Το Zweigefuhl (κάτι ανάμεσα στο ‘’εγώ κι εσύ’’ στα γερμανικά) αποτελεί το πρώτο ολοκληρωμένο album της τετράδας των Dementi που έχουν τη βάση τους στην Ερφούρτη της Γερμανίας. Μικρή (ή μήπως όχι;) και άκρως κουραστική παρένθεση: στην πραγματικότητα θα έπρεπε να την προφέρω Erfurt, όπως άλλωστε θα έπρεπε να κάνουμε με όλα τα ξενικά ονόματα πόλεων ή χωρών. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πληθώρα τέτοιων ονομάτων έχουμε την τάση να τα παραποιούμε προς το ελληνικότερον: γιατί το London να λέγεται Λονδίνο ή το Dublin Δουβλίνο; Από που κι ως που το New York να λέγεται Νέα Υόρκη ή το Berlin Βερολίνο (φωτεινή εξαίρεση αποτελεί το Amsterdam); Ίσως να είναι και κατάλοιπο της επταετίας άλλα μάλλον το φαινόμενο έλκει τις ρίζες του πολύ παλαιότερα, στην ‘’ανωτερότητα’’ της φυλής μας. Εγώ πάντως, σαν γνήσιο τέκνο των 70’ς, μεγάλωσα διαβάζοντας στη Φυσική Ιστορία της Ε’ Δημοτικού για τη Νέα Υερσέυ (New Jersey), τις αγελάδες της και την κτηνοτροφία σαν κύριο πόρο εσόδων για την οικονομία της περιοχής. Αρκετά...
Οι Dementi, που δημιουργήθηκαν πριν από 7 χρόνια και δημιούργησαν αίσθηση με τα δυνατά live shows τους (ανοίγοντας για ονόματα όπως οι Das Ich), αλλά και με κάποιες διακρίσεις σε διαγωνισμούς για καινούργια ταλαντούχα συγκροτήματα, ντεμπουτάρησαν στην νεοσύστατη (με ζωή μόλις 3 ετών και 2 μπάντες στο δυναμικό της) ανεξάρτητη γερμανική εταιρεία Re:pop δίνοντας στο γερμανικό gothic κοινό πέρυσι τέτοια περίπου εποχή, το Zweigefuhl. Ένα album το οποίο χαρακτηρίζεται από το συνδυασμό σκληρών κιθάρων και πλήκτρων (με τα δεύτερα σε μικρότερη αναλογία) και με δυο ακόμα στοιχεία, τα οποία ανέκαθεν δυστυχώς με απωθούσαν: επιθετικά, brutal φωνητικά και γερμανική γλώσσα. Ένα στυλ που πλησιάζει σε κάποια σημεία το ύφος των συμπατριωτών τους Rammstein, σε μια πιο ελαφριά όμως εκδοχή, χωρίς την ατελείωτη βιομηχανική βαβούρα των τελευταίων και με περισσότερη έμφαση στις κιθάρες παρά στους ηλεκτρονικούς ήχους. Σε πολλά σημεία μάλιστα θα μπορούσε κανείς να πει πως οι gothic κιθάρες φλερτάρουν έντονα με το heavy metal. Στιχουργικά οι Dementi ασχολούνται με την υπάρχουσα πραγματικότητα και προσπαθούν να μεταδώσουν στον ακροατή κάποια αισιόδοξα μηνύματα για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινής ζωής, όπως οι ίδιοι διατείνονται.
Οι ενορχηστρώσεις μπορούν να χαρακτηριστούν για την ‘’ξηρή’’ αίσθηση που αφήνουν και οι 11 συνθέσεις του δίσκου άλλοτε διακρίνονται από τις ευχάριστες ηλεκτρονικές μελωδίες, ειδικά στα πρώτα tracks του album που είναι και τα καλύτερα (Meine Welt, Der Erste Tanz και κατά δεύτερο λόγο το Der Fluss) και άλλοτε από τα δυνατά κιθαριστικά riffs στο δεύτερο μισό. Μάλιστα προς το τέλος του δίσκου τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν μια ‘’επικίνδυνη’’ τροπή και να εκτραχύνονται αλληθωρίζοντας σαφώς προς τον heavy metal ήχο, ξεπερνώντας τη λεπτή δυσδιάκριτη γραμμή που διαχωρίζει το gothic από το heavy.
Πρόκειται για ένα album που μπορεί να ακουστεί τόσο από οπαδούς πιο σκληρών τάσεων και με λίγη καλή θέληση και από εκείνους που σχετίζονται με την ηλεκτρονική σκηνή αρκεί να τους αρέσει η γερμανική γλώσσα και τα επιθετικά φωνητικά.
