Μπράβο κουράγιο η Melissa, που ξεκινάει καριέρα με το επώνυμό της! Δεν θέλω να φανταστώ τι γέλιο έχει να πέσει στα Αμερικάνικα δισκάδικα με τους πιτσιρικάδες που θα πηγαίνουν να ζητήσουν το cd της και από το στόμα τους θα βγαίνουν ένα σωρό άσχετες και άναρθρες λέξεις – λέω εγώ τώρα, δεν πρέπει πάντως το παραπάνω σενάριο να απέχει και πολύ από την αλήθεια!
Τώρα θα μου πείτε, τι δουλειά έχει μια πρώην μπασίστρια, έστω και σε δυο πολύ γνωστά και αναγνωρισμένα ανεξάρτητα συγκροτήματα, να κάνει τη δική της σόλο καριέρα; Κι όμως! Έχοντάς την δει από κοντά σε μια συναυλία των Smashing Pumpkins – πιο συγκεκριμένα, μέσα από το πιτ που μπαίνουν οι φωτογράφοι για να αποθανατίσουν αθάνατες πόζες των ροκ αστέρων επάνω στη σκηνή, λίγο όπως αυτή που παίρνει η Melissa γεμάτη τσαμπουκά και αυτοπεποίθηση στο εξώφυλλο του άλμπουμ της – θα έλεγα με ασφάλεια ότι πρόκειται για μια κούκλα που έχει κάτι το ατίθασο στο στήσιμο της μαζί με κάτι το ξεδιάντροπο στο βλέμμα της, που δίνει πολλές υποσχέσεις για τα όσα θα μπορούσες να ζήσεις μαζί της μα δεν πρόκειται ποτέ, μονάχα να τα ονειρευτείς μπορείς. Εντάξει λοιπόν, έχει τα looks, έχει όμως και τα hooks;
Αν μη τι άλλο, η Auf Der Maur (έπρεπε να το έχει αλλάξει, μην το συζητάτε!) ήταν καλή και επιμελής μαθήτρια στα σχολεία όπου φοίτησε. Πράγμα που σημαίνει ότι οι ημέρες της στους Hole και Smashing Pumpkins δεν πέρασαν απλά εξασφαλίζοντάς της το ψωμάκι που τρώει, έμαθε παράλληλα πως γράφονται και τα καλά κομμάτια. Αυτό σημαίνει δυο πράγματα με τη σειρά τους : πρώτον ότι το συνθετικό επίπεδο στο άλμπουμ είναι όχι απλά ανεκτό, ουκ ολίγες φορές περνάει και το όριο του καλού και εμβολίζει τις περιοχές του αληθινά αξιόλογου, και δεύτερον ότι εδώ δεν πρόκειται να ακούσετε τίποτε το πρωτότυπο, θα εκπλαγείτε μάλιστα από την ομοιότητα των τραγουδιών της μ’ εκείνων των αρχηγών – σύνθετων των προηγούμενων σχημάτων που συμμετείχε. Από τα δυο κομμάτια που αποτελούν τους ηγέτες του άλμπουμ της, το σινγκλ “Real A Lie” θα στόλιζε κάλλιστα το ανθολόγιο του Billy Corgan, ενώ το “Followed The Waves” έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου που σημαδεύουν τις συνθέσεις που υπογράφει η Courtney Love. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που και οι δυο απουσιάζουν από τους συντελεστές που εργάστηκαν για να ηχογραφηθεί ο δίσκος, γεγονός που ποσώς πτόησε ασφαλώς τη Melissa. Κι αυτό επειδή έδωσαν το παρόν όλοι οι υπόλοιποι : με αλλά λόγια, τις δικές τους μουσικές πινελιές έχουν προσθέσει ο James Iha από Pumpkins, οι Steve Durand και Eric Erlandson από Hole, οι Josh Homme και Nick Oliveri από Queens Of The Stone Age – μαζί και ο παραγωγός τους Chris Goss, που μοιράστηκε τη δουλειά με την ίδια την Melissa – o Mark Lanegan και πολλοί άλλοι.
Όλες αυτές οι σπουδαίες φυσιογνωμίες της ροκ εξασφαλίζουν την ποιότητα στη μουσική – κάτι που έμαθε επίσης από τη φίλη της την Courtney, για να πω και την κακία μου – που μεταφράζεται σε καταπληκτικές συνθέσεις που θα ζήλευαν πολλοί, όπως το “I’ll Be Anything You Want” (σύσσωμοι οι QOTSA βρίσκονται εδώ γαρ – ή το “My Foggy Notion”. Δίπλα τους βρίσκουμε τραγούδια που θα στέκονταν περίφημα μέσα σ’ ένα ροκ κλαμπ, όπως το εναρκτήριο “Lightning Is My Girl” ή το “Skin Receiver”, που φέρνει λίγο από Guns ‘N’ Roses αλλά έχει ένα σούπερ ρεφρέν.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι προς το παρόν οι στόχοι της Melissa Auf Der Maur δείχνουν να έχουν επιτευχθεί. Είναι ένα καλό ροκ άλμπουμ το παρθενικό προσωπικό της, κι αν δεν μας ευχαριστεί απόλυτα, συνετό θα είναι να κάνουμε υπομονή. Ίσως το επόμενο να είναι ακόμη καλύτερο. Κι εκείνη φαίνεται μεθοδική – προετοίμαζε το πόνημα αυτό πάνω από δυο χρόνια – και το κυριότερο επίμονη. Σας λέει τίποτα ο τίτλος του κομματιού που κλείνει το δίσκο ; “I Need I Want I Will”!
