Πριν από δύο ακριβώς χρόνια, τον Μάρτιο του 2002, το αξιόπιστο αμερικανικό περιοδικό Magnet κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τους Ride και τίτλο The History Of Shoegazing. Παράδοξη επιλογή ίσως, όχι και τόσο όμως αν σκεφτεί κανείς ότι μια δεκαετία περίπου μετά από την εποχή που το παραπάνω μουσικό είδος γεννήθηκε και δοξάστηκε στη Μεγάλη Βρετανία, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού μεγαλουργεί ακόμη με μπόλικες μπάντες να επιδίδονται στο παίξιμό του, κι ένα σπουδαίο δισκάδικο να ειδικεύεται στην εμπορία όλων των κυκλοφοριών, παλαιών και καινούργιων, που έχουν σχέση μ’ αυτό (το περιεκτικό και ιδιαίτερα εξυπηρετικό www.tonevendor.com, που έχει και τη δική του ετικέτα, την Clairecords).
Aν χάσατε εκείνο το άρθρο, που είχε επιμεληθεί ο Corey duBrowa, υπάρχει αναδημοσιευμένο εδώ μαζί με επιπλέον βιογραφικά στοιχεία για την κάθε μπάντα που περιέχεται στο δίσκο, κι όλα αυτά σε μια όμορφη συσκευασία που θυμίζει μικρό βιβλίο. Το άρθρο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό από που ξεπήδησε η σκηνή αυτή – που θα πρέπει να πω ότι κατ’ αρχήν έχει γελοίο όνομα, γιατί μπορεί να υπήρχαν ορισμένοι μουσικούς που συμμετείχαν στα συγκροτήματα εκείνα που επειδή ήταν ντροπαλοί κοιτούσαν τα παπούτσια τους καθόλη τη διάρκεια των συναυλιών, όσα απ’ αυτά όμως έχω δει ζωντανά, τίποτε τέτοιο δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μου – καθώς και τις επιρροές της, κυρίως μέσα απ’ τα λόγια των ίδιων των πρωταγωνιστών της. Στο τέλος του μάλιστα, υπήρχε κι ενδεικτική δισκογραφία του έντονου κιθαριστικού αυτού ύφους, με την οποία διαφωνούμε σε κάποια σημεία, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα φυσικά...
Το “Feedback To The Future” περιέχει δυστυχώς μονάχα 11 κομμάτια, διαλεγμένα ένα – ένα όμως. Το μεγάλο ατύχημα είναι ότι από εδώ απουσιάζουν οι πατριάρχες του είδους, οι My Bloody Valentine, που καθόρισαν όσο κανείς άλλος το στυλ της μουσικής αυτής: μεγαλειώδες feedback απ’ τις κιθάρες, ογκώδης ήχος που παρέπεμπε έως και στους Stooges, και απίστευτες ποπ μελωδίες κρυμμένες κάτω από όλο αυτό το σκοτεινό όγκο ήχου.
Οι σημειώσεις αναφέρουν ότι δεν μπόρεσαν οι υπεύθυνοι να πάρουν άδεια για κάποια κομμάτια που ήθελαν, γεγονός παράδοξο στην περίπτωση των My Bloody Valentine απ’ τη στιγμή που οι Ladytron για παράδειγμα έχουν ένα κομμάτι των τελευταίων στο πρόσφατο πολύ καλό άλμπουμ – συλλογή τους ‘Softcore Jukebox”, κι ενώ ένα σωρό από γκρουπ της Creation κάνουν εδώ την εμφάνισή τους. Έχουμε λοιπόν και λέμε: Telescopes με το “All A Dreams”, Ride και “Like A Daydream” (σωστοί, καλό θα ήταν και το αγαπημένο “Taste”), Slowdive και “Catch The Breeze”, Adorable και “Sunshine Smile” και τέλος Swervedriver στο “Rave Down”. Ακολουθεί σε αριθμό συμμετοχών η Hut με τρεις (Revolver με το πολύ αγαπημένο μας “Heaven Send An Angel”, που ο γράφων παίζει σχεδόν πάντα όταν βάζει μουσική σε κοινό), Moose με το “Last Night I Fell Again” και η μοναδική αμερικανική συμμετοχή με τους Drop Nineteens και το “Winona”, γραμμένο ασφαλώς για το pin up εκείνων των ημερών Winona Ryder, πολύ πριν μακρύνουν υπερβολικά τα χέρια της!, η 4AD έχει δύο και καλές με τους Lush (“De-luxe”) και Pale Saints (“Sea Of Sound”), ενώ η έκπληξη είναι ένα γκρουπ που πρόσφατα υπέπεσε στην αντίληψή μου, οι Blind Mr. Jones από τον κατάλογο της Cherry Red (εδώ τους ακούμε στο “Small Caravan”).
Δεν θα μπούμε στη διαδικασία της γκρίνιας του τι έχει παραληφθεί ή ποια κομμάτια θα μπορούσαν να είχαν μπει στη θέση αυτών που υπάρχουν ήδη εδώ, να πούμε μόνο ότι η συλλογή αποτελεί μια πολύ καλή αρχή για όποιον επιθυμεί να κάνει τώρα ένα ξεκίνημα αναζήτησης αυτής της ηχητικής σχολής – γιατί περί τέτοιας επρόκειτο, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αρκετοί που ακολούθησαν μιμήθηκαν τον ήχο ετούτων των συγκροτημάτων – αλλά ταυτόχρονα και μια σπουδαία ευκαιρία για ορισμένους από εμάς να θυμηθούμε όμορφα πράγματα που ακούγαμε μεγαλώνοντας.
