Πάρα πολλά κωλαράκια είχαν κουνηθεί στους ρυθμούς που φτιάχνει εδώ και 5 χρόνια ο Kanye West, ελάχιστα αυτάκια είχαν ακούσει το όνομα του. Υπεύθυνος για ορισμένες από τις μεγαλύτερες hip hop επιτυχίες των τελευταίων χρόνων, από το “H To The Izzo” του Jay Z, έως το “Get By” του Talib Kweli, και από το “Stand Up” του Ludacris, έως το “You don’t know my name” της Alicia Keys, o Kanye West βαρέθηκε να βρίσκεται στην σκιά των «γιγάντων», και αποφάσισε να πάρει το μικρόφωνο και να ετοιμάσει το πρώτο πραγματικό σπουδαίο album του σύγχρονου, ειλικρινέστατου, και ουσιώδους μαύρου ήχου. Καιρός ήταν.
Το “College Dropout” προς μεγάλη μας ευχαρίστηση είναι ένα hip hop album με βασικό concept την χαρά της ζωής. Ο λόγος προφανέστατος εάν αναλογιστείς ότι ο West την περίοδο που προετοίμαζε το album τραυματίστηκε πάρα πολύ σοβαρά σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Την ίδια στιγμή μπορεί να μιλάει για διαμάντια και γρήγορα αυτοκίνητα σαν το αφεντικό του στην Roc-A-Fella, τον Jay Z, όμως παράλληλα με το ίδιο σθένος και πραγματική πυγμή ψυχής που δείχνουν ελάχιστοι “εμπορικοί” rappers τα τελευταία χρόνια ραπάρει για την φτώχεια στις μεγαλουπόλεις, τον ρατσισμό, την θρησκεία, τις κοινωνικές διακρίσεις, την πολιτική κατάσταση και φυσικά την προσωπική του δικαίωση. Το «Kanye West raps???» με το εκπληκτικό σε όλες του τις γραμμές “The College Dropout” έγινε «Kanye West raps!!!» και αυτό είναι απόλυτα δικαιολογημένο.
Το «Κολλέγιο» που παράτησε και κριτικάρει ο West, μπορεί να είναι σε μία πρώτη ανάγνωση να αποτελεί κυριολεξία, αλλά σε δεύτερο πλάνο μοιάζει και είναι μία μεταφορά για το σύνολο της κοινωνίας. Ο West από το πρώτο λεπτό έως και το τελευταίο, ακόμα και του 13λεπτου μαραθωνίου που είναι το “Last Call” που κλείνει τον δίσκο, μοιάζει με έναν περιθωριακό, τον οποίο η κοινωνία τον είχε ξεγραμμένο, ο οποίος όμως πήρε την ρεβάνς του, με τον πλάγιο τρόπο και πέτυχε την αναγνώριση και την επιτυχία.
Αν από την άλλη, εκεί που οι άλλοι μεγάλοι σύγχρονοι hip hop παραγωγοί, όπως οι Neptunes και ο Timbaland έχουν παρασυρθεί προς τον ηλεκτρονικό ήχο και τα διάφορα μπλιμπλίκια που βγάζουν οι υπολογιστές τους, - τα γουστάρουμε εξίσου, για να μην παρεξηγηθούμε – ο Kanye West επιστρέφει στα πατροπαράδοτα samples από το παρελθόν, soul, r’n’b, gospel, αλλά πιο σύγχρονα κλασικά του μαύρου ήχου, τα οποία τα μαγειρεύει μαζί με ρυθμούς, beats, εφέ αλλά και παιδικές χορωδίες για να δημιουργήσει τον γνώριμο ήχο του, που πρωτογνωρίσαμε στο κλασικό για την δεκαετία που διανύουμε “Blueprint” του Jay Z.
Όλα λειτουργούν έτσι ώστε να δέσουν με το γεμάτο χιούμορ και ειλικρίνεια ραπάρισμα του West, το οποίο συνοδεύουν μερικοί από τους καλύτερους, αν και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, rappers των τελευταίων χρόνων, από τον Talib Kweli στον Common, από τον Twista στον Ludacris, από τον Mos Def στον Freeway, και φυσικά από τον J.Ivey στον Jay Z.
Εκεί που το underground και το πρωτοποριακό συναντούν το mainstream βρίσκεται υπερήφανος, προσιτός και χαμογελαστός ο Kanye West.
