλή μουσική γεμάτη εκφραστική δύναμη και απέριττη ομορφιά.
