Ποτέ μου δεν χώνεψα τις συλλογές –compilations-greatest hits-best of κτλ. Ποιος είσαι εσύ ρε φίλε – στον εκάστοτε compiler αναφέρομαι…- που θα κάνεις νταβατζιλίκια στο μουσικό μου γούστο; Με ποια λογική θα διαλέξεις εσύ τα κομμάτια που θα αποτελούν την αντιπροσωπευτική δισκογραφία ενός συγκροτήματος; Εμάς μας ρώτησες (σημ. αρχισυντάκτη: συμμετοχική δημοκρατία κι εκεί;); Οι συλλογές ενδείκνυνται μόνο σε δυο περιπτώσεις: η πρώτη είναι να είσαι νέος, άπειρος και να έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με μια μπάντα. Π.χ. όταν το 1994 αναρωτήθηκα ποιον δίσκο των Steely Dan έπρεπε να αγοράσω δεν το πολύ σκέφτηκα. Αγόρασα την συλλογή και μετά πέρασα σιγά σιγά στο Pretzel Logic, το Aja και τα υπόλοιπα αριστουργήματα τους. Η δεύτερη περίπτωση είναι να είσαι οπαδός του μασημένου φαγητού, να γουστάρεις να τρως την μουσική σου αφού την έχουν μασήσει άλλοι πριν από εσένα. Διαλέγεις και παίρνεις.
 |
Οι GNR έχουν (ή μήπως να χρησιμοποιήσω παρελθοντικο χρόνο – «είχαν»;) να βγάλουν δίσκο από την εποχή των μαθητικών καταλήψεων του ‘91 και του Μακεδονικού Ζητήματος, τότε που οι υπόλοιποι συμμαθητές μου έβγαιναν στον δρόμο με τις ελληνικές σημαίες κι εγώ καθόμουν σπίτι αρχικά αναρωτωμενος αν ήμουν άρρωστος που τα θεωρούσα όλα αυτά τα μαζικά καραγκιοζιλίκια ως κάτι περιττό και μάταιο και κατά δεύτερον θρηνώντας τα χρήματα μου που είχαν δοθεί εξολοκλήρου σε μια Μπλε και μια Κιτρίνη κασέτα που με παρακινούσε να Χρησιμοποιήσω Την Παραίσθηση Μου. Η αλησμόνητη εκείνη συναυλία του Ιουνίου του ‘93 με τις παρεμβάσεις από τα κομμάτια πίτσας που εκσφενδόνισε στο κοινό ο Axl ήρθε απλά ως επιβεβαίωση ότι ο Κύριος Κομπειν και οι συν αυτώ είχαν βάλει την ταφόπλακα στους Γκανς και το υπόλοιπο hair rock ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε κίνημα που ήκμασε στην Αμερικανική αγορά στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 1980.
 |
Κι όμως όλα μοιάζουν τόσο γνώριμα. Και κοντινά επίσης. Σαν να ήταν χθες που, καλοκαίρι του 1988 κι ενώ τα υπόλοιπα αγοράκια έβλεπαν εκείνο το εκπληκτικό γκολ του Φαν Μπάστεν στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Ρωσία –ναι, το ομολογώ, το είδα την επόμενη μέρα σε ριπλει…- ο γράφων μαζί με τον τότε κολλητό του και νυν αποτυχημένο στέλεχος σε πολυεθνική χάζευαν εκείνο το βιντεοκλίπ το οποίο το MTV πεισματικά πρόβαλε ανά μισάωρο, σε μια προσπάθεια Οργουελικης πλύσης του προεφηβικού μας εγκεφάλου; Η Πόλη Του Παραδείσου; Όπου τα κορίτσια είναι όμορφα και το χορτάρι είναι πράσινο; Μμμ…καλό ακούγεται ! Λες να περάσουμε μια βόλτα; Αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα…
 |
Η αρχική μας γνωριμία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Το βινυλιο του Appetite For Destruction (20 εκατομμύρια αντίτυπα συνολικές πωλήσεις μέχρι σήμερα και 545 εβδομάδες παραμονής στα αμερικανικά τσαρτ) – το αυθεντικό, με το εξώφυλλο του Mike Stone που λογοκρίθηκε – έδειχνε ένα τσούρμο απροσάρμοστων τύπων : έναν τραγουδιστή που φορούσε μπαντανες και ποδηλατικά σορτς, τόσο σαλεμένο που οι γονείς του νοίκιασαν το δωμάτιο του όταν αυτός αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Έναν κιθαρίστα –τον καλύτερο της γενιάς του – γεννημένο στην Αγγλία, με ένα παρατσούκλι που στην αμερικανική αργκό σήμαινε «πάω για κατούρημα», ημίψηλο καπέλο, ένα πρόσωπο μόνιμα κρυμμένο πίσω από κατσαρές τούφες που του έκρυβαν το πρόσωπο (καλά, πως διέκρινε την ταστιέρα;), με μια μονομανία σε φίδια και γενικά οτιδήποτε έρπον και μια ανάλογη κλίση προς οποιαδήποτε χημική ουσία τελείωνε σε -ινη. Α, έπαιζε την καλύτερη κιθάρα της δεκαετίας. Νομίζω όμως ότι ήδη το ανέφερα αυτό. Έπειτα ήταν ο Izzy, ο ιθύνων νους της μπάντας, που κάηκε νωρίς από την πρέζα και συνήθιζε να πηγαίνει στις συναυλίες τους μόνος του με το τροχόσπιτο του –που μάλλον θα ήταν τίγκα στο μαύρο. Και τον Duff, τον ξανθομπαμπουρα μπασιστα, το ομορφόπαιδο και τρελογκομενιαρη της παρέας που μάλλον τώρα που μιλάμε ή θα πηδάει καμία γκρουπι ή θα έχει πεθάνει από Ειτζ. Και τον Steven, τον ντραμερ, μια τόσο fucked up περίπτωση που ακόμη κι ο ίδιος ο τρόφιμος ψυχιατρείου Axl δεν τον άντεχε και το έδιωξε ! Παρόλα ’ αυτά τα προβλήματα, κατάφεραν να γίνουν – σε 5 μόλις χρόνια – το μεγαλύτερο συγκρότημα της υφηλίου.
 |
Έχουμε λοιπόν κατά σειρά : το πρώτο –ίσως και μοναδικό; - οριτζιναλ stadium rock song, το Paradise City ή την καλύτερη απόδειξη ότι οι Guns δεν πρέσβευαν απλά το δόγμα sex, drugs and rock & roll, αλλά το έκαναν κιόλας πράξη. Βαλτέ τα δερμάτινα spandex σας, βάψτε το μαλλί ξανθό περμανάντ και κυλιστείτε χάμω για 6 λεπτά. Ομοίως και με το έτερο σινγκλ από το Appetite, το Sweet Child O Mine, μιας εκ των καλύτερων power-ballad που έχουν γραφτεί ποτέ. Στίχοι που στάζουν μέλι, ένα ριφακι που ξεχύνεται σαν σερπαντίνα και ανασταίνει ακόμη και νεκρό και στο τέταρτο λεπτό ήδη αναρωτιέσαι μαζί με τον Axl "where do we go now". Το τραγούδι απ’ όπου ξεκίνησαν όλα το 1987, το Welcome To The Jungle, άσχημο, βάρβαρο, σιχαμένο και κακομούτσουνο. Η πιο ευάλωτη στιγμή τους με τίτλο Patience από το Lies του 1988, το You Could Be My-ee-yine, soundtrack στο Terminator 2, μια ηχητική επίθεση με το χαρακτηριστικό γρύλισμα του Axl που ακροβατεί μεταξύ τρέλας και παράνοιας και που μαζί με το Enter Sandman χρησιμοποιείτο από τον γράφοντα το καλοκαίρι του ’91 για να διώχνει τους ανεπιθύμητους επισκέπτες από το εξοχικό.
Το Don’t Cry – do you believe in signs; ξέρεις εσύ…- , το εξαιρετικό Civil War, ο ύμνος Yesterdays, η gospel-ικη διασκευή στο Knockin' on Heaven's Door του Dylan, το καλύτερο ίσως κομμάτι τους από πλευράς δομής, φαντασίας κι ευρηματικότητας, το November Rain – αξέχαστο το βιντεοκλίπ με την θεά Στέφανι Σειμουρ και έναν ημίγυμνο Slash να παρατάει τα καθήκοντα του κουμπάρου και να εξαπολύει τις πιο βρώμικες νότες του στον ουρανό έξω από ένα ξωκλήσι στη μέση του πουθενά – κι άλλες τέσσερις διασκευές, οι περισσότερες από καλές μέχρι αξιολογότατες : το απόλυτα ταιριαστό με τη χροιά της φωνής του Axl Sympathy for the Devil (αρχικά στο soundtrack του Interview With the Vampire), το αδιάφορο Ain't It Fun; Των Dead Boys από το 1978 , το υπέροχο ξεχασμένο doo wop Since I Don't Have You των Skyliners από το μακρινό 1956 και το –καλύτερο από το αντίστοιχο των Wings, θεέ μου τι ιεροσυλία, θα μου κόψει την καλημέρα ο Κονδύλης ! - Live And Let Die.
Η εταιρεία τους, η Geffen, τα κατάφερε και τα έκανε μαντάρα ακόμη μια φορά και στη συλλογή αυτή! Μόνο τρία κομμάτια από το Appetite; Και δυο από το αδιάφορο The Spaghetti Incident; Και απαράδεχτο gatefold, ούτε ένα βιβλιαράκι, ούτε κάποιες έξτρα πληροφορίες, ένα booklet, κάτι ρε παιδιά; 14 μόνο τραγούδια; Κι έχουν μείνει έξω κοτζάμ τραγουδαρες όπως τα Estranged, 14 Years, Shotgun Blues, Nightrain και Mr Brownstone; Αλλά θα μου πεις μετά τι να πρωτοκόψεις από την δισκογραφία της Καλύτερης Μπάντας Της Τάξης Του ΄87;
 |
Σήμερα η ίδια αυτή μπάντα που στοίχειωσε με την παρουσία της τα τέλη των ’80 και τις αρχές των ’90 φυτοζωεί με μόνο εναπομείναν μέλος έναν κομπλεξικό Χιτλερισκο / Axl, ο οποίος ενόψει της κυκλοφορίας του δικού τους Γεφυριού Της Άρτας με τίτλο Chinese Democracy (την έκδοση του οποίου είχε ανακοινώσει από τα τέλη του…1994), αποφάσισε να βγει ξανά παγανιά μπας και βγάλει κάνα φράγκο από τις χαμένες δόξες μιας άλλης εφηβείας, μακρινής και ξεχασμένης. Ένα υπερδιογκωμένο Εγώ μπορεί ακόμη απ’ότι φαίνεται εν ετει 2004 να συντηρεί μπάντες. Στις 30 Μαΐου οι κακοφορμισμένοι GNR θα εμφανιστούν στην Λισσαβόνα στα πλαίσια του φεστιβάλ Rock in Rio-Lisbon ελπίζοντας να μην επαναληφθεί η καταστροφική εμπειρία του 2002, όταν είχαν ακυρωθεί και οι 13 σταθμοί της επικείμενης περιοδείας τους. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου να δω ένα Chinese Democracy κάτω από αυτές τις συνθήκες. Μάλλον τελικά το άλμπουμ αυτό θα μιμηθεί τον τίτλο του κι όπως η Κινεζική Δημοκρατία, έτσι κι αυτό θα μετατεθεί στας Καλένδας και θα μείνει Όνειρο απατηλό.
Ακολουθήστε την συμβουλή μου: Αγοράστε –ιδιαίτερα τώρα που υπάρχουν και σε χαμηλές τιμές στο Μοναστηράκι – τα δυο Use Your Illusions και το Appetite… Κατεβάστε από το Kazaa το Patience (σημ. αρχ. Τσάβαλε συγκρατήσου!). Βάλτε τα στο cd σε random play κι ετοιμαστείτε για το καλύτερο air guitar μάθημα της ζωής σας. Όταν μετά από Κανά διωρακι τελειώσετε το head banging πάρτε με ένα τηλέφωνο να κλάψουμε μαζί για μια μπάντα που κάποτε υπήρξε η πιο συναρπαστική στον Πλανήτη Ροκ.
