Ο Matt Hales, που μας συστήνεται ως Aqualung, είναι το αγαπημένο βλαστάρι κάθε μπαμπά μουσικού. Έγραφε τραγούδια από τηνηλικία των ...τεσσάρων. Στα 16 του είχε ήδη κερδίσει τα πάντα, αλλά και μία υποτροφία για να σπουδάσει μουσική στοWinchester, ενώ στα 17 του, όταν οι συμμαθητές του ήδη είχαν ωριμάσει στο τέχνασμα της κατάποσης μπύρας εν ριπή οφθαλμού,εκείνος είχε το πρώτο του συμφωνικό έργο να παίζεται από 60μελή ορχήστρα και είχε βρει οπωσδήποτε μία πιο γουστόζικη μέθοδονα βγάζει γκόμενες.
Απ΄ό,τι διαφαίνεται όμως, στο εφηβικό του δωμάτιο, άκουγε ευβλαβικά και σιγοτραγουδούσε μελωδίες που εξιστορούσαν με κλινικήζοφερότητα τη μοναξιά του ή τουλάχιστον αυτό που έβρισκε ελκυστικό ως προφίλ καλλιτέχνη. Ο Matt Hales εξελίχθηκε σ' αυτό πουεπιθυμούσε να γίνει: Σ' εκείνο του ευαίσθητου καλλιτέχνη-μπάντα με τις 100% accessible συνθέσεις για το γυμνασμένο κοινό των Coldplayκαι της πρώτης περιόδου των Radiohead. Αγαπημένη ατάκα που θα ήθελε να γραφτεί σε κάποιο έντυπο ήταν για το "θλιμμένομουρμουρητό κάποιου ταραγμένου μυαλού", ή κάτι παρόμοιο, χωρίς βέβαια τις βολές από 200μ. πρυνηδόν με ντομάτες.
Και η αλήθεια είναι ότι κούτσα κούτσα τα κατάφερε. Βρισκόμενος στο δεύτερο πλέον άλμπουμ του και μία ήδη μεγάλη επιτυχία στοκομπόδεμά του, αφού το "Strange And Beautiful (I'll Put A Spell On You)" εχρησιμοποίηθη σε διαφημιστικό της Volkswagen, έχεικατορθώσει να υπάρχει στο βρετανικό μουσικό χάρτι, ως η μικρή δύναμη πίσω από το θηρίο των Coldplay. Κι αυτό λίγο πολύεπιβεβαιώνει με τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά, ένα δίσκο εμβολιασμένο με αρμονίες, ευγενική ψυχεδελική γραφή και τόνουςμελαγχολίας και λυρισμού, συνεπικουρούμενους από μια ερμηνεία με εμφανή τα εφηβικά σημάδια από τις ατέλειωτες νύχτες τωνμουρμουρητών του Thom Yorke.
H φιγούρα δε της κλάσης του ευτυχώς αποφεύγεται, αφού η χρησιμοποίηση των εγχόρδων είναι συνετή, χωρίς υπερβολές, ενώ οσυνολικός ήχος δίνει τα συν στις ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις της δομής των συνθέσεων. Με λίγα λόγια το δεύτερο άλμπουμ τουακολουθεί μια ενιαία γραμμή χωρίς ταράγματα, συναρπαστικές εξάρσεις ή δαιδαλώδεις συνθέσεις, τόσο που προς το τέλος γίνεταιίσως πιο κουραστικό ως κόνσεπτ - με δεδομένη και τη μετριότητα κάποιων συνθέσεων - από το γεγονός της γενικότερης στυλιστικήςάδειας από τους Coldplay.
Και είναι κρίμα που το πιο ξεσηκωτικό κομμάτι ("Left Behind") μοιάζει με εξαιρετικό μελλοντικό single (σίγουρα καλύτερο απότο μέτριο "Brighter Than Sunshine" με τα δάνεια από τον κύριο George Martin), αλλά και ταυτόχρονα με διασκευή από το "A Rushof Blood to the Head". Στο υπόλοιπο -καλοφτιαγμένο- σύνολο πάντως δεσπόζουν χαμηλότονες, αλλά ζεστές πιάνο μελωδίες, μεπεριστασιακές ακουστικές κιθάρες και πολύ διακριτικά έγχορδα, όλα επισκιαζόμενα από την σαφώς επιτηδευμένα μελαγχολική ωςκαταθλιπτική φαλσέτο ερμηνεία του Hales που ανασκαλεύει με όμορφο κόσμο τα αγαπημένα του ακούσματα...
Με τις γνωστές συμβατικές επιείκειες που διακρίνουν την φάρα των μουσικογραφιάδων πάμε τώρα στο κλισέ: Αναμένουμε την τρίτηδουλειά στην οποία αναγκαστικά θα επιδοθεί σε λιγότερο επιδερμικές μουσικές αναζητήσεις και θα αναζητήσει να βρει τοδικό του στίγμα στην βρετανική μουσική σκηνή. Έτσι, έτσι...
